1. Niepokój ludzkości

Charakterystyczną cechą naszej epoki jest niepokój intelektualny. Czy nie dlatego, że większość dręczących ludzi zagadnień pozostaje bez odpowiedzi? Wprawdzie granica pomiędzy znanym a nieznanym została dziś znacznie przesunięta, ale zaczynamy zdawać sobie sprawę, że teren zdobyty jest o wiele mniejszy niż przypuszczaliśmy. Na razie zwykłemu widzowi zdawać się może, iż nauka zdoła poznać wszystko; ale uczony, badający starannie i wytrwale różne zjawiska, wie dobrze, iż ze wszystkich stron otaczają go zagadki. Zwykłemu nabożnemu chrześcijaninowi zdaje się również, że chrześcijaństwo współczesne jest potężną fortecą; lecz bardziej przenikliwy wzrok jego kierowników dostrzega na jego murach spękania i rysy; może pod wpływem ognia nieubłaganej, a coraz śmielszej w swych atakach krytyki, czy kryzysu moralnego ludzkości.

Parę wieków temu rozpoczął się ostry konflikt pomiędzy nauką a teologią. Ślepa wiara, tradycja, a nawet nie jeden dogmat, były podważane przez powagę badań naukowych i ścisłego rozumu; chwiały się też pod ciśnieniem nieustannych pytań i wątpliwości co do wszelkich zagadnień życia. Dawne pojęcia o Bogu i duszy, o przeznaczeniu i objawieniu, zostały obalone jak i spekulatywne koncepcje o świecie niewidzialnym.

W tym okresie rewolucji intelektualnej wolnomyśliciele wielu narodów zapragnęli zniszczyć na zawsze przesąd i fałsz, jakie ich dotychczas przytłaczały; byli w tym jednak zbyt skorzy, za daleko poszli w tym niszczeniu i razem z przesądem odrzucili nie jedną prawdę.
     
Nieuniknionym następstwem tej reakcji był materializm. Początkowo uważano, iż dać on może zadawalającą odpowiedz na wszystkie pytania. Ludzie ożywieni tą nadzieją byli przekonani iż wszystko, nawet myśl ludzka da się wytłumaczyć logicznie i prosto, tak samo jak fakty świata fizycznego. Uważano iż poza energią, materią i prawami które nimi rządzą, nic więcej nie istnieje we wszechświecie; nie znajdywano miejsca na świadomość.
     
Dawne wierzenia, które tak długo zatrzymywały cywilizację w jej zwycięskim pochodzie, umarły – mówiono radośnie. Bóg był mitem, dusza wytworem wyobraźni, przeznaczenie zamieniono w sprawną funkcjonowaniem machinę świata, a religie zaczęto uważać za stek naiwnych legend i mniej lub więcej zdrowej moralności. Tak oto, na początku tego nowego intelektualnego obudzenia się, ścisły rozum naukowy obalał swego zażartego wroga – Teologię, i dążył wielkimi krokami ku wielkim podbojom.
     
Nastąpił okres jakby młodzieńczego zapału. Gorączkowe pragnienie zdobywania pchało ludzi od jednego odkrycia do drugiego. Wydawało się człowiekowi, że za chwilę odgadnie wszystkie tajemnice natury. Doświadczenia fizyki stwierdziły, iż przyroda a prawo, to jedno; chemia dzięki swym genialnym badaniom, odkrywała nieznaną budowę materii. Biologia ze swą teorią ewolucji, wykazywała ład i celowość w dziedzinach złożonego życia organizmów; na warstwach i pokładach skorupy ziemskiej odczytano cudowną historię ubiegłych wieków; wielkie teleskopy zestrzelały i projekcyjnie rzucały na fotograficzną kliszę, fale świetlne olbrzymich mgławic i milionów odległych słońc; zaś ciało ludzkie, badane przez dysekcję, stało się przedmiotem wielorakich nauk: anatomii, fizjologii, histologii, embriologii, medycyny itd.
     
Zdało się, iż za chwilę cały świat podda się władzy człowieka i radosny, młodzieńczy dreszcz zapału dla jego „wszechwiedzy” wstrząsnął ludzkością.
     
Postarzeliśmy się nieco od tego czasu; jeśli nie całkiem zniknął nasz zapał, to o ileż jest on dziś spokojniejszy i bardziej dojrzały. Używane początkowo, nieco pośpiesznie, metody naukowe powoli zastępujemy innymi, coraz dokładniejszymi i odpowiedniejszymi. Wiele pojęć odrzuconych w przeciągu ostatnich czterech wieków podejmujemy teraz na nowo i poddajemy szczegółowym badaniom. Jak poszukiwacze drogocennych minerałów skrzętnie przeglądamy odłamki, które w pierwszej chwili odrzuciliśmy, i znajdujemy wśród nich jeszcze wiele skarbów. Przekonujemy się również, że wśród najbardziej cenionych przez nas klejnotów było wiele fałszywych i bez wartości. Nauka musiała odrzucić nie jedną ze swych teorii; religia nie jeden dogmat, filozofia nie jedną koncepcję. I ludzie zaniepokojeni rzucają trwożne, choć niejasno formułowane pytanie: ku czemu idziemy – co z dalszych badań wyniknie? Jest oczywiste, że wiele dawnych teorii i dogmatów nie da się utrzymać – ale co je zastąpi? Żądza poznania stwarza wciąć nowe i bardziej złożone pytania, a wiele z nich pozostaje bez odpowiedzi. Stąd niepewność, zmieniająca się w męczący, a nieraz bolesny niepokój. Materializm stał się dziś bez wątpienia przeżytkiem; ale myśl religijna nowej epoki szuka gorączkowo, a może i niepewnie, odpowiedniego wyrażenia się i prawdziwszych syntez.
     
Czy Bóg istnieje? Czy istnieje jakieś prawo moralne u podłoża wszechświata? A jeżeli tak, czemuż okrucieństwo i przemoc panują? Dlaczego silny niszczy i wyzyskuje słabszych, a młodsi padają ofiarą starszych?
     
Jeżeli Bóg naprawdę istnieje skąd tyle nędzy i męki na świecie, tyle niezasłużonego cierpienia, okrucieństwa i potworności; a z drugiej strony tylu niesprawiedliwie uprzywilejowanych? Dlaczego dzieją się niewytłumaczone zdarzenia – oto mężczyzna w sile wieku nagle traci wzrok; a matkę karmiącą niemowlę zabija pijany woźnica; ileż dzieci męczy się niewinnie, w długich dotkliwych chorobach? Czyż naprawdę wraz z Millem, trzeba powiedzieć, że jeśli istnieje Bóg, to albo się tymi sprawami wcale nie zajmuje, albo nie moc jest zmienić w nich cokolwiek? Mówiąc o niezbadanej Opatrzności, nie rozwiązujemy problemu, dowodzimy tylko naszej niewiedzy.

Czy czyny dobre pociągają za sobą nagrodę, a złe karę? Doświadczenie nam mówi, że zwykle jest inaczej. Ileż to razy zbrodniarz buja swobodnie po świecie, a ludzie niewinni giną w więzieniach. Przeciętni i marni zdobywają dostatki i stanowiska, a ludzie o istotnej wartości uginają się pod brzemieniem niedostatku i troski. Nienawiść i zazdrość podstępnie podcinają pracę i życie ludzi czynu, a tłum oklaskuje szalbierstwa kuglarzy. Kościoły, które pragną ludzkości pomagać, tracą sferę wpływów oraz możność działania, a występek zdaje się być z każdym dniem silniejszy. W interesach handlowych uczciwość nie popłaca – powtarza się dziś na targowiskach – oszust jest panem, święty by tam miejsca nie znalazł. Cnoty chrześcijańskie nie mogą się oprzeć sile brutalnej, wszak musimy się zbroić, by nie paść ofiarą silniejszego. Te słowa i tym podobne, słyszy się dziś wciąż.
     
Niedawno wypuszczono z więzienia skazańca, który spędził tam prawie trzecią część swojego życia. Okoliczności tak się nieszczęśliwie przeciw niemu złożyły, że po mimo jego protestów i zapewnień o swej niewinności, był skazany na dożywotnie ciężkie roboty. Po dwudziestu latach, właściwy zbrodniarz na łożu śmierci, przyznał się do winy. Domniemany, a niewinny odzyskał wolność, ale w jakimże stanie! Jako ruina fizyczna, umysłowa i moralna, gdyż nasz chwalebny system więzienny łamie i niszczy nie tylko zdrowie ludzkie. W tym stanie spotkał go pewien ksiądz protestancki interesujący się opuszczającymi więzienie skazańcami, człowiek o głębokim rozumie i wielkim sercu, i chciał go pocieszyć i dać mu oparcie. Czując całą niemoc słów, położył mu po prostu rękę na ramieniu, zaklinając, aby był silny i cierpliwy, aby wierzył i ufał w moc Boga i miłość Chrystusa. Lecz słowa te nieoczekiwane wywarły wrażenie; nagłym ruchem były więzień podniósł głowę i płomień buntu błysnął w oczach przygasłych i zmatowiałych goryczą 20 lat; głosem urywanym a głuchym jednym tchem wyrzucił pytanie: „Jak śmiecie mówić mi, iż to wola Boga wtrąciła mnie do więzienia? Jeśli Bóg jest miłującą sprawiedliwością, czemuż mnie nie uratował? Cóżem uczynił, by zasłużyć na takie cierpienie? Byłem uczciwy i pracowałem dla swojej rodziny, którą kochałem. Wtrącono mnie na dno piekła za zbrodnie której nie popełniłem. Byłoż wolą Boga, by żona moja i dzieci z głodu umarły? Gdzież są one teraz, od lat nie mam żadnych wiadomości. Zginęły z nędzy, lub może spotkał je los od śmierci straszniejszy. A ja? Spójrzcie na mnie! Czyż nie jestem ruiną, odpadkiem, odrzuconym na gnojowisko waszej cywilizacji? I wy śmiecie twierdzić, że tego Bóg chciał? Idźcie - nie chcę takiego Boga”.
     
I ksiądz oddalił się z żalem w sercu, gdyż nie miał argumentów i nie umiał przekonać tego człowieka, że jednak Bóg istnieje i Jego miłość.
     
Religia chciałaby nas przekonać, że w innym świecie cierpienia nasze będą wynagrodzone, grzechy znajdą przebaczenie, a ciemnotę zastąpi wiedza. Przez wiele wieków ludzie z nadzieją wznosili oczy ku tym obiecanym zaświatom, cierpiąc na ziemi, by w innym świecie otrzymać obiecaną nagrodę. Ale dziś coraz natarczywiej cisną się pytania pełne zwątpienia. Jeśli Bóg stworzył ten nasz świat takim jakim jest, na czymże mamy oprzeć nadzieję, że inny będzie lepiej zorganizowany? Jeśli tutaj tak mało sprawiedliwości, dlaczegóż tam ma jej być więcej? A jeżeli przychodząc na świat wszystkie dusze są sobie równe, dlaczegóż losy ludzkie są tak uderzająco nierówne? Dlaczego nie wszyscy mają jednakową sposobność i łatwość rozwoju, czy jest to rzeczą przypadku? A przecie wszystkie inne zjawiska w naszym widzialnym świecie są rządzone niewzruszonymi przyrodniczymi prawami. Skąd ta niezgodność?
     
W świecie, w którym żyjemy równość ludzi jest mitem, pomimo głośnych mów i frazesów; fizycznie, moralnie, duchowo, umysłowo nie jesteśmy równi; środki którymi rozporządzamy, przeszkody, które nam utrudniają drogę są inne dla każdego, a los najczęściej zdaje się kpić z naszych planów.
     
Jedni posiadają zdrowie i siły fizyczne, drudzy mają ciało wątłe i chore. Jednym wdzięk i ujmująca powierzchowność ułatwia życie i budzi sympatie otoczenia, u innych szorstka zewnętrzność odtrąca od siebie. Jedni się cieszą żywą inteligencją, a drudzy zaledwie potrafią powoli i z trudem kojarzyć pojęcia. A miejsce jakie zajmujemy w świecie jakże bardzo jest zależne od naszych fizycznych i intelektualnych zdolności.
     
Równość? Ależ sama natura jej zaprzecza!
     
W jednym z naszych wielkich miast mogliśmy widzieć od szeregu lat kalekę, siadującego na skrzyżowaniu ulic na małym dywaniku. Miał już ze czterdzieści lat, a był wzrostu dziesięcioletniego dziecka, nogi i ręce miał powykręcane, aż ciężko było nań patrzeć. Od lat, a może od dziecka siadywał tak sprzedając ołówki na rogu ulicy, dla utrzymania swego smutnego życia. Cały jego intelektualny świat zamykał się w tym pasie ulicy. Porównajcie przygniatające ograniczenie tego życia, jego cierpienia fizyczne, głuchą, a może palącą tęsknotę do miłości, jednostajność dni, ciasnotę horyzontu, porównajcie z bogactwem możliwości przeróżnych, z mnogością wrażeń i przeżyć i uczuć w życiu któregokolwiek z nas. Jeżeli wierzymy w istnienie mocy bożej, to ona jest odpowiedzialna za przeznaczenie tego człowieka, albo bezpośrednio za skierowanie duszy czystej w ciało ułomne, albo też pośrednio, za stworzenie świata w którym tragedie podobne są możliwe.
     
Dlaczego zewnętrzne okoliczności stwarzają tak straszne różnice między ludźmi?
     
Jedno dziecko przychodzi na świat w wiosce Eskimosów i przez to samo już jest skazane na życie ciasne, o szczupłej skali możliwości; drugie znajduje wśród wysokiej cywilizacji wszystkie bogactwa kultury i najszerszego wykształcenia. Jedno się rodzi w brudnej, nędznej norze, gdzie się tłoczą męty ludzkiego życia, żyje odziane w łachmany, rozwija się w rynsztoku; drugie w rodzinie kochającej i subtelnej, wśród piękna i najodpowiedniejszych warunków, znajduje pomoc w rozwijaniu najlepszych cech swego charakteru. Z jednego wyrośnie bezdomny żebrak lub złoczyńca – drugi się stanie jednym z kierowców swego narodu, twórcą w swym społeczeństwie. Jeśli dusze naprawdę istnieją i są równe przy urodzeniu, po cóż to wyraźne faworyzowanie? Jeden jest z góry skazany na życie w nędzy i biedzie, drugi na życie szczęśliwe i łatwe. Czyż przeznaczenia nasze są nam z góry narzucone, bez celu, żadnym nie rządzone prawem? Gdzie więc szukać mamy dowodu sprawiedliwości i miłości Bożej? Każdy człowiek inne na swej drodze spotyka sposobności, cóż nimi kieruje? Przypadek? Jeden całe życie pracuje wytrwale, a zdarzenie nieoczekiwane zrządza, że wszystko traci i stare lata spędza w nędznym przytułku, na łasce. Drugi dziedziczy majątki i tytuły, rozbija się na jachtach i w automobilach, nurza się w zysku i wszelkich wyrafinowaniach współczesnej kultury; może to być pasożyt, próżniak, bezpożyteczny dla kraju, ale ma ręce pełne złota. Dlaczegóż tak jest, jeśli nam mówią, że ptaszek najmniejszy bez Bożej woli nie ginie?
     
Nieprawdą jest, że zależy to od pracy i inteligencji. Tylu wielkiej wartości ludziom nie udają się najenergiczniejsze wysiłki, tylu miernych i niezdolnych powodzi się nieustannie, a fortuna zdaje się sama ich szukać. Chcąc nie chcąc musimy przyznać, iż świat pełen jest uderzających różnic i niesprawiedliwości, których zwykła religia nie tłumaczy. Czujemy instynktownie, że musi istnieć jakiś wyższy, boski pierwiastek na dnie każdej rzeczy i wszelkich zjawisk, lecz dowieść, stwierdzić jego istnienia, opierając się na faktach widzialnych nie jesteśmy w stanie. Odwrotnie, zdawałoby się na podstawie obserwacji, iż chaos moralny przeważa nad jakimkolwiek ładem i prawem moralnym.
     
Nie dziw więc, że z dniem każdym zmniejsza się liczba ludzi szczerze wierzących. Wprawdzie chrześcijaństwo starało się rozwiązać te wszystkie problemy, podając dwa tłumaczenia: grzech pierworodny i wolę Bożą. Ale żadna z tych odpowiedzi nie zadawala współczesnego umysłu. Pierwsza nie wystarcza, gdyż nauka mówi o nie istnieniu takiego Adama jakiego przedstawia historia święta, uważając go raczej za symbol całej rasy ludzkiej, niż za indywidualną jednostkę - a więc i grzech pierworodny istnieć nie mógł, nauka i jemu daje z goła inne tłumaczenie. Druga nie zadawala, gdyż wówczas Bóg byłby bezpośrednio odpowiedzialny za cierpienie i mękę ludzkości, zwłaszcza za warunki, w których jednostka od urodzenia się znajduje.
     
I wzdragamy się nie mogąc pogodzić tego pojęcia z wszechmiłością i wszechsprawiedliwością Istoty Najwyższej.
     
Te i tyle, zagadnień niepokoi nie od dziś współczesną ludzkość, a niejedno serce napełnia rozpaczą. Rozwiązanie ich wydaje się niemożliwe; a jednak jeśli pozostają bez odpowiedzi cała religia traci swą wartość i nie dziw, że ludzie nie chcą sięgać poza materialny świat.
     
Potrzebny nam klucz, który by dał rozwiązanie wszystkich tych zagadnień, przywracając życiu ducha jego istotną treść, odnawiając wiarę w sprawiedliwość i miłość Boga, w prawo i cel życia.
     
Kluczem tym jest reinkarnacja.

(kolejny rozdział w następnym wpisie)

3. Cel reinkarnacji

Wielkim celem reinkarnacji jest ewolucja.

Powracamy wielokrotnie na ziemię nie pod jakimś naciskiem z zewnątrz, ale wprost dlatego, że Dusza – nasze właściwe Ja – pragnie dalej rozwijać się, wzrastać i poznawać, aby stać się kiedyś swobodnym twórcą. Bodźcem, który na nowo sprowadza nas na ziemię, jest pragnienie doświadczeń i przeżyć, głód poznania, żądza pogrążenia się w tętniący ruch fizycznego życia. Wprawdzie żądza ta jest trudna do zrozumienia dla ludzi, którzy mieli ciężkie doświadczenia w poprzednim ziemskim życiu, bo nie mają wcale ochoty ich powtarzać; podobnie pod koniec jednego żywota nie nęci nas perspektywa powrotu na ziemię, wolelibyśmy odpoczynek w jakimś „raju”. Przetem nasza zwykła świadomość jest tylko cząstką świadomości całkowitej i nie zdaje sobie sprawy ani z celu, z użyteczności nawet najcięższych przeżyć i doświadczeń; widnokrąg jej jest bardzo ograniczony. Ale Jaźń głębsza, Dusza świadoma, widzi wielki choć daleki cel i rozumie, co może doń zbliżać.

Pojęcia, jakie ludzie mają o duszy są bardzo niewyraźne i nieokreślone, toteż nie rozumiemy, że dodatnie cechy – jak siła charakteru, bystrość intelektu, czy głęboka dobroć – które cenimy w ludziach, rozwijały się przez długie wieki wysiłków i pracy, a nie są bynajmniej darami kapryśnego losu. Dusza, podobnie jak ciało, rozwija się i rośnie. Podczas długiej serii bytowań budzą się, jedna po drugiej, jej cechy i zdolności, podobnie jak u dziecka budzi się i rozwija umysłowość wraz z fizycznym wzrostem.

Celem życia jest rozwinąć w nas ukryte; wrodzone moce; nic się nie dodaje do naszej duchowej jaźni, która wszystko w sobie zawiera; budzi się tylko to, co w niej drzemało, tak jak w ziarnie, które przejawia to, co w nim było w stanie potencjalnym ukryte.

Rozwój duszy jest przechodzeniem władz utajonych ze stanu uśpienia w stan czynny. A celem następujących po sobie ziemskich wcieleń jest dostarczenie takich bodźców, które najszybciej obudzą i wprowadzą w ruch wszystkie władze Duszy.

Duch nasz zawiera w sobie nieskończoność. Bóg mieszka w każdym człowieku. Jeśli ktoś posiada jakąś zdolność, której my nie posiadamy, jakąś cechę, która wzbudza w nas uznanie i zachwyt - nie sądźmy, że jest od nas bogatszy, że więcej mu dano; bynajmniej, on tylko tę stronę swej natury wcześniej od nas rozbudził.

Któż nam przeszkadza skupić wysiłek i wolę i tą samą cechę wydobyć z głębi własnej duszy? Jest to możliwe i nie nazbyt trudne.

Bogactwo wyobraźni artysty, harmonie natchnień muzyka; jasna i cierpliwa myśl uczonego; szerokość pojęć i syntez filozofa; a wreszcie olbrzymi rozum mędrca, a miłość świętego – wszystko to drzemie w naszych duszach i czeka chwili obudzenia się i przejawienia.

Myśląc o duchowej stronie wszechrzeczy widzimy, że nie ma spraw wielkich i małych, mądrych i głupich, bo wszystko jest duchem i Bogiem. Ale badając świat dalej widzimy, iż duch przejawia się mniej lub bardziej wyraźnie, zależnie od plastyczności form. Jeśli forma jest nieprzenikliwa, niezdolna do szerokiej skali wibracji, jak w człowieku dzikim na przykład, wówczas duch w nim ukryty nie może się prawie wcale przejawiać. Jeśli zaś forma jest przejrzysta, giętka i subtelna, o bardzo wysokim rozwoju, jej wewnętrzny Bóg objawia się w tak olśniewającej chwale i potędze, że pochylamy przed nim głowę w szczerym zachwycie i czci. Święty Paweł nazywał takie objawienie Chrystusem w człowieku.

Ewolucja form jest jednym z zadań wielkiej szkoły świata, ale nie jedynym, jest to tylko jedna strona ewolucyjnego procesu, drugą jest stopniowe rozszerzanie się świadomości. W miarę rozwoju form, życie w nich ukryte coraz szerzej może się przejawiać. Ewolucja form to powolna przemiana minerału w roślinę, rośliny w zwierzę, a zwierzęcia we wspaniale zbudowany organizm człowieka; a gdy ten organizm dosięga najwyższego rozwoju, gdy się w nim budzą dotąd „uśpione” wyższe zmysły, a system nerwowy i mózg dochodzą do doskonałości, może służyć jako narzędzie dla świadomości nadczłowieka. Zaś ewolucję życia można nazwać coraz większym rozszerzaniem się świadomości i coraz pełniejszym wyrażaniem się jej poprzez formę, czyli ciało, którego używa; coraz większe jego opanowanie, aż staje się podatnym i giętkim instrumentem, jak dobre skrzypce w ręku muzyka.

Dawni Riszi – mędrcowie i wieszcze Indii – twierdzili, że ludzkość jest „rasą” istot duchowych, które w niezmiernie odległej przeszłości dobrowolnie opuściły swą górną ojczyznę, aby zdobyć poznanie niższych, przejawionych światów; a z czasem władze nad wszelką materią słonecznego systemu, aby móc w niej swobodnie tworzyć, współdziałać świadomie i rozumnie z Wszechtwórcą. Mówią nam, iż rozpoczęły one niegdyś swą wędrówkę jako duchy doskonałe w swojej sferze we wszechświecie przejawionym; ale przekonały się wkrótce, że bez odpowiedniego narzędzia nie mogą poznać, a więc i zrozumieć najróżniejszych rodzajów wibracji otaczającej materii; ani uzyskać w niej oddźwięku na zmiany zachodzące w ich świadomości. A więc posiadały wprawdzie moc swego Boskiego Ojca, ale w stosunku do niższych sfer przejawionego świata znajdowały się jeszcze w stanie bezbronnym, nie mając nad nimi władzy.

Płynęły niezliczone wieki, a powoli uczyły się czynić materię podległą swej woli. Dziś, znajdując się w stadium ludzkim, doszły, czyli doszliśmy my, do rozumienia wibracji fizycznych, - najpowolniejszych z pośród wszystkich we wszechświecie - i umiemy, do pewnego stopnia kierować swym fizycznym ciałem; potrafimy również, w pewnej, choć nieznacznej jeszcze mierze, pojmować i rządzić wibracjami świata namiętności i wzruszeń; umiemy już, - biorąc pod uwagę ogólny rozwój współczesnej ludzkości – panować nad najbardziej pierwotnymi żądzami; choć wojna wykazała, że w podświadomych złożach psychiki, tak jednostek, jak grup, kryją się jeszcze najdziksze instynkty, żądza okrucieństwa – co jest odmianą żądzy władzy – gorsza niż u zwierząt, bo zasilona intelektem; ale chciejmy przypuszczać, że jednak większość ludzkości stoi już nieco wyżej, ponad tymi psychicznymi spaczeniami i osiągnęła stopień rozwoju, w którym umie rządzić, przynajmniej niższymi namiętnościami. Psychologia podświadomego zajmując się ukrytym i dla nas samych nieznanym, światem stłumionych popędów i uczuć, znacznie w tym pomaga; można więc powiedzieć, że poznawanie i rządzenie tym światem splątanych myślo-czuć jest właśnie teraz na warsztacie, dla znacznej części ludzkości. Ale jeszcze o wiele mniej zna ona sferę myśli, a najmniej – duszy.

Pamiętajmy, że wedle prastarej wiedzy Indii, jak i nauki okultystycznej, nasze fizyczne ciało jest otoczone i przeniknięte, dla zwykłego oka niewidzialną otoczką (aurą), materii świetlistej należącej do trzech sfer otaczających kulę ziemską, w tej aurze człowieka już przystosowanej i uorganizowanej w ciało-narzędzie każdej istoty ludzkiej; ciało eteryczne, składające się z subtelniejszych cząstek fizycznej materii, a będące przewodnikiem siły życiowej, tzw. Prany; następnie ciało astralne lub emocjonalne, poprzez które wyrażają się namiętności, żądze, wzruszenia i uczucia człowieka; ciało mentalne – narzędzia jego myśli, pojęć, pamięci, koncepcji itd.; oraz przyczynowe – zbudowane z najsubtelniejszej materii, tejże mentalnej sfery, a nazwane tak, gdyż jest czynnikiem ciągłości doświadczeń wielu żywotów. Wszystkie one stanowią narzędzia Ducha, są formami, które nieustannie urabia i używa jako swych przewodników. Nawet ciało przyczynowe (u ludzi o wyższym stopniu rozwoju) jest jakby świetlistym promiennym kielichem z przedziwnie subtelnej materii; w którym płonie – rzutowana z jeszcze o wiele wyższych sfer – cząstka życia Boga samego tzw. Monada lub jednostka świadomości duchowej. Ten Bóg-Duch w człowieku nie podlega ewolucji, gdyż w swojej sferze jest doskonały; on to jest źródłem wszystkich zdolności, potęg, talentów, które przejawiają się i wypowiadają jedne po drugich; w przeciągu niezliczonych wieków, poprzez jego powłoki-narzędzia.

Wszędzie wokół nas widzimy ludzi młodych i starych, wiek ich organizmów fizycznych liczy się na lata – od kolebki do grobu. W wielkiej szkole świata mamy i dusze młode lub stare, które jedne wcześniej, inne później rozpoczęły swą odkrywczą wędrówkę w niższe światy; a szerokie pole tej ich wędrówki liczy setki ziemskich żywotów, a są one tylko częścią cyklu ich żywota, tzn. czasu od wyjścia duszy ze swej ojczyzny ku ziemi, i z powrotem. Ale Duch jest poza czasem, jest bez początku ni końca, jest bezgraniczny i nieograniczony.

Czyż można znaleźć silniejszy bodziec do wysiłków, do cierpliwego stawiania czoła wszystkim przeciwnościom i ciosom życia, jak pewność, że największa moc jakiej możemy pragnąć; najbardziej świetlista wielkość duszy do jakiej wybiega nasza tęsknota; najwyższy szczyt człowieczeństwa jaki możemy sobie wyobrazić, już teraz istnieją w nas samych; ukryte, uśpione, jak ruń pod śniegiem, jak ziarna drzemiące w glebie; że zbudzić się muszą, że jest to nieuniknionym ich przeznaczeniem i nic nie może go powstrzymać? Jest to jeno kwestią dłuższego lub krótszego czasu, a ten od nas samych w znacznej mierze zależy.

Człowiek wzrasta w miarę, jak poznaje dwójnie przeciwieństw – rozkosz i ból, życzliwość i niechęć, przyciąganie i odpychanie, czyli sympatie i antypatie, powodzenie i klęski, zapał i zniechęcenie, aktywność i bierność, spokój i walkę, i to, co nazywamy dobrem, jak i to co nazywamy złem. Na niskim stopniu rozwoju nawet nienawiść jest dobra, bo staje się czynnikiem budzącym z tępoty i ociężałości; na tym poziomie każdy ruch jest dla ewolucji jednostki dobry, bo pomaga jej uczynić następny krok w rozwoju. Tylko to, co ewolucji przeszkadza, co ruch na przód wstrzymuje, zwalnia lub opóźnia, jest z punktu Przyrody – złe. A człowiek tylko przez własne doświadczenie poznać może zarówno fizyczne jak moralne prawa.

W naszych wielokrotnych wcieleniach na ziemi. Przyroda dba tylko o nasz rozwój, o budzenie ukrytych cech, o wyrabianie już obudzonych, o doskonalenie narzędzi jak i zawartości naszej psychiki i rozszerzanie zasobu naszej wiedzy; o wydobywanie z głębi coraz nowych warstw naszych potencjalności. Nie troszczy się wcale o nasze zadowolenie czy szczęście (dlatego nieraz „los” wydaje się nam okrutny), uczy nas drogą cierpliwych doświadczeń i prób; bowiem każde zdarzenie, niemal każdy krok w naszym życiu, przynosi nam jakieś „wyzwanie”, i oczekuje od nas „odpowiedzi”, a zawiera zawsze jakąś cenną naukę; skala jej użyteczności zależy właśnie od naszej „odpowiedzi”, od rodzaju reagowania, innymi słowy od stosunku do stających się wokół zdarzeń i napotykanych ludzi. Każda rzecz właściwie przyjęta może rozszerzyć nasz widnokrąg, wzbogacić nasze życie i wznieść je na wyższy poziom; z tego punktu patrząc można powiedzieć, że im cięższe spotykamy próby, im trudniejsze zadania, tym lepiej dla nas; powinniśmy być za nie wdzięczni „losowi”, bo przyspiesza nasz rozwój. To, co poczytujemy za nieszczęście i udrękę, może stać się najcenniejszą, błogosławioną nauką.

Największy błąd jaki popełniamy w stosunku do życia jest niezrozumienie jego wychowawczych celów; wciąż oczekujemy od losu czegoś przyjemnego, niemal żądamy powodzenia i szczęścia, a rzadko zastanawiamy się nad właściwym celem życia, jeszcze rzadziej umiemy w tym świetle spojrzeć na własny los. Metody wychowawcze Przyrody są inne aniżeli stosowane przeciętnie wśród ludzi. Istnieją dwa rodzaje nauczania, jeden z pomocą pamięci; ta gromadzi niezliczoną ilość faktów, które są mniej lub bardziej klasyfikowane, zależnie od indywidualnych zdolności i stopnia rozwoju umysłowego ucznia, z faktów tych wysnuwa się teorie i uogólnienia, najczęściej oderwane od naszego codziennego jak i głębszego życia; drugi – stosowany już dziś w pedagogice, zwłaszcza w wieku przedszkolnym, czyli w najmłodszych latach dziecka - jest wywoływaniem, drogą podsuwanych bodźców, reakcji głębszych, budzenie własnych zdolności, zastanowienia i twórczości dziecka, czyli jego potencjalnych władz. Pierwsza jest dotąd stosowana w przeważnej większości szkół i uniwersytetów całego świata; druga w nielicznych szkołach eksperymentalnych i w najnowszego typu przedszkolach; właśnie tą metodą posługuje się Przyroda w wielkiej Uczelni świata.

Stopniowo zaczynamy zdawać sobie sprawę, że prawdziwe wychowanie nie ogranicza się do studiowania różnych gałęzi wiedzy, jak matematyka, filozofia, biologia, języki - co pobudza tylko zdolności intelektualne; że wychowanie istotne powinno być wszechstronne i harmonijne, że ma urabiać charakter, budzić zmysł moralny oraz szlachetne uczucia, zasilać inteligencję, by nabrała zdolności do ścisłego, a nade wszystko samodzielnego myślenia, uczyć sprawności praktycznej i wyrobienia w stosunkach z ludźmi, i wreszcie rozwijać zdolność odczuwania rzeczy duchowych i boskich.

Takiego wychowania instytucje ludzkie dotychczas dawać nie potrafiły. Ale szkoła życia daje. Cały świat jest olbrzymią uczelnią, dostosowaną w najdrobniejszych szczegółach do potrzeb rozwoju i postępu milionów istot, znajdujących się na różnym poziomie, a zamieszkujących zarówno powierzchnię naszego globu, jak jego wewnętrzną i otaczającą atmosferę. Każde doświadczenie, jakie nam życie przynosi, wielkie czy drobne jest częścią ogólnej nauki.

Nie wszystkie istoty stoją na tym samym poziomie, więc nie mogą uczyć się tego samego. Ale wszystkie – czy to będzie atom, mikrob, roślina, ptak, człowiek, nadczłowiek czy anioł – spotykają takie przeżycia i doświadczenia, jakie im są potrzebne, by mogły uczynić krok naprzód na drodze ewolucji.

Na nieszczęście nie przyswoiliśmy sobie jeszcze tej prawdy. Czasem uznajemy jej słuszność, jeśli chodzi o bliźnich, ale do siebie zastosować jej nie umiemy. Jakże często się nam wydaje, że gdzieś w innym środowisku, rozwijalibyśmy się o wiele szybciej; narzekamy, że nie mamy odpowiednich warunków i nie chcemy zrozumieć, że te, w których się znajdujemy obecnie są najlepsze dla naszej nauki.

Jakże niewielu ludzi umie korzystać z nauk dnia powszedniego, chyba że zmusi ich do tego jakiś ból czy rozczarowanie. Potrzeba nieraz paru istnień, aby nauczyć się prostej zasady: „nie czyń drugiemu, co tobie nie miłe” i zrozumieć, że krzywdzenie innych jest złe, że musi nam przynieść cierpienie, i że ludzie będą nam zawsze odpłacać tą samą monetą. Tymczasem moglibyśmy to samo zrozumieć w ciągu jednego roku, gdybyśmy każde zdarzenie traktowali jako problem do rozwiązania; gdybyśmy skupili całą uwagę, by pojąć naukę jaką nam niesie; zamiast, jak to zwykle bywa, czuć się pokrzywdzonym przez los i rozgoryczać się nad jego rzekomą niesprawiedliwością. Jesteśmy jak dzieci, które gonią za barwnymi motylami; a w rozproszeniu swym dotykamy zaledwie powierzchni zdarzeń, które mogą zawierać głęboką naukę; każdy dzień może nam takie nauki nasuwać. Toteż ta sama, raz przeoczona nauka, musi powracać wielokrotnie w nieco zmienionej formie, dzień po dniu, rok po roku, a może nawet w paru istnieniach, dopóki wreszcie nie zrozumiemy jej wewnętrznego znaczenia. Czasem jakaś trudna lekcja życiowa, której treści nie chcemy zrozumieć, narzuca się nam podkreślona umyślnie cierpieniem i dopiero wówczas zmusza nas do zastanowienia. A czasem towarzyszy jej radość, aby rozbudzić w nas pragnienie jakiegoś osiągnięcia. Z nieskończoną cierpliwością Matka Przyroda stosuje najróżniejsze środki, by otworzyć ludziom oczy i pomóc przyswajać trudne nauki.

Gdybyśmy byli jako pojętni uczniowie, zmniejszylibyśmy znacznie sumę cierpienia, albowiem ból jest skutkiem nieznajomości lub nie poddawania się prawu, czy też upartej nieuwagi lub niechęci do przyswajania nauk.

Gdybyśmy naprawdę pragnęli zdobywać wiedzę życia i chętnie przyjmowali każde zdarzenie, rozumiejąc, że można je zmienić na cenny dar; gdybyśmy współdziałali z wielkim prądem ewolucyjnym, który kieruje się ku jedności Ducha, zamiast uparcie starać się płynąć przeciw prądowi, wzrastalibyśmy szybko i radośnie. Ileż nam czasu potrzeba, by zrozumieć, że wszechświat porusza się wedle niezłomnych praw, że otacza go boska miłość, a nieskończona mądrość kieruje zarówno wibracjami pojedynczego atomu, jak ruchami planet, rządzi życiem najniepozorniejszego z ludzi, jak i przeznaczeniem całych narodów!

Pamięć przeszłych doświadczeń, dostrzeganie ich związku i wyciąganie wniosków, stanowi wiedzę. Ale mądrość posiada tylko ten, kto zna głęboki wewnętrzny sens bytu i górny cel wszystkich wydarzeń i doświadczeń. Kto zna prawdę jedności wszechżycia i żyje według niej.

Jeśli spojrzymy w siebie i postaramy się sumiennie badać nasze myśli i ukryte pobudki, przekonamy się, iż większość trudności i cierpień spowodowanych jest egoizmem, namiętną chęcią wyłącznego posiadania rzeczy i ludzi.

Zasadniczo w przeciągu bardzo długiego czasu w naszej ewolucji, podczas całego cyklu zwanego w filozofii hinduskiej cyklem, albo „łukiem” zstępnym, który powinienby właściwie nosić miano inwolucji, bo jest to zstępowanie Ducha w światy coraz głębszej materii, którą ma poznać, opanować i urobić w niej swe odbicie, czyli „osobowość”, egoizm jest konieczny; jest on prawem koniecznym podczas budowania osobowości; zdobywanie, przyciąganie, gromadzenie i przyswajanie jest nieodzowne dla rozwoju samodzielnego ośrodka świadomości, działającego poprzez materię niższych sfer. Więc w tym okresie branie, czyli egoizm, nie jest bynajmniej zły, bo rozwojowi jednostki pomaga.

Staje się zły tj. przeszkadzający, a nawet wręcz tłumiący dalszy rozwój, gdy ośrodek naszej świadomości jest już zbudowany, „zindiwidualizowany” niejako i silny; gdy wchodzimy na drugi czyli wstępny „łuk” tj. w ewolucję właściwą, gdzie prawem jest dawanie, dzielenie się, współpraca, zamiast poprzedniego współzawodnictwa i zaborczości. Jest to moment dość krytyczny, zarówno w rozwoju jednostki jak społeczeństw, bo prawem bezwładności ciągnie w dół ku dalszemu różnicowaniu się i wyodrębnianiu, a to jest już prawem „wczoraj”. Innymi słowy można by porównać pierwszy okres do robienia zapasów własnych dóbr, a gdy ten dosięga maksimum, musi nastąpić oddawanie tego cośmy zgromadzili. Punkt przełomowy jest trudny. Ludzkość, jako całość, zdaje się do niego zbliżać, a może się nawet się w nim znajdować w tej chwili.

Trzeba zawrócić na własnej osi niejako, trzeba poznać nowe prawo i ochotnie się jemu poddać. Nie daje się to zazwyczaj bez walki, zmagań, buntów i „tragizmów”. Ciśnienie przyrody zmusza wreszcie do tego odwrócenia się od „wczoraj” i do przyswajania nauki „dziś” z rzutem w jutro. Wówczas egoizm zmienia się powoli w altruizm; czyli nie to nam daje radość i szczęście co możemy dla siebie zdobyć; a to czym się możemy z innymi podzielić; tendencja do chwytania i zagarniania zmienia się najprzód w pewną równowagę stwierdzenia: że nic z zewnątrz nie może być do naszej istoty dodane, że wszystko jest w nas, czyli wzrasta poczucie samo-starczalności; a po pewnym czasie zmagania się w nas dawnych nałogów z tym nowym odkryciem, przychodzi uczucie takiego bogactwa i pełni, że dawanie i dzielenie się staje się naturalną koniecznością, po prostu nie możemy żyć inaczej.

Przyroda powoli, bardzo powoli wskazywała nam i wpierw potrzebę i obowiązek dbania nie tylko o siebie, dzielenia się w kole najbliższej rodziny i przyjaciół, a potem grupy szerszej, aż na dużym już stopniu rozwoju czujemy za naród, i jesteśmy gotowi nawet siebie dlań poświęcić; aż w końcu czujemy za całą ludzkość; ten poziom odpowiada poznaniu najwyższego i najważniejszego prawa: jedności życia, czyli jedni w Duchu. Wówczas oddajemy wszystko radośnie, ofiara jest szczęściem, stajemy na progu nadczłowieczeństwa, bo Duch jest teraz zarządcą, zamiast osobowości rządzonej wyodrębniającym się egoizmem. A duchowość czyli życie według praw Ducha, to wszechmiłość i wszechjedność.

Jesteśmy już dziś na tyle „dojrzali”, że w głębokich warstwach naszej podświadomości kryją się wielowiekowe wspomnienia poprzednich żywotów, spędzonych w rozmaitych krajach, epokach, kulturach, raz jako mężczyzna, to znów jako kobieta, w narodach mniej lub bardziej cywilizowanych, w religiach prymitywnych i w najwyższych. Jakim więc nonsensem jest uważanie wyznawców innych niż obecna nasza religia, za mniej od nas cywilizowanych „pogan”; patrzenie z góry na tych, którzy innym imieniem nazywają Boga i innych niż my używają symbolów; wszak tak „niedawno” mogliśmy do tej religii należeć, a któż wie czy nie urodzimy się w niej w przyszłości. Podobnie się rzecz ma z antagonizmem rasowym; barwa skóry nie ma nic wspólnego z umysłowym i wewnętrznym rozwojem, mogliśmy sami „tylko co” nosić fizyczną powłokę, która się nam dziś wydaje oznaką „rasy niższej”. Są to przesądy, ciasne i niemądre, niezmiernie szkodliwe, bo zaprzeczające podstawowej prawdzie życia; podobnie jak i wynoszenie się ponad ludzi mniej od nas wykształconych czy zdolnych, mniej rozwiniętych, a nawet wykazujących widoczną „młodszość” od nas; mogliśmy zaledwie „wczoraj” przyswajać sobie z trudem nauki nad którymi ci od nas „młodsi” mozolą się dziś. Serdeczne koleżeństwo, rozumienie i pomoc należy się od nas tym braciom naszym w wielkiej rodzinie ludzkości. O ileż byłoby to łatwiejsze gdybyśmy zrozumieli, że w sferze duchowej stanowimy wszyscy jedność.

Gdybyśmy przyjęli ideę reinkarnacji - choćby jako roboczą hipotezę w braku innej, dostatecznie tłumaczącej zjawiska życia - przestalibyśmy biadać nad własnym losem; zazdrościć innym powodzenia czy zdolności, twierdzić, iż „niema na świecie sprawiedliwości”, bo człowiekowi nieetycznemu powodzi się, a inny uczciwy potyka się wciąż o trudności; potrafilibyśmy zrozumieć że każdy może mieć inne nauki do przyswojenia, bo w innym jest „wieku” i co innego jest prawem jego rozwoju. To tylko tzw. „sprawiedliwość” ludzka jest tak ciasna i ślepa, że taki sam kodeks prawny stosuje do prymitywnych psychik, zaledwie zaczynających sobie przyswajać praktycznie pewne zasadnicze pojęcia, co i do bystrych, intelektualnie rozwiniętych i już dobrze zdających sobie sprawę z tego co dobre, a co złe. Ale w królestwie Przyrody taka sama sprawiedliwość niezłomnych praw panuje w fizycznej jak w moralnej dziedzinie; myśli i uczucia, namiętności i pożądania, czyny i tęsknoty są wszystkie ważone na takich samych szalach i równie logiczne i nieodmienne przynoszą skutki; tylko „przestrzeń” na której działają i są widoczne jest inna, jedno życie czy ich dziesiątek.

Ileż to już razy przeżywaliśmy namiętną miłość i żądzę, jak i nienawiść i dziki mściwy gniew, walkę, zemstę, okrucieństwo i wszystkie niższe i pierwotne namiętności; mieliśmy już dość czasu, aby je poznać i przekonać się o ich szkodliwości, aby opanować je i przemienić we wzruszenia wyższe; poddawanie się im dziś jest cofaniem się wstecz, jest jedynym prawdziwym „grzechem” w ewolucji. Nie jest rzeczą zbyt trudną obserwując starannie swoje uczucia, pragnienia i wrodzone, a nie narzucone, wewnętrzne pojęcia i reakcje – czyli zmysł dobra i zła, egoizmu i altruizmu – zrozumieć na jakim dziś stoimy stopniu i co jest prawem rozwoju, w naszym „dziś”; a wtedy nie będzie też zbyt trudne znalezienie busoli dla indywidualnego postępowania, jak i wyrozumiałości w stosunku do innych.


* * *


Reinkarnacje można również nazwać procesem nieustannego umierania i odradzania się; a proces ten jest w przyrodzie powszechny. Wystarczy zastanowić się chwilę, aby przyznać, że umieranie jest naszym dobrym znajomym i nieustannym towarzyszem.

Biologia nam mówi, że tkanki naszego ciała wciąż się zużywają, czyli umierają i są zastępowane przez nowe; można powiedzieć, że całe fizyczne ciało tylko dlatego sprawnie funkcjonuje, że proces dostosowania się do zmiennych wymagań środowiska i wciąż zmieniających się warunków jest nieustanny. Czyli proces odradzania się jego komórek wciąż się dokonuje. Możemy powiedzieć, że i w naszych uczuciach – a więc i narzędziu ich - zachodzą również ciągłe zmiany, jest one wciąż w ruchu, jak woda poruszona różnymi uderzeniami wiatru. Inaczej czujemy jako dziecko, inaczej w wieku młodzieńczym i inaczej jako dojrzali ludzie, a zapewne inaczej też jako starcy; a zależy to nie tylko od zmian w mózgu i systemie nerwowym. Choć może się nam zdawać, że posiadamy szereg stałych, niezmiennych uczuciowo-myślowych przekonań, ukochań, czy dążeń, przy bliższym badaniu przekonamy się, że i te przechodzą wciąż różne przemiany i przeobrażenia; jeśli pogłębiają i wzbogacają, jeśli coraz szersze zataczają kręgi, tym lepiej dla nas, znaczy że ruch odradzania się jest stały, że stare formy uczuć – zwietrzała materia ciała astralnego – odpadają (umierają) a powstają nowe. Z konieczności zmienne warunki, spotkania, zdarzenia, wywołują nowe uczuciowe reakcje; a nieoczekiwane i wyjątkowe wstrząsy mogą wywołać niemal całkowite „zawalenie się” naszej emocjonalnej struktury, jakby burza wszystkie dotychczasowe uczucia zmiotła, pozostawiając ugór, na którym dopiero po pewnym czasie pojawia się nowa ruń.

Zdolność odradzania się wzruszeniowego stanowi głównie o psychicznej „młodości” człowieka. Krzepnięcia wrażliwości uczuciowej, obojętność, czyli nie odpowiadanie na bodźce, powolność wibracji, skostniałość i uparte zatrzymywanie się, jakby obiegu żywej „krwi” w uczuciowym organizmie – skleroza psychiczna – jest w istocie przewagą śmierci nad odradzaniem się; a zależy to od stopnia wpływu Ducha na to swoje narzędzie astralne. Można twierdzić z całą pewnością, że ten sam proces umierania i odradzania się „komórek”, a nawet całych organów naszego ciała astralnego jest równie nieustanny, jak przemiany zachodzące w ciele fizycznym, a nawet większy, bo materia jest lotniejsza.

Czyż nie to samo można powiedzieć i o umysłowości? Od kształtowania się pojęć, wyrabiania się umiejętności wyciągania wniosków, uogólnień, jakie tworzą się w wieku młodzieńczym, gdy reakcje życiowe są żywe, a ruch myśli szybki i gwałtowny, aż po „ustalenie się” przekonań, poglądów, wierzeń itd. i tu zmiany zachodzą wciąż i ciągle stare jest odrzucane – zamiera - a nowe powstaje lub zmienia, modyfikuje, przetwarza. Dawne pojęcia wietrzeją i bledną, nowe powstają wciąż; jeśli się rozszerzają i wznoszą, tym lepiej, a wszelkie zakrzepnięcie w „ustalonych zasadach”, wszelka niechęć do badania nowych, choćby rewolucyjnych idei, jest smutnym dowodem przewagi elementu śmierci nad odradzaniem się w naszym mentalnym organizmie.

Na szczęście pochód cywilizacji, nowe odkrycia nauk i rewolucyjne techniki, zmuszają myśli nawet przeciętnych ludzi do ciągłych odnowień swych pojęć; a liczne objawy materializmu przeważającego dziś w świecie, skłaniają wiele żywych umysłów do zastanowienia i jakby chęci neutralizowania tych wpływów przez głębsze koncepcje ideologiczne i rzetelniejsze uczucia religijne. Więc przemiany dokonywujące się wokół nas, w tak zdawałoby się przyspieszonym tempie w ostatnim dziesięcioleciu, wywołują i odpowiednio szybkie zmiany w umysłowościach ludzi.

Streszczając można powiedzieć, że zarówno nasze fizyczne jak i uczuciowe i myślowe organizmy podlegają nieustannym zmianom, które całkiem ściśle można nazwać procesem umierania i odradzania się. Idąc o krok dalej można stwierdzić, że śmierć i narodziny są to dwie strony tego samego procesu, gdyż odradzanie się jest niejako drugą połową śmierci. Każda istota umiera tylko po to, aby sie odrodzić.

Jeśli chodzi o człowieka zarówno w pierwszej połowie tego procesu, jak w drugiej, ciągłość jego świadomości nie przerywa się. Tożsamość świadomości jest zachowana poprzez niezliczone cykle śmierci i odrodzeń. I znów idąc o krok dalej, stwierdzić można, że stosunkowo mała zachodzi różnica, czy tysiące komórek naszego fizycznego ciała zamierają wciąż czy też wszystkie, nagle pozbawione siły, która trzymała je razem w zorganizowanym kształcie, rozpadają się na poszczególne cząstki, by wieść dalej całkiem inny żywot, gdy świadomość istoty, która ich zespołu używała cofa się w inną sferę bytowania odziana w inny organizm, z o wiele subtelniejszej materii. Czyli tzw. śmierć fizycznego ciała, jakiejkolwiek istoty żyjącej jest o wiele mniej „śmiercią”, aniżeli codzienne zanikanie poszczególnych komórek wchodzących w skład tego ciała; jest ona raczej rozpadnięciem się, rozłożeniem na drobne czynniki, które odtąd zmieniają rodzaj życia. Świadomość nie tracąc nic ze swej tożsamości pozbywa się tylko czy też odrzuca, jeden zorganizowany zespół komórek, aby dalej używać drugiego, z subtelniejszej i bardziej lotnej materii. Ani nasza natura uczuciowa, ani myślowa, nie zmieniają się bynajmniej przez fakt odrzucenia dotąd używanej materii fizycznej.

Ale ponieważ istotną, trwałą świadomość człowieka jest zarówno od zwykłych uczuć, jak myśli odrębna, ale – choć przez pewien ewolucyjny okres z nimi się identyfikuje i w tym jakby własnowolnie ogranicza się i „zaślepia” - przychodzi chwila, gdy wycofuje się i ze swego uczuciowego i myślowego narzędzia w bardzo podobny sposób, jak z fizycznego.

Czyli należy raz jeszcze powtórzyć: umieranie i odradzanie się jest ogólnym, powszechnym – o dwu częściach – procesem, który zachodzi zarówno podczas naszego życia na ziemi, w trzech naszych przewodnikach-narzędziach – organizmach fizycznym, emocjonalnym i mentalnym – jak i w okresie następującym po tym, co my nazywamy tu „śmiercią”.

Jednym z radośniejszych wniosków jaki może wyciągnąć z nauki o reinkarnacji jest stwierdzenie, że od nas, i tylko od nas, zależy poznanie własnej nieśmiertelności, jeszcze tu, za życia na ziemi; chodzi tylko o skierowanie uwagi ku temu czynnikowi naszej istoty, który trwa, który jest nieśmiertelny, czyli trzeba sięgnąć w to w nas, co zachowuje ciągłość świadomości.

Ale najważniejszą nauką Hinduizmu, którą trzeba dobrze zrozumieć, jeśli chce się ogarnąć znaczenie reinkarnacji, jest twierdzenie, które może najlepiej oddają słowa wielkiego współczesnego mędrca Szri Aurobindo, wolę je w całości przytoczyć: „Nasze pojęcia o wszechświecie, przyrodzie, istnieniu, nie ograniczają się do sfery fizycznej, ogarniają psychiczną i duchową. Duch, dusza, świadomość są wedle nas nietylko potężniejsze od materii, ale są ich źródłem i twórcą; wszystko inne bierze z nich swój początek. Wszelka siła i energia to wyrazy i władze ukrytego ducha; a mocą podtrzymującą świat jest świadoma Wola; przyroda jest jeno mechanizmem jej wykonawczych władz. Materia jest tylko narzędziem lub polem doświadczalnym świadomości, która się w niej ukrywa;  fizyczny wszechświat jest ruchem Ducha, specjalną postacią lub odmianą tego ruchu. