Forum Rozwoju Duchowego: Ezoteryka, Joga, Tantra, Magia, Kundalini, Uzdrawianie, Bóg i Bogini, Mistyka, Intuicja, Jarstwo, Oświecenie, HIMAVANTI OM

Hekate Thea - Wielka Bogini Magii - Małżonka Hermesa Trismegistosa

Bogini Hekate (HKT, Hekate Thea) - imię greckie: Ἑκάτη Hekátē, łac. Hecate, egipskie: Heqet (HQT) – to w mitologii greckiej bogini magii, czarów i uroków, rozdroży (miejsc sprzyjających czarom i urokom), egzorycmów, widm i zjaw z zaświatów, podróży astralnych po Zaświecie, mgły, także mgły mistycznej. Hekate jest także boginią świata podziemnego, Księżyca i magii księżycowej, nekromancji i spirytyzmu (wywoływania duchów, czannelingu). Hekate według Hezjoda jest dobroczynną boginią wielu dziedzin życia - wojny, rady, gier, jeździectwa, rolnictwa, prawdopodobnie później została także bóstwem chtonicznym, czyli podziemnym, boginią sprawującą pieczę nad światem zmarłych, Hadesem i Tartarem. Jej kult związany jest z boską magią, światem duchów i widm, także tych pogrążonych w ciemnościach z powodu niskiego stopnia rozwoju. Noce spędzała goniąc z pochodnią w towarzystwie upiorów i wściekłych psów czy wilków. Podczas tytanomachii popierała bóstwo Zeusa, dlatego nie została w żaden sposób wygnana. Bogini Hekate jest małżonką Wielkiego Hermesa Trismegistosa, co pokazuje w ezoteryzmie, że Magia jest małżonką Mądrości, Boskiej Gnozy w postaci wiedzy hermetycznej.

Imię "Hekate" nie ma dobrze udokumetowanego pochodzenia, ale wiadomo, że praktyki magiczne z Boginią Hekate służą od wieków w celu uzyskania nieśmiertelności lub chociaż przedłużenia życia. Niektórzy sugerują, że może ono oznaczać: "Ta, która stoi w odali", "Oddalająca", a chodzi o odsyłanie klątw i przekleństw od osób zaatakowanych czarnoksięstwem (czarną magią, satanizmem). Istnieje też podobieństwo między słowem "Hekate" a egipskim określeniem "hekau" oznaczającym magię, co chyba najlepiej oddaje funkcję bogini Hekate, a egipskiej Heqet. Według Roberta Gravesa imię to oznacza "sto" i odnosi się do Wielkiego Roku stu księżycowych miesięcy, w których dawniej rządził Święty Król. Po upływie tego czasu był on składany w ofierze, a jego krew miała stanowić symbol nowych narodzin ziemi. Niewątpliwie, praktyki z Boginią Hekate wymagają znajomości cykli i energii Księżyca, a sama Bogini Hekate transmituje przez swoją aurę i trzecie oko energię światła księżycowego dającą długowieczność oraz transformację ku ciągłej świadomości duszy poprzez kolejne wcielenia w różnych epokach i światach. Praktyka wchłaniania Światła Księżycowego może być całkiem dobrą praktyka podstawową dla zainteresowanych magią Hekate Thea.

Bogini Hekate nosi też wiele przydomków, dodatkowych imion-właściwości, a nazywano ją też Aphrattos (Bezimienna), Antaia (Spotykająca), Enodia (Przydrożna) lub Pandeina (Straszliwa). W swoim imieniu Pandeina (Straszliwa) podobna jest do magicznej indyjskiej Bogini Bhairavi lub Kālī (Kaalii). Greckie imię bogini Hekate wskazuje na nią jak na "Działającą z Daleka". Nosiła przydomek Hekate Trioditis, czyli Hakate Trójdrożnej, a na Wschodzie Bogini Trzech Dróg jest zwykle Świętą Mateczką trzech mistycznych czy magicznych systemów zwanych ścieżkami lub drogami (droga księżycowa, droga słoneczna i droga niebiańska). Łacińska wersja tego przydomka brzmi Hekate Trivia i posiada to samo znaczenie. Inny z przydomków Hekate, to Protyreja, co wiąże się z jej funkcją strzegącej wrót, strażniczki bramy. Bogini zwana była także Suką i Wilczycą. Imię Pandeina w znaczeniu Straszliwa kojarzymy ze wschodnią magią indyjską, gdzie mamy postać Wielkiej Bogini pod imieniem Bhairavi oraz Mahākālī (Mahaakaalii) także ukazującej się w formie groźnej czy straszliwej, pokonującej demony, odpędzającej wszelkie zło Królowej Niebios.

Uchodziła za córkę tytana Persesa i tytanidy Asterii, zatem formalnie pochodzi z rodu tytanów, jednakże z uwagi na charakter oraz życiowe wybory staje się jedną z bogiń nieba. W dawnej boskiej magii często uważano ją za boginię surowej pokuty i słusznej pomsty. Często jej posągi stały na rozstaju dróg i stąd Rzymianie nadali jej przydomek Hekate Trivia. Z czasem jednak wizerunek bogini Hekate bardzo się zmienił. Umiłowana przez niebiańskich bogów z Olimpu, ulubienica Zeusa (Dzeusa), któremu piastowała dzieci, była łaskawa dla ludzi: zsyłała bogactwo, siłę i sławę, osłaniała żołnierzy w bitwach i żeglarzy na morzu, czuwała nad sprawiedliwością w sądach i prowadziła zawodników olimpijskich do mety patronując olimpiadom.

Bogini Hekate jest magicznym bóstwem obdarzającym ludzi wszelkimi dobrami (bogini dobrobytu i fortuny, bogini dobrego losu). Zapewnia rozmnażanie się bydła pasterzom, rybakom obfity połów. Niesie powodzenie w słusznej walce i zawodach sportowych. Wiązana jest także z dziećmi i ich przyjściem na świat. Stoi na straży wrót przejścia pomiędzy światami i prawa przyczynowo-skutkowego według którego funkcjonują światy duchów oraz aniołów i bóstw. Medea jest kapłanką bogini Hekate. Jej potęga jest ogromna, rozciąga się na trzy światy, ziemię, niebo oraz podziemie - czci ją nawet sam bóg Zeus. Bogini Hekate jest najstarszą Boginią na Olimpie, władczynią magii olimpijskich bogów nieba. Panuje nad życiem i śmiercia każdego człowieka, potrafi więzić i uwalniać duchy wszelkiego rodzaju. Jest wielce honorowana i wzywana przez boskich magów, okultystów, ezoteryków, szamanów i czarownice. Według starożytnego gnostycznego tekstu "Wyroczni Chaldejskich", bogini Hekate jest Wielką Matką, życiem wszechświata. Wzywa się ją używając jej sigillum - jest to sierp Księżyca z dwoma punktami u góry i trzecim pomiędzy nimi.

Bogini Hekate przedstawiana jest w ikonografii ze zwierzęcymi głowami, np. wilka (psa), węża i konia; w innych wyobrażeniach – krowy i dzika. Jako egipska Heqet (HQT) pojawia się z głową zielonej żaby. Jej atrybutami najczęściej były miecz i pochodnia, wąż mądrości, jak również bicz i sznur, magiczne i trujące zioła, wilczyca, klacz, kot (w tym czarny kot). Aby ubłagać boginię Hekate, wynoszono jej na rozdroża resztki ofiar składanych umarłym. W mistyczno-magicznej symbolice zwraca się uwagę na symbol sierpa Księżyca, który generalnie oznacza etap rozwoju magicznych zdolności, charyzmatów i mocy, na rozwój siddhi oraz głębszą praktykę tego, co joga i tantra na Wschodzie kojarzą z pojęciem Śakti, Kundalini, Śri Devi, a duchowo z śaktyzmem (Śakta).

Jej ojciec Perses - po grecku Πέρσης Pérsēs, Περσαῖος Persaîos, łac. Perses, Persaeus – w mitologii greckiej syn tytana Kriosa i jego żony Eurybii. Ze swoją małżonką, tytanidą Asterią, miał tylko jedną córkę – Hekate, która okazała się wcieleniem niebiańskiej Bogini Magii. Jej matka Asteria, po grecku Ἀστερία Astería, łac. Asteria – w mitologii greckiej jedna z tytanid drugiego pokolenia, która z tytanem Persesem, który był jej mężem, miała córkę – boginię Hekate. Asteria miała siostrę, Leto. Jedną z ciekawostek będzie, że Perses (Persi, Parsa) występuje jako tytuł piątego stopnia wtajemniczenia w mistyczno-magicznej tradycji perskiego mitraizmu, magicznego solarnego kultu bóstwa Mithra (Mitra). Dawna szkoła magów perskich czy dokładniej mówiąc indyjsko-perskich znana była w Grecji i Rzymie jako misteryjna, posiadająca siedem wtajemniczeń tradycja mitraicka, z symbolicznym kultem magicznego bóstwa Mithra (Mitra).

