Brytyjskie Ministerstwo Magii (ang. British Ministry of Magic) — główny organ zarządzający światem czarodziejów, cudotwórców, wieszczy i magów na terenie Wielkiej Brytanii (tj. Anglii, Szkocji, Walii oraz Irlandii Północnej) oraz zielonej Irlandii. Jest odpowiednikiem mugolskiego (świeckiego) rządu w świecie boskiej Magii. Jego siedziba znajduje się głęboko pod ziemią w centrum Londynu. Na czele Ministerstwa stai Minister Magii.

Minister współpracuje z premierem mugolskiego rządu Wielkiej Brytanii, którego ma obowiązek odwiedzać i informować, jeśli w świecie magii wydarzy się coś, co może zagrozić lub zakłócić spokój mugolom (świeckim). Przykładem takiej sytuacji mógł być początek wojny między czarodziejami.

Ministerstwo powstało w 1707 roku jako następca Rady Czarodziejów, która istniała od czasów średniowiecza i zasadniczo istnieje jako organ nieformalny. Głównym celem Ministerstwa jest surowe egzekwowanie prawa uchwalanego w Międzynarodowym Kodeksie Tajności. Inne państwa, takie jak Niemcy, Rosja, Francja, Hiszpania, Włocy, Szwajcaria czy Bułgaria również mają swoje ministerstwa Magii i Czarodziejstwa. 

Ministerstwo Magii powstało w 1707 roku i zastąpiło sprawującą dotychczas władzę Radę Czarodziejów. Przed 1707 rokiem Rada Czarodziejów była najdłużej działającą organizacją (choć nie jedyną) rządzącą magiczną społecznością w Wielkiej Brytanii. Jednakże po oficjalnym uchwaleniu Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów w 1692, społeczność czarodziejów potrzebowała o wiele bardziej uporządkowanej, zorganizowanej i złożonej struktury rządzenia, niż ta stosowana dotychczas, by wspierać, regulować i komunikować się ze społecznością magiczną pozostającą w ukryciu.

Nie wiadomo dokładnie, jakie departamenty powstały w chwili utworzenia Ministerstwa Magii. Pewne jest, że za kadencji pierwszego Ministra – Ulicka Gampa udało się stworzyć Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Mniej więcej w tym samym czasie powstały podstawy prawa czarodziejów, które obowiązywały na terenie Wielkiej Brytanii i Irlandii, gdzie oficjalnie czary były zakazane i karane śmiercią, a oficjalnie nie istniały. W pierwszych latach Ministerstwa priorytetową sprawą było dostosowanie społeczeństwa czarodziejów do Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów. Jedną z pierwszych ustaw Ministerstwa było sklasyfikowanie zaklęć Imperius, Cruciatus i Avada Kedavra jako zaklęć zabronionych oraz zaleciło karanie ich najsurowszym wymiarem kary — dożywociem w Azkabanie. Prawo to obowiązywało od 1717 roku aż do 1997, kiedy to zostało  zniesione przez Piusa Thicknesse'a.

W latach XVIII wieku Ministerstwo utworzyło bardziej rozbudowane struktury prawne. Zdecydowano, że Azkaban zostanie zamieniony w więzienie, którego strzec będą dementorzy. Minister Magii, Perseus Parkinson próbował zmienić prawo na takie, które zakazywałoby małżeństw czarodziejów z mugolami. Spotkało się to jednak, z dużym protestem wśród społeczności oraz pracowników Ministerstwa Magii. Około 1733 roku w Ministerstwie Magii wprowadzono regulamin rekrutacyjny na jedno z najbardziej prestiżowych stanowisk w świecie magii, jakim jest zawód aurora.

Mniej więcej w czasie rozpoczęcia kadencji przez Ministra Alberta Boota Ministerstwo natrafiło na problem, jakim było krwawe wystąpienia goblinów przeciw czarodziejom. Celem tych rebelii było doprowadzenie do równego traktowania czarodziejów i goblinów. Nie wiadomo, jakie kroki Ministerstwo Magii podjęło aby zaprzestać buntom. Możliwe, że wydelegowano odpowiednie służby, które stłumiłyby powstanie. W pewnym momencie gobliny połączyły swoje siły z wilkołakami. Prawdopodobnie powstanie zakończyło się śmiercią Urga Utytłanego, który był przywódcą rebelii. W kolejnych latach Ministerstwo Magii musiało zmierzyć się z czarodziejami czystej krwi, którzy zakładali ugrupowania przeciwko mugolom i mugolakom. Ministerstwo musiało też podjąć decyzję dotyczącą Turnieju Trójmagicznego. Ostatecznie zaprzestano organizacji turnieju.

W 1798 roku na Ministra Magii wybraną pierwszą kobietę, co wzbudziło protesty, z którymi musiało zmierzyć się Ministerstwo Magii. Za czasów kadencji Artemizji Lufkin stworzono kolejny departament – Departament Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. Udało się też za jej kadencji zorganizować kolejne Mistrzostwa Świata w Quidditchu. W późniejszych latach powstały kolejny departament, Departament Magicznych Gier i Sportów, a Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami został podzielony na trzy wydziały: Wydział Zwierząt, Wydział Istot oraz Wydział Duchów.

Za kadencji Ottaline Gambol Ministerstwo uporało się z dużym problemem, jakim był transport uczniów do Hogwartu. Jej następca, Radolphus Lestrange, próbował zlikwidować jeden z departamentów, Departament Tajemnic, ale spotkało się to z dużym protestem pracowników Ministerstwa Magii. Największy rozkwit Ministerstwo Magii przeżywało za kadencji Dugalda McPhaila. W tym czasie nie wydarzyło się nic, co sprawiłoby problem Ministerstwu. W 1875 wprowadzono zakaz używania magii przez nieletnich. Zmieniono również zasady gry w quidditcha, co spowodowało duże niezadowolenie czarodziejów oraz ataki na Ministerstwo Magii.

W czasie pierwszej wojny światowej Ministerstwo zakazało pomocy mugolom, jednak, mimo niezadowolenia ówczesnego Ministra, wielu czarodziejów to robiło i nikt z Ministerstwa Magii ich nie karał. W latach 40. XX wieku Ministerstwo Magii musiało zmierzyć się z rewolucją Gellerta Grindelwalda, jednak nie dotknęła ona Wielkiej Brytanii. Z dużym prawdopodobieństwem Ministerstwo Magii wspierało rządy innych krajów w walce z czarnoksiężnikiem. W tym czasie trwała druga wojna światowa. Ministerstwo Magii utrzymywało bardzo ciepłe relacje z mugolskim rządem oraz możliwe, że wspierało mugoli w działaniach zbrojnych.

W późniejszych latach XX wieku światem czarodziejów oraz samym Ministerstwem Magii wstrząsnął wybór na Ministra Nobby'ego Leacha, który był mugolakiem. Wielu pracowników uznających wyższość czystej krwi zrezygnowało z pracy w Ministerstwie Magii. Za rządów jego następczyni, Eugenii Jenkins dochodziło do zamieszek czarodziejów z charłakami, z którymi musiało zmierzyć się Ministerstwo Magii.

Pod koniec kadencji Eugenii Jenkins, czarnoksiężnik Lord Voldemort - symbol zepsucia lat 60-tych XX wieku, zaczął zbierać zwolenników oraz rosnąć w siłę. Minister Magii została usunięta ze stanowiska, a samo Ministerstwo Magii zaczęło przygotowywać się do wojny. Powołano nową Minister Milicentę Bagnold. Do wojny jednak nie doszło, ponieważ Lord Voldemort został pokonany przez Harry'ego Pottera. Ministerstwo nie zdołało opanować wybuchu radości po śmierci Voldemorta. Ustawa Tajności została kilka razy naruszona, a Ministerstwo Magii musiało tuszować wiele dziwnych zachowań czarodziejów. Po zakończeniu kadencji Milicenty Bagnold głównym kandydatem na stanowisko Ministra był Bartemiusz Crouch Sr. Jednak stracił on poparcie po tym, jak okazało się, że jego syn Bartemiusz Crouch Jr był jednym z śmierciożerców zaangażowanych w torturowanie Franka Longbottoma i jego żony. Ostatecznie na Ministra wybrano Korneliusza Knota.

Od 1990 roku urząd Ministra sprawował Korneliusz Knot. Jego władza nie była jednak samodzielna — potrzebował wielu doradców. Wśród nich najważniejszą rolę sprawował dyrektor Hogwartu – Albus Dumbledore, któremu wielokrotnie proponowano funkcję Ministra. Początkowo Knot był bardzo chętny tej pomocy. Z czasem jednak nabrał podejrzeń, że Dumbledore knuje jak odsunąć go od władzy. Latem 1992 do Harry'ego Pottera został wysłany list z upomnieniem. List przestrzegał Harry'ego przed używaniem magii poza terenem Hogwartu. Został napisany w Ministerstwie Magii.

Tajemna historia Wielkiej Brytanii wspominana jest w wielu dziełach ezoterycznych i magicznych, nie tylko w powieściach, a wiele z jej opowieści jest alegoriami dla wydarzeń jakie rzeczywiście miały miejsce, a owiane są tajemnicami i legendami...