Kult bogini Hekate wedle badaczy tradycji pochodzi prawdopodobnie z Karii w Azji Mniejszej; główne miejsce jej czci to polis Lagina, leżące dzisiaj w południowo-zachodniej Turcji, pomiędzy Yatağan a Turgut, gdzie ciągle jeszcze są rody związane z magią Świętej Bogini Hekate (Hekátē, HKT). Innymi ważnymi ośrodkami jej kultu była Samotraka oraz Eleusis. W Grecji miała mniej ważną rolę niż boginie, których kult zawędrował tam wcześniej - Artemida czy Selene. Lagina, to starożytne miejsce kultu bogini Hekate, połączone świętą drogą ze Stratonikeią, dla której była „siostrą”, odpowiadającą za religijną część życia mieszkańców. Stratonikeia w czasach swojej świetności była administracyjnym centrum regionu, ale nie pełniła roli centrum religijnego. Od tego miała połączoną świętą drogą (taką samą, jaka łączyła Milet z Didymą) Laginę, centrum kultu bogini Hekate, Świętej Magii, Mene, znanej także jako Menehune. Wielkie kamienne sanktuarium bogini Hekate zostaje wybudowane w Laginie pod koniec II wieku p.e.ch., najpewniej na miejscu starszego drewnianego sanktuarium lub placu kultowego, a bogini widnieje na monetach bitych z tamtego okresu.

Bogini Hekate jest opiekunką kobiet, dlatego jej ołtarzyk stał przed każdym domem ateńskim. Innym powodem, dla którego jej obrazy stawiano przed domem była wiara, że bogini Hekate obroni ich przed duchami i upiorami umarłych oraz przed zombi. Na rozstajach dróg składano jej ofiary z psów, co współczesnym obrońcom zwierząt pewnie nie przypadnie do gustu, jednakże, także w tamtych czasach był to sposób sakralizowanego likwidowania psów, które dzisiaj poddano by uśpieniu z powodu wieku i niedołężności. Bogini Hekate jest wierną przyjaciółką bogini Artemidy, a obie boginie razem chadzają na łowy, odwiedzały także boginię Persefonę w Podziemiu. Wielu wierzy, że bogini Hekate jest także boginią podziemi i że strzeże bram Hadesu, przez co musi jej słuchać pies Cerber, który także strzeże podziemnego świata zmarłych, Hadesu.

Gdy bóg Hades (w sanskrycie znany jako Yama lub Yamadeva) porwał Persefonę, bogini Hekate pomagała bogini Demeter w jej poszukiwaniach. Owijała siebie i ją Mgłą, by ludzie widzieli w nich śmiertelniczki. W nocy używała swoich magicznych ognistych pochodni by oświetlać im drogę. W "Pamiętnikach Półbogów" została opisana jako szczupła postać kobieca o ciemnych włosach oraz mocno zielonych oczach (cechy pożądane u kandydatek na kapłanki tej bogini). Ubrana była w srebrną suknię pokrytą kosmogonicznymi wzorami, stąd kapłanki i kapłani tej bogini noszą wyraziście srebrzystą odzież, także tło i detale zielone do koloru oczu. W Domu Hadesa, bogini Hekate pokazuje się Hazel jako piękna, choć śmiertelnie blada kobieta z całkowicie czarnymi oczami. Patrząc na nią, miało się wrażenie, że spogląda się na trzy różne postacie; jak na fotografię, na której ktoś się szybko rusza. Wiadomo jednakże miała wtedy jasne włosy, zapewne zmienione prze mistyczną mgłę. Ubrana była w suknię w kolorach fioletowych czy ametystowych, indygo i granatowych. Kobiety szamanki wtajemniczone w kult misteryjny Bogini Hekate często mają specyficznie bladą cerę, co u nich nie wynika z choroby, tylko jest związane z uprawianiem Magii Księżycowej!

Bogini Hekate jest tajemnicza i zagadkowa, jak na cudowną boginię dobrej magii przystało. Oferuje Hazel swoją pomoc. W przeszłości była rozgoryczona brakiem zaufania od Olimpijczyków (bóstw z Olimpu), mimo iż to ona podtrzymuje także niewiedzę zwykłych śmiertelników (mugoli) w tematach mistyczno-magicznych. Grecki Olimp i bóstwa na szczycie Olimpu można porównać z dawną indyjską mitologią magiczną o górze Meru i bóstwach niebiańskich na szczycie Góry Meru (Sumeru), także z mistyką i magią siddhów ze Świętej Góry Kailaśa w Tybecie. Bogini Hekate patronuje każdemu etapowi życia kobiety – sama wyraża istotę zmian, której kobiety podlegają. Bogini Hekate przybiera postać młodej niewinnej dziewczyny, dojrzałej kobiety matki oraz staruszki - magicznej wiedźmy. Mężczyznom, bogini Hekate pomaga zrozumieć naturę i funkcjonowanie kobiet, szczególnie tych, które z natury są mistyczno-magiczne, także tych, które z powodu poświęcenia się Wielkiej Bogini są jej kapłankami. Bogini Hekate pomaga również zrozumieć dlaczego seksualne zepsucie i zdrada u kobiety źle świadczy o związku z Wielką Boginią i żeńskimi oraz męskimi Bóstwami Nieba.

Wijące się wokół głowy bogini Hekate węże (kojarzone z Bogiem Śiwą i Górą Kailaśą w Tybecie), sfora wyjących psów czy wilków w ciemności nocy rozświetlonej tylko pochodnią i gwiazdami – to inny, równie przerażający obraz bogini Hekate – niebezpiecznej, bo reprezentującej magiczną moc (siddhi, charyzmaty), której nie da się okiełznać ani skrępować. Okresowo kult bogini Hekate zwalczano w patriarchalnej Grecji i pomniejszano jego znaczenie, uczyniono z niej magiczną królową czarownic i wiedźm, władczynię tych kobiet i osób, których praktyk magicznych obawiano się najbardziej. W późniejszych wersjach tak „ocieplono” wizerunek bogini Hekate, że stała się bardziej znana jako dobrotliwa opiekunka dzieci boga Zeusa, a także boginią patronką żołnierzy i żeglarzy. W ten sposób udało się pozbyć wyłącznego obrazu czarnej staruchy z jej mocą śmierci i odradzania, nieakceptowaną przez świat przewidywalności i rozumu. Magiczna Święta Bogini Hekate jako patronka słusznej pomsty wymaga co do zasady, że magowie muszą się wpierw upewnić czy czyjeś roszczenia do zemsty metodami magicznymi są rzeczywiście słuszne, gdyż wśród ludzi nader często bywa, że osoby zamawiające klątwy pomsty u magów doświadczają ich skutków, gdyż w swoim zadufaniu sami ponoszą część winy, a czasem całą winę za zaistniałą sytuację, a w takim przypadku liczy się punkt widzenia bóstw nieba, a nie ludzkie "widzimisię" i emocjonalna acz ślepa chęć dokuczenia pod pozorem odwetu.

Poszukując łączności z magiczną boginią Hekate dochodzimy do rozstaju dróg. Tutaj ukazywała się podróżnym w otoczeniu sfory wyjących psów czy wilków, wilczurów. Ponieważ rozdroża to miejsca szczególne, miejsca przecinania się, łączenia różnych światów: tego, co duchowe i tego, co rzeczywiste, świata podziemnego i ziemskiego oraz anielskiego (niebiańskiego) – to bogini Hekate jest strażniczką tych miejsc przejścia, boginią wrót (boginią magicznej bramy). Na rozdrożach najczęściej starożytni stawiali jej cudowne posągi, z których słynęła Grecja jak i cała Azja Mniejsza, Bliski Wschód. Przedstawiały one kobietę o trzech głowach, każdą kierowała w inną stronę, jako boska strażniczka Trzech Światów: podziemia, śródziemia i nadziemia (niebios). Na rozdrożach składa się jej także czyste ofiary składające się ze smakowitych placków i miodu, by nastawić boginię i jej zwierzęta pozytywnie do siebie. Jednym z symboli i składanym w ofierze pokarmem jest czerwona ryba z gatunku barwena, szczególnie święta dla bogini Hekate. Bogini Hekate może odgonić demony (dżiny, kariny, ghule, diabły, demony, szedi, rakszasy, asury), utrudniające wędrówkę lub obłąkać tych, którym nie sprzyja. Warto zatem mieć jej poparcie i błogosławieństwo, bo to potężna Bogini Przewodniczka po skomplikowanych zakamarkach świata dusz i duchów, ułatwiająca magiczne inicjacje, wkraczanie w nieznane. Bogini która może rozświetlić ciemność nocy światłem boskiej pochodni (siradż), którą trzyma w ręku. Może także zostawić pogrążonych w mroku na zawsze.

Bogini Hekate to pierwotne bóstwo Tracji, władające ziemią, morzem, niebem i ludzkimi losami - odmawiające lub darujące szczęście i pomyślność. W Grecji Hekate czcili szczególnie orficy, a później wtajemniczeni pitagorejczycy, którzy widzieli w niej nie tylko tracką władczynię i królową ziemi, wody i nieba, ale też władczynię podziemi, która strzegła bram Hadesu i musiał jej słuchać pies Cerber. Była, jest i pozostanie też boginią pokuty i pomsty czy słusznej zemsty za przelaną krew lub zdradę, boginią magii, uroków i czarów oraz egzorcyzmów. Składa się jej od starożytności współczesnie ofiary z placków, miodu i czarnego psa. Posągi Hekate Thea o trzech obliczach ustawiano na rozdrożach tak, by każda twarz Bogini patrzyła na inną drogę i chroniła podróżnych przed złymi demonami (tytanami, szedami, dżinami, asurami). Idea Trzech Bogiń oraz Trójbogini istnieje także w dawnej tradycji mistyki i magii arabskiej, gdzie każdy z trzech aspektów Wielkiej Bogini nosił osobne imię i miał osobną żeńską postać: Lat, Uzza i Manat.

Przygotowanie do prób kontaktu duchowego z boginią Hekate zaczyna się zwykle od oczyszczenia, pozbycia się niepotrzebnego poczucia winy, poczucia skrzywdzenia, wstydu, cierpiętnictwa i podobnych kompleksów psychicznych. Boginię prosimy o dobre zdrowie, ochronę przed mrocznymi siłami zła i chaosu, o długie i dobre życie, o pomyślny los czy też o zmianę losu na pomyślny. Siedzimy w kręgu soli, w kręgu Ognia, oczyszczamy się dymem z ziół, chociażby dymem z białej szałwi. Oczyszczamy się także ablucjami obmywając czystą, najlepiej źródlaną wodą twarz, stopy i ręce, a także obszar łona (genitalia).

W rzeźbie klasycznej przedstawiano Świętą Boginię Hekate na dwa sposoby: pojedyncza forma kobieca trzymająca pochodnię albo trzy postacie kobiece ustawione plecami do siebie i skierowane w trzy kierunki. Drugi ze stylów to tzw. Triformis. Według Pauzaniasza pierwszym z rzeźbiarzy, który tak przedstawił Świętą Boginię Hekate był Alkamenes. W sztukach plastycznych ukształtowały się dwa zasadnicze sposoby przedstawiania bogini:

1) Bogini Hekate jako kobieta siedząca na boskim tronie (np. posąg z Aten - VI wieku p.e.ch.).

B) Bogini Hekate jako trzy złączone plecami kobiety lub niewiasta o trzech głowach (fryz z Ołtarza Pergameńskiego - II wieku p.e.ch.).

Istniały też posągi bogini Hekate jako kobiety z głowami psa (wilka), konia i kobiety czy też psa (wilka), lwa i byka. Boginię Hekate utożsamiano z Artemidą, Selene albo z Demeter i Persefoną.

Najważniejszym znanym świętym miejscem bogini Hekate jest Elusis. Ulubione kolory bogini Hekate to soczysta zieleń przyrody, niebieski, niebiesko-fioletowy, indygo, granatowy. Późniejsze tradycje uważają Hekate za matkę Kirke.

Ciekawostki o bogini Hekate

* Uważa się Hekate za najpotężniejszą mistyczną czy ezoteryczną boginię.
* Gigantem stworzonym przez Gaję do zniszczenia Hekate był Klytios.
* Jej atrybutami są pochodnia, wąż i bicz.
* Uczyła wiele czarodziejek starożytności m.in.: Pazyfae, Medeę, Kirke.
* Tak samo jak słoneczny bóg Helios (Mitra, Surya) obdarowuje swoje dzieci magicznymi mocami.
* Według innej wersji Hekate jest córką Nyks, bogini nocy.
* W "Krwi Olimpu" Nike stara się założyć jej wieniec laurowy, lecz ta ją odpycha.
* Istnieją wersje mitu, że jest starszą córką Demeter i Zeusa.
* Hekatos - męską formę imienia bogini Hekate jako przydomek nosi solarny bóg Apollon.

Magia i Trzech Króli

Niektórzy twierdzą, że opowieść o Mędrcach ze Wschodu (Mt 2, 1-12) nie jest relacją o historycznym wydarzeniu, ale rodzajem przypowieści o znaczeniu i misji Jezusa (Jehoszuah, Issa), na wzór żydowskich midraszy (zwłaszcza midraszu o małym Mojżeszu), jednakże wiele źródeł wskazuje na prawdziwość historyczną wydarzenia, które ma wymiar inicjacyjny, wtajemniczenia inkarnowanego maga przez wtajemniczonych mistrzów magii z Indii i Persji, którzy nosili tytuły "Radźa" (Król) bądź "Szah" (Król) oznaczające ich wysoką pozycję w Odwiecznej Szkole Magii Indyjsko-Perskiej. Znamy starożytną historię tysiącletniego Królestwa Magów i Królów Magów z Indii, zatem nie mamy wątpliwości co do autentyczności wydarzenia z udziałem wschodnich Królów Magii (Radźów). Mistrzów Magii w randze Króla Magii jest trzech, chociaż sam orszak liczył łącznie 12-cie ważniejszych postaci i łącznie z tragarzami i strażą zbrojną przynajmniej 60 osób, o czym podają liczne źródła syryjskie, ormiańskie, perskie i koptyjskie. Liczba trzy jest zawsze liczbą pełnego człowieka-bóstwa, który rozwija w sobie trzy zakresy władzy, materialny, psychiczny (astralno-mentalny) i duchowy. Król w baśniach i legendach ma zawsze trzech synów, symbolizujących duszę, ducha i ciało albo głowę, serce i brzuch. Ci trzej wyruszają następnie w drogę, żeby odnaleźć wodę życia bądź uzdrawiający lek dla chorego króla. Jest to ostatecznie droga samorealizacji, którą rozpoczynają i na której przeżywają wiele przygód oraz wtajemniczeń. Bogini Magii zawsze powinna mieć trzy twarze lub trzy formy, trzy postacie, a wszystko z uwagi na magiczne prawo triady czy trójcy. Magiczne kulty także poznamy po idei magicznej Trójcy czy Triady, w Indii Trimmurti (Trzy Twarze, Trzy Wizerunki, Trzy Postacie).

Już mistyczno-magiczny Orygenes wspomina o Trzech Królach Magach, którzy przyszli konsekrować narodziny magicznej inkarnacji Jehoszuah (Jezusa, Issa) w Betlejem. W oryginalnym tekście greckim Ewangelii czytamy o Magach ze Wschodu (gr. μαγοι απο ανατολων, magoi apo anatolon), jednak przekłady Biblii niechętnie umieszczają informację, że chodzi o Magów, gdyż ujawnia to prawdę, że Jehoszuah (Jezus, Issa) był faktycznie inkarnacją Maga, a pierwsze chrześcijaństwo było potężną Szkołą Magii ustanowionej w dawnym Izraelu czy Judei, stąd także owe nadnaturalne boskie moce manifestowane przez Jehoszuah (Jezusa) i jego apostołów. Anatolon może oznaczać, że magowie przybyli ze Wschodu ale także może to oznaczać Anatolię gdzie istniały świątynie tradycji Magów związane z magiczną Boginią Hekate, a słowo Wschód w Magii ma znaczenie zarówno dosłowne jak i symboliczne. Magowie budzą wspaniałe skojarzenie z wielkimi brodatymi mędrcami (ryszi) w szpiczastych czapkach, i z różdżkami, którzy pochylają się nad szklaną kulą oraz astrologiczną mapą nieba z gwiazdozbiorami zodiaku. Justyn Męczennik, Orygenes i Tertulian, słusznie  uważali, że greckie słowo magoi w Ewangelii Mateusza przede wszystkim określa ludzi posiadających astrologiczną wiedzę tajemną, znajomość numerologii, okultyzmu, inwokacji bóstw nieba (archaniołów) i wszelkich magicznych praktyk okultnych. Apostoł Mateusz miał na myśli owych magów-królów jako członków wspólnoty perskich kapłanów religii zaratustriańskiej, których określano słowem „magoi”, jako prawdziwych magów perskich, w tym uczonych biegłych w astronomii, matematyce i medycynie. Magowie zajmowali się wykładaniem snów, misteryjnym kultem, astrologią, numerologią, chirologią i wyjaśnianiem zjawisk przyrody, a więc tym co robiła większość magicznych kapłanów w różnych systemach religijnych Wschodu, w tym w Persji i Indii. Magami nazywano w owym czasie także przywódców tradycyjnego kultu solarnego bóstwa Mithra, który jest odwieczną szkołą wysokiej magii ceremonialnej. Kadzidło i mirra, ofiarowane obok złota, były wówczas niezmiernie drogie, zatem magami byli ludzie zamożni lub kapłani z tytułami królewskimi delegowani przez swoje wspólnoty. Tę aromatyczną żywicę z rzadkich drzew palili w swoich pałacach jedynie najbogatsi ludzie, a była używana do narodzin inkarnowanych starożytnych magów o dużej mocy duchowej.

Imiona Magów ze Wschodu to pewna misteryjna tajemnica, a pojawiają się one wyłącznie w apokryfach czyli pismach mistyczno-magicznych. Zwyczajną zasadą magii jest trzymanie w całkowitej tajemnicy Imion Mistrzów Magii, a także Imion Nauczycieli, które przekazuje się kolejnym nowicjuszom tylko za zgodą Maga czy Króla bądź Królowej Magów. We fragmencie zaginionej apokryficznej Ewangelii Hebrajczyków z II wieku magowie zostali przedstawieni jako: Malchus, Caspar i Fidizarda, a są oni przywódcami całego tłumu przybyszów witającego narodziny Magicznej Gwiazdy Wschodu jak w Magii nazywano takie wcielenia. W tradycji syryjskiej spotykamy imiona: Kagpha, Badalilma i Badadakharida; w etipskiej: Ator, Sater i Paratoras. Dla Greków byli to: Apellicon, Amerim i Serakin. W mistycznych wizjach Anny Katarzyny Emmerich: Menzor, Sair, Teokenon. Mieszkańcy Mediolanu nadali im imiona: Rustico, Eleuterio i Dionigio. W ormiańskiej „Ewangelii Dzieciństwa” czytamy o Gasparze jako królu Indii, Baltazarze jako królu Arabów i Melkonie jako królu Persów. Na mozaice pochodzącej bazyliki Sant’Apollinare Nuovo w Rawennie z VI wieku widzimy imiona: Kacper, Melchior i Baltazar, które są najbardziej rozpowszechnione - może dlatego, że najłatwiejsze z podanych powyżej, a może dlatego, że są po prostu tłumaczeniami imion oryginalnych na język europejski. Imię Kacper (łac. Casper) to odpowiednik perskiego imienia Gathaspar oznaczającego podskarbiego, strażnika zaratusztriańskich pism magicznych znanych jako Gatha lub kogoś wspaniałego. Imię Melchior jest pochodzenia semickiego i można je przetłumaczyć jako „Król mój światłością”, bądź „Król światła”. Imię Baltazar natomiast to grecka wersja akadyjskiego imienia Bēl-šar-ușur ("Belu króla strzeż!" lub "Bel - Strażnik Króla"), noszonego choćby przez syna babilońskiego króla Nabonida, wspomnianego w Księdze Daniela.

Grecki historyk Herodot słowem magoi określał szczep irański. Ksantos, Kermodoros i Arystoteles natomiast nazywali w ten sposób uczniów Zaratustry i kapłanów religii perskiej. Niektórzy uważają, że właśnie Świętemu Prorokowi Zaratustrze należy przypisać proroczą zapowiedź narodzenia się w narodzie żydowskim króla, który wprowadzi pokój na świecie. To właśnie w zaratustrianizmie pojawia się idea oczekiwania na narodziny postaci noszącej tytuł Saoszjant (staropers., „ten, który przyniesie dobro”). Miał to być wysłannik Ahura Mazdy (Ohrmuzda), który pojawi się przed końcem świata, aby poprowadzić ludzkość do ostatniej, zwycięskiej bitwy z siłami zła – Angra Mainju (Zły Duch). Ta wiara mistyczno-magicznych perskich kapłanów w cudownego Zbawiciela zesłanego przez Boga, współgra z żydowską nadzieją na przyjście Mesjasza i uprawdopodabnia wędrówkę perskich kapłanów magów do Judei. Dlatego najstarsze malowidła w rzymskich katakumbach przedstawiają Magów w strojach charakterystycznych dla Persów, między innymi w stożkowatej czapce z opadającym do przodu szpicem, nazywanej popularnie czapką frygijską (podobną nosiły Smerfy), noszoną także przez wtajemniczonych w tradycyjny kult Braterstwa Mithra (Mitra). To właśnie wizerunek postaci w perskich strojach, widniejący na frontonie Bazyliki Konstantyna w Betlejem, sprawił, iż wojsko perskiego króla Chosroasa w 614 roku zatrzymało się przed wejściem do tego kościoła i nie zrównało go z ziemią. Postacie ich rodzimych Magów ze Wschodu przypomniały im ich Ojczyznę. Na mozaice w Bazylice Santa Maria Maggiore, pochodzącej z V wieku, mamy pokazane wnętrze domu, w którym całkiem już duże Dzieciątko Jehoszuah, siedzi na obszernej kanapie wysłanej poduszką, a Mędrcy ze Wschodu składają Mu pokłon, jednak Dzieciątko jest na tyle duże, że możliwa jest magiczna edukacja a przynajmniej testy boskiej inkarnacji polegające na rozpoznawaniu przedmiotów z poprzedniego wcielenia - bardzo popularne na Wschodzie, w Indii i Tybecie, nie tylko w dawnej Persji (Airan, Kraina Aryan). Trzech Magów Królów oznacza zwykle, że przybyli magowie Ziemi, Wody (Morze) i Wiatru (Niebo), a pewnie dlatego rytuał znany jako Chrzest Wodny stał się wyrazistym wtajemniczeniem mistyczno-magicznym uczniów owego Maga nazwanego później Jezusem Chrystusem.

Ewangelia Mateusza używa słowa magoi, a od niego pochodzi polskie słowo magowie, a zatem to magowie błogosławili, inicjowali czy konsekrowali i wtajemniczali od dzieciństwa Jehoszuah - Jezusa, i to magowie uczynili z Jezusa Maga dając mu pozwolenia na charyzmatyczną Moc. Magowie to ludzie, którzy zajmowali się tajemniczymi obrzędami, magią, czyli działaniem w sferze fizycznej, mającym na celu zmienić rzeczywistość poza nią samą, wykorzystując moce bogów i bogiń, moce ponadludzkie zwane archanielskimi. Z pewnością jest to funkcja łącząca się z potrzebą mądrości (jak sugerują nasze polskie tłumaczenia); a bycie Mędrcem i Królem jest najtrafniejszym opisem Magów. Złoto w mistyce symbolizuje Mądrość Odwieczną, a także królewską godność. Jako najdroższy kruszec Złoto było używane w kulcie świątynnym - jest to adekwatny dar dla króla mędrców czy magów. Kadzidło to substancja żywiczna pozyskiwana z krzewów boswelia serrata, pochodzących z Arabii, ktora wówczas używana była do ofiar kadzidlanych w świątyni, ale również jako „odświeżacz” w pałacach i co bogatszych domach, gdyż substancja ta jest droga i poszukiwana. Mirra – to substancja do perfum, raczej zapachowa niż kadzidlana, balsam, drogocenny olej. Dar z mirry to wyraz troski, szacunku i wysokiej opinii, a także drogi lek. Niestety, dopiero Rzymianie przekują boską magię kabalistyczną ukazaną w Judei i dawnym Izraelu przez Maga Jehoszuah w twór znany dziś jako religia chrześcijańska, której nurty charyzmatyczne są zaledwie nędznymi pozostałosciami po dawnej świetności perskich i indyjskich Magów w Ewangelii zwanych z grecka magoi (magowie) robiąc z Wielkiego Maga żydowskiego zbawiciela. Tymczasem ów Mag, Jehoszuah (Jezus, Issa) uczył: "Bądźcie tak dokonali jak Ojciec mój w Niebiosach doskonały jest"! Święto Trzech Króli jest w istocie jednym ze Świąt ku czci Królów Boskiej Magii (Radźa, Szach, Pater, Pedar), ktorzy od tysiącleci uczą wybranych ludzi, lud wybrany, magicznej ścieżki doskonałości...

Magia wysoka wymaga inteligencji i olbrzymiego doświadczenia, ale również wielu lat praktyki, znajomości bóstw nieba i sposobu wzywania ich pomocy, a także metod harmonizowania woli maga z wolą Boga Absolutu. Nie każdy mag czy czarodziej może ją praktykować, a do magii wysokiej zaliczana jest cała biała magia, w tym magia rytualna oraz inwokacje i zaklęcia białomagiczne. Terminy biała magia, boska magia i czarna magia (czarnoksięstwo) często budzą nieporozumienia, chociaż podział pomiędzy magią białą, a czarną (czarnoksięstwem) jest fundamentalny. Biała magia posługuje się boską energią białego światła i jego subtelnych czystych kolorów tęczowych (w tym trzech głównych: czerwonym, żółtym i niebieskim). Czarna magia posługuje się promieniami demonicznej energii zwanymi ogólnie energią mroku lub czarnym promieniem, w tym odcieniami szarości oraz barwami burymi czy brunatnymi, co wszystko należy do energii księstwa ciemności, sił zła (Angra Mainju). Subtelniejsze odmiany szarych promieni przypominają przyćmioną biel stąd czasem pomyłki energetyczne u osób, które nie mają dobrego rozeznania w rodzajach subtelnych promieni i gry astralnych świateł cienia. Magia wysoka nie stosuje metod czarnoksięskich, nie używa wezwań demonów ani ich mrocznej energii cienia (szarości, lucyferyzmu). Biała magia to moc panowania nad energiami ciemności, a sama Bogini Hekate posiada wielką zdolność rozpraszania i rozpędzania wszelkich nagromadzeń energii ciemności charakterystycznej dla tytanów, demonów, kosmicznych sił zła (czarnoksięstwa, satanizmu).

Podstawą praktyk białej czy boskiej magii są medytacje ze światłem Słońca wchłanianym czy absorbowanym w godzinach tak zwanego Złotego Wschodu i Złotego Zachodu Słońca, gdy jest ono nisko nad horyzontem dając piękną grę kolorów, w tym złoty poblask czy złotą aureolę nakładającą się na typowe białe światło Słońca (białe, ciepłe, dające tęczę czystych kolorów). Ostatecznym celem działań białej magii zawsze jest czynienie dobra, chociaż działania magii obronnej czy ochronnej czasem wydają się być etycznie wątpliwe, aczkolwiek powinny być tak kultywowane aby nie było prób sprzeniewierzenia energii niebios potocznie zwanej białym światłem albo promieniem tęczowym. Barwy promienia tęczowego magicznego przymierza niebiańskiej tęczy dzielimy wstępnie na pięć kolorów które tworzą pięć żywiołów, potem na siedem kolorów (biel ósma), a także na dwanaście kolorów czy promieni ewolucji, gdyż ewolucje dusz (jaźni prawdziwych) związane są zawsze z jakimś z kolorów tęczy. Ewolucje demonów (tytanów, rakszasów) to promienie czarne, brunatne (bure) i szare, w różnych swoich odcieniach, gdzie najjaśniejsze szarości mylone czasem z kolorem białym znane są jako energie czy światła lucyferyczne. Zabrudzenie aury i systemu energetycznego nietęczowymi kolorami cienia (czernie, brunatne, szarości) zawsze jest oznaką zdemonienia oraz zbliżającej się choroby, rozmaitych demonicznych zaburzeń lub wynaturzeń (zboczeń) oraz pomylenia umysłowego (szaleństwa). Pochodnie Świętej Bogini Hekate (Heqet) rozpraszają ciemne energie z pomocą światła ognia i ogniowej rytualnej magii białego światła. Oczyszczanie aury ucznia magicznymi pochodniami (świętymi ogniami) to jeden z wielu zabiegów jakie uczniowie magów przechodzą nieomal przy każdym spotkaniu dla nauki i praktyki czy inicjacji.

W magii, król magów (sanskr. radża maga/h lub radża magha, per. shāh mobed, magu-paiti, moabadan-moabad, shāhan-shāh, także dastūr) to najwyższa pozycja pośród magów, potem jest królowa magów (rani maga) a magowie czyli czarodzieje i czarodziejki (mobed, mobad lub magusz, r.ż. mobedyar) stanowią cały magiczny lud wybrany (magâunô), na sześć lub siedem stopni wtajemniczenia w bardzo hierarchiczny sposób podzielony. Niższe stopnie magicznego kapłaństwa znane są jako hērbad (ervad) lub aethrapaiti (ehrpat). Uczniowie magicznych kapłanów noszą miano aethrii. Tytułów dastūr, mobad i hērbad używa współczesna mistyczna religia Proroka Zaratusztra, która wywodzi się z dawnych perskich czy irańskich tradycji magów, jednak coraz częściej używa ich zamiennie, a nie hierarchicznie tak jak w dawnych czasach magów. W Indii przywódców społeczności magów często nazywa się tytułem Maghavan od jednego z imion władców niebiańskich magów - wojowników, Indra Deva, który jest odpowiednikiem kabalistycznego i mistycznego archanioła Michaela - władcy magicznego wojska niebiańskiego. Miesiąc Magha (māgha, styczeń/luty) w indyjskim kalendarzu uważany jest za najlepszy dla praktyk i działań związanych z magią, mistyką czy tantrą w jej oryginalnym magicznym wydaniu. Magha Navaratri lub Gupta Navaratri w czasie miesiąca Magha to najlepszy okres czasu na praktyki i działania magiczne oraz na inicjacje magów w ciągu roku kalendarzowego. Po arabsku Mag to madżūs, a magowie w liczbie mnogiej to madżūsī. W języku chińskum znak wu (巫) to szaman, czarodziej, czarownik, mag. Magiczny krzyż mocy ☩ dobrze jest znany wśród adeptów i adeptek praktykujących magię w jej greckim, perskim, chińskim czy indyjskim wydaniu źródłowym.


Historia Świętej Bogini Hekate

W czasach gdy światem rządził jeszcze bóg Kronos (Saturn, Chronos, Wielki Czas, perski Zurwan), na świecie pełno było tytanów i tytanek ze świata podziemnego (z Patalah). Bardzo ważną rolę w ówczesnej hierarchii świata odgrywał między innymi tytan Perses, zbrojny w moce zniszczenia. Wszędzie gdzie się pojawiał, ciągnął za sobą śmierć i zniszczenie. Przez tę destrukcyjną pasję nie mógł znaleźć sobie partnerki, aż poznał tytankę pełniącą funkcję znawczyni sztuk magicznych i patronki nekromancji, Asterię. Wspólne niszczycielskie i łamiące naturalny krąg życia pasje połączyły tą dwójkę tytanów (demonów, asurów) i poskutkowały wkrótce narodzinami córki, która miała odrażać potem wielu tytanów, ale równie wielu jej się bało - gdyż jak się okazało była niebiańską boginią znaną jako Hekate, córka Persesa i Asterii. Podobnie jak ludziom może się urodzić dziecko anielskie lub dziecko demoniczne, niezależnie od tego czy dana ludzka para sama jest anielska czy demoniczna, tak zdarza się, że istotom o demonicznej naturze, w Grecji zwanymi tytanami, może się urodzić dziecko z natury anielskie czy wręcz boskie (należące do bóstw cywilizacji nieba).

Młoda bogini Hekate (Heqat, HQT) starannie uczyła się od tytanicznej matki wszelkich jej tajemnych sztuk i magicznych rytuałów i zaklęć, które ta jej wpajała. Odnośnie tego, czy była tak samo zła jak jej tytaniczna matka, trzeba powiedzieć, że powstrzymywała się od szkodnictwa i złoczynności, dbała o reputację. Pierwotnie Grecy czcili ją bardziej jako niebiańską opiekunkę ludzkości i strażniczkę praw, jednak z czasem potężna boska magia jakiej nauczyła wielu ludzi zmieniła się jednak w mroczną stronę czyniąć z niej także patronkę wszelkich złych wiedźm jakimi stają się ludzie, którzy magią doprowadzają się do upadku w mrok i chaos. O tym, że magiczne nadużycia, sprzeniewierzanie boskiej energii, mogą prowadzić do upadku i pogrążenia się w totalną ciemność wiedzą praktykujący adepci i adeptki sztuk magicznych od najdawniejszych czasów, stąd należy skrupulatnie przestrzegać praw i zasad jakich nauczają autentyczni mistrzowie w magicznej hierarchii tak zwanego Wielkiego Starożytnego Zakonu Magów (Mistrzów Mądrości).

Bogini Hekate - była, jest i pozostanie ogólnie strażniczką ludzkości, ale jednocześnie była i jest strażniczką świata podziemi i żywą bronią przeciwko tytanicznym mocom ciemności (demonom, asurom, szedim, dżinnom). Wówczas, w swojej młodości, zdobyła jej najbardziej definiującą cechę - swoje trzy twarze, lub trzy postacie Troistej Bogini, władczyni Trzech Światów, podobnie jak indyjska bogini Durgakali czy typowo magiczna indyjska tantryczna bogini Lakini Devi (postać o trzech twarzach). Ulubionym zwierzęciem bogini Hekate jest wielki, czarny pies, który na jej polecenie przenosił wieści lub strzegł jej ulubieńców. Wedle znawców historii magii, bogini Heket pojawia się w Grecji i Anatolii jako tradycja mistyczno-magiczna związana z egipską boginią Heqat (HQT), w ikonografii mającej głowę zielonej żaby, stając się podobnie jak w Egipcie magicznym napędem dla codziennej magii zamieszkujących tam ludów. Hekate to grecka czy anatolijska wymowa wielkiego magicznego imienia bogini Heqat znanej z tego, że trzyma w dłoni krzyż Ankh, obdarza nieśmiertelnością, daje życie i oddech nowonarodzonym dzieciom, pomaga wskrzeszać umarłych oraz towarzyszy jako przewodniczka w niebianskiej podróży faraonów do niebios. Bogini Heqat jest obrończynią domostwa, strażniczką domu i rodziny, jeśli członkowie rodziny żyją dobrze, uczciwie i szczerze oddają się uprawianiu białej magii niebiańskich bóstw. Całkiem możliwe, że w czasach bardzo dawnych, w okresie pierwszej dynastii faraonów, Heqat była znana na dużo większym obszarze odegipskich wpływów, nie tylko w Grecji i Anatolii, a jej mistyczny i magiczny kult był szeroko rozpowszechniony.

Wedle historii w Grecji zpisanych, podczas Tytanomachii początkowo bogini Hekate się nie wychylała, jednak któregoś razu Helios (Mitra, Surya, egipski Raa), bóg czy archanioł Słońca, spotkał jej matkę, demonicę Asterię, osobiście w boju, wyzywając ją na magiczny pojedynek. Asteria wskrzeszała ciała poległych tytanicznych gigantów (nefilim, zumzunim) i jako pozbawione umysłu żywe trupy, rzucała ich na zwolenników niebiańskich Olimpijczyków. Bóg Helios nie był w stanie sam pokonać tytanicy Asterii, gdyby nie przybyła do niego bogini Hekate i nie zaoferowała swojej pomocy w walce. Czy zrobiła to z wyrachowania, czy z wewnętrznej dobroci, niektórym trudno powiedzieć, jednak tak czy owak stanęła po stronie dobra i światła. W każdym bądź razie, bogini Hekate pomogła bóstwu słońca Heliosowi potężnymi czarami obronnymi i przyczyniła się do upadku swojej mrocznej tytanicznej matki uwikłanej w straszliwe szkodnictwo (krzywdzicielstwo). Wkrótce też poległ w bitwach jej mroczny tytaniczny ojciec, a bogini Hekate pozostała do końca po stronie niebiańskich Olimpijczyków, bóstw nieba, dobra i światła. Inicjacyjny czy transformacyjny motyw powrotu do niebios, uwolnienia od demonicznych czyli tytanicznych rodziców (od rodu asurów, tytanów, demonów), poprzez podjęcie walki po stronie sił dobra i światła, po stronie niebios i Boga Absolutu - to dobrze znany rodzaj legendy misteryjnej obecnej w wielu mistycznych i magicznych tradycjach w historii nieomal całej ludzkości.

W dawnych misteriach taki wybór pomiędzy dobrem a złem, przy takim pochodzeniu często bywa dopełnieniem aktu samodoskonalenia i duchowej przemiany, a radykalny wybór swojego miejsca po stronie sił dobra, światła i prawdy - dosłownie w walce na polu bitwy - bywa konieczny dla przebudzenia, oświecenia i wyzwolenia, dla zbawienia duszy. Uczniowie magów (mistycznych guru obdarzonych mistycznymi mocami siddhi), zawsze miewają takie próby i testy, gdzie muszą określić się i stanąć po stronie dobra i światła ucieleśnianego przez takiego mistyczno-magicznego Nauczyciela i Przewodnika, szczególnie, jeśli mieli jakiś związek z siłami demonicznego zła, w tym poprzez pochodzenie z mrocznych demonicznych rodziców zakazujących niebiańskich kultów czy praktyki białej magii niebian. Współcześnie niestety, wielu poszukujących na Zachodzie wybiera zło, chaos, ciemność, diskordię (kłótnię), fałszywe nauki, bezbożność, narkotyczne odurzenia - brnąc ku samozatraceniu w otchłani ciemności i mroku rozmaitych odmian ogłupiającego i duchowo niszczącego satanizmu czy lucyferyzmu.

Bogini boskiej magii Hekate i bóg słońca Helios paradoksalnie się zaprzyjaźnili. Według niektórych Ajetes był ich wspólnym synem, według innych był on synem jednej z nimf będących żoną Heliosa, a mężem dla Hekate. Według tej wersji legendy, bogini Hekate miała wydać na świat kilkoro dzieci, które zapisały się w historii, ale przede wszystkim słynną złą wiedźmę Medeę, która zapisała się w pamięci jako nieodrodna wnuczka swojej babci (zapewne wcielenie duszy swojej babci). Nie omieszkała nawet zamordować własnych dzieci, by tylko sprawić przykrość mężowi, a także poćwiartowała własnego brata, aby odwrócić uwagę ojca. Na starość, gdy Ajetes uporał się z problemami wewnętrznymi w swoim królestwie, bogini Hekate go opuściła i zaczęła szukać sobie odpowiedniejszych partnerów - acz potem głównie tylko nowych uczniów i uczennice, które oddały się jej magicznej dziedzinie poprzez naukę i praktykę królewskiej sztuki boskiej magii, magii światła i rytu ceremonialnego. Z tego momentu w jej życiu znamy jeszcze jeden szczegół - wspólnie z bogiem Heliosem stworzyli czar usuwania tytanicznego "złego oka" - czarnoksięskiego spojrzenia Tytanek, które miało nosić złe uroki, a które było darem od samego Heliosa, nie tyle co od bogini Hekate.

Tak jak spojrzeć na postać samej bogini Hekate, zmieniało się też z czasem jej umiejscowienie. Początkowo, jako strażniczkę ludzkości, umiejscawiano ją na niebiańskim Olimpie (porównaj z Górą Meru, Kailaśa), a jej "boską magię" stosowaną w słusznej pomście przedstawiano jako "zło konieczne". Z czasem jednak stała się nie tylko bóstwem ziemskim, ale wręcz chtonicznym mieszkańcem Podziemia i panią Cerbera, któremu wydawała rozkazy. Czasem wręcz znajdujemy wytłumaczenie jak się tam znalazła - otóż była przyjaciółką Persefony i pomogła Demeter odnaleźć jej córkę. Gdy już Persefona się znalazła jako żona boskiego Hadesa, bogini Hekate powędrowała tam za nią. Swojego słynnego czarnego psa (a raczej czarną sukę) zdobyła już w czasach wojny trojańskiej. Gdy po upadku Troi, królowa Hekabe chciała się ratować i skoczyła do morza, bogini Hekate przemieniła ją w psa i uczyniła swoim zwierzęciem (kara za samobójstwo i ucieczkę). Innego zwierzaka - czarnego kota - również zdobyła w podobny sposób. Otóż wiedźma Gale, służka bogini Hekate, któregoś razu nie utrzymała sekretów bogini i jej ulubienie nagle przemieniło się w odrazę, a ukochana czarodziejka została przemieniona w kota (w kocicę) i wcielona do zwierzęcej służby bogini na wieki i tysiąclecia. Na tych opowiastkach uczono nowe pokolenia adeptów i adeptek magii o skutkach nieposłuszeństwa i ujawniania magicznych sekretów tak, że przeszły one później na praktykujących w zakonie mitraickim oraz chociażby w zakonie druidów. Na Wschodzie, w Indii i Persji wprost uczy się adeptów, że za szkodzenie boskim magom jako rodzaj pokuty dusze szkodzące dostają serię 300, 500 lub tysiąc a nawet 10 tysięcy odrodzin (wcieleń) w ciałach tzw. podłych zwierząt, jak hiena, wieprz (świnia), lis, kot, pies, szczur, osioł, żmija i tym pobodne, a ich zaklęty krąg losu w zwierzęcym ciele z ludzką świadomością może się zakończyć dodatkowo tylko poprzez pełną poświęcenia służbę jakiemuś magowi.

Bogini Hekate jest najczęściej kojarzona z magią, lecz nie była to jej jedyna domena - kojarzono ją też z jedną z bogiń pomagającą odbierać porody, tą nadającą dzieciom ich tajemne "duchowe" imiona, a także opiekunkę wszelkich bram, przejść i rozstajów dróg, co tworzy pewne podobieństwo z rzymskim bóstwem Janusem, ujawniając także fizyczne podobieństwo - gdyż boginię Hekate przedstawiano o trzech twarzach, a Janusa o dwóch. Niektórzy rzymscy autorzy uznawali boginię Hekate za siostrę, matkę, lub córkę bóstwa Janusa. Jakiekolwiek by nie było jej pokrewieństwo z bóstwem Janusem, jej współczesne skojarzenie ze złem jest błędnym wytworem ciemniackiej kultury postmodernistycznej, a w duchowym spektrum mitologii i tradycyjnej religii greckiej zdecydowanie nie powinna być jako taka postrzegana, gdyż władzę nad ciemnością posiada w ten sposób, że usuwa ciemność z pomocą niebiańskich pochodni czyli z pomocą Ognia i Światła.

*** Pojedyncze Imię nadane dziecku zwykle nie ma dość odpowiednio dobrych właściwości aby było pomocnym w rozwoju imieniem mistyczno-magicznym, spełniającym chociażby numerologiczne postulaty kwadratu magicznego, dlatego ludzie często dostają dwa Imiona, tak, aby się uzupełniały. Pierwsze Imię jest zwane słonecznym, z tego powodu, że jest pierwsze, tak jak Słońce w astrologii ma numer wibracji Jedynki (1). Drugie Imię jest zwane imieniem ksieżycowym, tak jak Księżyc jest drugim światłem i w astrologii ma wibrację Dwójki (2). Duchowe czy magiczne Imię, to zwykle trzecie Imię, które jest imieniem jowiszowym, gdyż Jowisz to astronumerologicznie wibracja cyfry Trzy (3), astrologiczna Trójka. Pierwsze Imię używa się bardziej w kontaktach społecznych i oficjalnych, na zewnątrz domu i rodziny, drugie Imię używa się bardziej w kontaktach intymnych i rodzinnych, gdyż jest to bardziej wewnętrzne Imię. Trzecie Imię, imię duchowe lub magiczne, używa się w kontaktach i relacjach ze wspólnotami duchowymi, religijnymi, misteryjnymi, w zakonach mistycznych i magicznych. Tradycja orficko-pitagorejska podaje, że w miarę dobre Imię dla rozwoju człowieka, w tym także dla rozwoju duchowego i praktyk magicznych powinno spełniać kilka postulatów, w tym najlepiej jak ma przynajmniej trzy sylaby oraz przynajmniej siedem liter oraz spełnia kryterium wzrostowego cyklu życiowego. Jeszcze lepiej, jak wibracje Imienia wypełniają wszystkie pola kwadratu magicznego swoimi cyframi liter. Samo dobre i pomocne znaczenie Imienia też jest ważne, jednak nie jest to wystarczające. Oczywiście, szczegółowo mamy więcej precyzyjnych wymogów dla odpowiedniego doboru Imion, także od strony wiedzy astrologicznej na podstawie Horoskopu.

Hezjod w „Teogonii” w następujący sposób szkicuje portret bogini Hekate:

Ta zaś [Asteria], brzemienna, Hekate zrodziła, którą nad wszystkich
uczcił Dzeus, syn Kronosa, i dary przyznał jej świetne:
ma bowiem ziemi cząstkę, część jałowego morza,
ale także część bierze z rozgwieżdżonego nieba;
u nieśmiertelnych bogów cieszy się czcią najwyższą,
bo i teraz, gdy ktoś z ludzi żyjących na ziemi,
piękne ofiary składając – jak każe obyczaj – błaga,
to przyzywa Hekate – wielka cześć też mu przypadnie
łacno, kiedy bogini modlitw wysłucha życzliwie
i dostatku użyczy, ma przecież siłę po temu.

Po chwili epik z Beocji dodaje:

a do Hekate się modlą […],
łatwo czcigodna bogini przyniesie połów obfity,
łatwo też i odbierze już bliski, jeżeli tak zechce;
ona ma moc i w stajniach z Hermesem bydło pomnażać,
stada wołów, obszerne także dla kóz zagrody,
trzody owiec wełnistych, jeżeli w sercu swym zechce,
to z niewielu rozmnoży, a wiele znowu umniejszy.

Apollonios zdaje taką mrożącą krew w żyłach relację z objawienia się bogini: “A kiedy wezwał ją, cofnął się… straszna bogini z najgłębszych głębin przybyła na ofiarę syna Jazona, a wokół niej straszliwe węże owijały się wokół dębowych konarów, i był blask niezliczonych pochodni, i dziko wyły wokół niej ogary piekieł. A łąki drżały pod jej stopami, a nimfy, które zamieszkują bagna i rzeki jęczały…”

Władysław Kopaliński pisze o niej jako o wielkiej dobroczynnej bogini wielu dziedzin życia – wojny, rady, gier, jeździectwa, rolnictwa. Dodać jeszcze trzeba, że była opiekunką kobiet, co może w pewien sposób wyjaśniać ten pozorny dualizm życia (światłości) i ciemności. Na podobnej zasadzie zestawiane czy utożsamiane są macica i grób. W porządku symbolicznym Hekate to symbol straszliwej macierzy występującej jako bóstwo opiekuńcze Medei bądź jako lamia pożerająca ludzi. Jest to personifikacja księżyca albo zasady żeńskiej w jej aspekcie złowrogim, zsyłającej obłęd, obsesje, lunatyzm (J.E. Cirlot, „Słownik symboli”).

„Dobroczynna bogini” czy potwór pożerający złych ludzi, a może jedno i drugie? W mitologiach zwykle dwa plus dwa nie równa się cztery, a dobro i zło bywają rewersem i awersem tej samej monety. Sprawdza się tu odwieczna zasada, że sacrum w równym stopniu zbawia dobrych, jak i potępia złych, a kontakt z nim jest tyleż kojący, co zabójczo niebezpieczny dla mrocznych szkodników. Współczesność dorobiła bogini Hekate jeszcze jedną, trzecią twarz: oto widzimy dziewczynę tańczącą z pochodniami przy blasku księżyca, co jest romantycznie i magicznie, a święte tańce z pochodniami w świetle pełni Księżyca dopełniają rytualnych misteriów ze Świętą Boginią Hekate. Mówiąca wszystko konstelacja gwiazd bogini magii zerka na nas z nieboskłonu ani zbyt jasnoniebieskiego, ani zbyt ciemnogranatowego.

Podczas swych nocnych wędrówek bogini Hekate jest niezwykle niebezpieczna i powszechnie unika się miejsc, w których się pojawiała, gdyż może zgubić tych, którzy się na nią natknęli. Jednakże, swoim adeptom magii ukazuje właściwą ścieżkę – tę, którą należało wybrać spośród trzech rozchodzących się w różne kierunki – ścieżkę boskiej inicjacji prowadzącą do mądrości. Święta Bogini Hekate pojawia się często w opuszczonych miejscach: na szczytach gór, głęboko w lasach, na zapomnianych przez ludzi polanach. Włada dzikimi zwierzętami, a w jej towarzystwie widywano psy, wilki, jelenie, a także węże. Także jej duchowe misteria obejmują często transformację w zwierzę, przypominającą szamańską zmianę kształtów. Podobnie jak sama bogini Hekate przybiera czasem formę różnych zwierząt, w tym żabę w egipskiej formie Heqat, tak i jej misteria umożliwiają adeptom boskiej magii zmianę i doświadczenie świadomości dzikich bestii, które utożsamiano z boginią Hekate. Do jej świty należy Empuza, bogini strachu, z wyglądu upiór żywiący się ludzkim ciałem, który napastuje swe ofiary przybierając postać pięknej kobiety. Bogini Hekate jest też panią podziemi – strzeże bram Hadesu i posłuszny jej jest pies Cerber - strażnik Krainy Umarłych (Hades, Yamaloka). Uważana jest również za boginię pokuty i zemsty za przelaną krew oraz zemsty za zdradę. Aby ją ubłagać na rozdrożach składa się jej ofiary z placków i miodu, czasem też ze zwierząt, takich jak czarne psy. Nie jest to kult przypominający misteria ku czci innych bóstw, które są publiczną celebracją. Ofiary dla bogini Hekate składa się zwykle nocą, w tajemnicy, bez fanfar i rozgłosu, pospiesznie zostawiając dary i uciekając. Ofiarę zostawia się dzikim zwierzętom, istotom czuwającym nocą, towarzyszom bogini Hekate, którzy podczas nocy i panowania ciemności chronią wiernych bogini przed tytanicznym złem.

Bogini Hekate to zwierzchniczka szamanek i bogini starej dobrej magii w Polinezji zwanej Huną (Tajemnicą), którą demony (tytani) źle używały, sprzeniewierzały i wypaczały. Magom i okultystom daje Ona moc nad siłami natury, ukazuje tajemnice ziół magicznych i uczy jak sporządzać z nich cudowne eliksiry (receptury zielarskie). Magowie i kapłanki praktykujący z boginią Hekate (Heqat) muszą się wystrzegać wszelkiej zdrady, gdyż bogini Hekate surowo kara czarownice i czarowników co dopuszczają się zdrady małżeńskiej, zdrady Ojczyzny (Ludu), zdrady wspólnoty (świątyni), zdrady Mistrza czy Mistrzyni Magii, zdrady powierzonych tajemnic etc. Bogini Magów Hekate w swej istocie będąca Magią nie współpracuje ze zdrajcami ani zdrajczyniami - ale wiedzie takich w ciemny mroczny dół na zatracenie do Tartaru, bo dla zdrajców i zdrajczyń, oszustów i oszustek nie ma miejsca pośród bogów i bogiń. Bogini Hekate jest panią magii nekromanckiej i funeralnej, panią magii pochodni i magii świec woskowych, a adeptom magii pojawia się najczęściej z dwoma pochodniami w dłoniach w postaci zwierzęcej – klaczy (Pegaz), suki lub wilczycy (Wielki Pies z Syriuszem). Ukazuje ona adeptom ścieżkę poszukiwań prawdy (arab. Haqq, Haqiqat) w najgłębszych poziomach wyobraźni i świadomości. Bogini Hekate utożsamia się także z Księżycem (łac. Luna, gr. Selḗnē) i często przydziela się jej rolę bogini mistycznego światła księżycowego, które jest z natury żeńskie jak imiona bogini Księżyca w wielu językach. Nazywa się ją wtedy Mene (jak sanskr. Mena), nawiązując do drugiego imienia Selene, bogini Księżyca, ale i świata podziemnego czy astralnego. Jej misteria są też więc związane z żeńskim cyklem płodności, który od wieków łączony był z fazami Księżyca. Energia, fazy i położenie Księżyca na tle gwiazd związane jest z wieloma praktykami magicznymi, które wykonywane są zawsze w harmonii z rytmem księżycowym, z rytmem Selene, Luny. Klucz, który jest jednym z głównych atrybutów bogini Hekate, otwiera bramy Hadesu - podziemnego świata zmarłych. Pochodnia rozświetla drogę w mrocznych korytarzach i tunelach krainy zmarłych. Bogini Hekate jest przewodniczką prowadzącą adeptów poprzez królestwo śmierci, boginią iluminacji (Królową Iluminatów, Oświeconych Mędrców, Mistrzów Mądrości, Boginią Magów czy Tantryków), wyobrażaną czasem jako żywy płomień rozświetlający mrok niewiedzy i zapomnienia.

Huna - Tajemnica, Wiedza Tajemna, Magia - według Hawajczyków i ich szamanów czy magów pochodzi od mieszkańców gromady gwiazd – Plejad, skąd przybyli ich Przodkowie – Menehune czy Menahune określani także jako leśni ludzie Nawao, czasem uważani za osobne plemię. Wiedzę Huny wedle hawajskich legend przyniesiono z Plejad na kontynent Mu, zwany Drugą Ojczyzną, drugim domem, po hawajsku Lua-Nu'u. Został on zatopiony na południowym Pacyfiku w czasie wielkiej wojennej katastrofy. Wedle pacyficznych legend Plejadanie czy raczej Magowie z Plejad przybyli na Ziemię i inną planetę w układzie słonecznym na długo przed powstaniem cywilizacji Atlantydy. Plejady to pierwsza Ojczyzna, pierwotny dom Menehune, czy Menahune, bo to właściwie "siedziba Matki". Huna jako pierwotna boska magia światła to w swej istocie dar boskich ludzi z Plejad, po hawajsku Na-huihui-o-makali'i dla ewolucyjnego wzrostu ludzkich istot na Ziemi. Polinezyjczycy na wielu wyspach regionu twierdzą, że cała wiedza Huny przybyła na wyspy Pacyfiku wraz z Duchowymi Istotami z Plejad - zwanymi Menehune (Menahune), co znaczy ‘Ludzie o tajemnej mocy’ albo Nawao czyli 'Leśni ludzie', ponieważ kryli się zamieszkując w dziewiczych, pierwotnych lasach, pośród dzikiej przyrody. Plejadanie to boska rasa istot ludzkich, bardzo zaawansowana duchowo, zdolna do stosowania magicznych mocy, a także zaawansowanych technologii, jak szybkie i dalekie loty kosmiczne. Menahune dbali o czystość rasy, a właściwie o to, aby u potomstwa mogły się rozwijać duchowe moce, magiczne siddhi czy charyzmaty (karamat).

Według wierzeń polinezyjskich Przybysze z MATARIKI jak brzmi u Maorysów polinezyjska nazwa Plejad osiedlili się wśród rdzennych ludzkich mieszkańców Polinezji, a następnie przekazali im zasady harmonijnej koegzystencji z kosmosem, z naturą, z drugim człowiekiem, ze zbiorowością i z własnym Przeznaczeniem. Wiedza ta jest ukryta wręcz w DNA rdzennych mieszkańców Polinezji i przekazywana następnym pokoleniom przez szamańska arystokrację rodową. Na Hawajach ulubionym pokarmem Menehune były owoce mai'a czyli dzikie banany. Aby być kahuną czyli magiem na wzór pierwotnych kahunów plejadańskich żyjących na dawnym pacyficznym kontynencie Mu (Nu'u) warto przetworzyć swój organizm odżywiając się tak jak oni dziko rosnącymi bananami oraz mieszkając pośród lasów, wśród dzikiej przyrody, tak jak wszyscy magiczni szamani Nawao. Jak ktoś nie spędził dobrych czterdzieści dni na samotnych magicznych praktykach w lesie, chociażby w Bieszczadach albo Borach Tucholskich czy innej Puszczy, na pewno nie ma wiele wspólnego z prawdziwą magią czy huną, nie jest szamanem. Warto także zająć się praktykami z Ke-ahi-aloa czyli paleniem świętego ognia, co jest podobne do zwyczajów zaratusztrian i ogólnie tradycji magów perskich, irańskich, a także wedyjskich z Indii. Można dodać, że szamańskie szczepy były znane ze swej świetnej kondycji w uprawianiu długodystansowych biegów, zapasów, szermierki, sztuk walki, pływania i wspinaczek, tak samo jak magowie w dawnej Grecji, Egipcie i Persji. Typowy kahuna bardzo dobrze gra na flecie, bębnach i innych instrumentach, śpiewa i tańczy pieśni wielbiące plejadańskich aumakua, czyli wyższe jaźnie, bóstwa oraz świętych przodków.

W literaturze czarownice i szamanki często przywoływały imię bogini Hekate w czasie odprawiania czarów i ceremonii magicznych. W szekspirowskim "Makbecie" Hekate to Arcywiedźma, którą przywołują czarownice czy szamanki wygłaszając swoje przepowiednie i wyrocznie. Szekspir często wspomina tę tajemniczą boginię w swych odwołujących się do magii sztukach takich jak "Makbet" czy "Sen Nocy Letniej". W literaturze bogini Hekate powszechnie utożsamiana jest z czarami i władzą nad ciemnością (światło w mroku). Również tytułowa "Czarownica" w sztuce angielskiego dramaturga Thomasa Middletona nosi mię Hekate. Ta wielka bogini często przedstawiana jest jako personifikacja magii i okultyzmu, magicznej wiedzy tajemnej. Taki wizerunek wywodzi się też z tradycji średniowiecznej, w której Hekate to bogini śmierci i światła księżycowego przewodząca tłumowi zmarłych, rozpasanym łowom i szalonym wojownikom, a także nocnym zgromadzeniom wiedźm, szamanek.

Jako boginię magii i i władzy nad ciemnościami można Hekate też wiązać z celtycką Cerridwen, boginią czarów, której atrybutem jest kocioł wiedzy. Stąd też wizerunek czarownicy czy wiedźmy-szamanki jako kobiety warzącej swój wywar w ogromnym kotle. Eliksir czarownicy jest źródłem wiedzy tajemnej, nieznanej zwykłym ludziom. Legenda głosi, że pewnego razu sługa Cerridwen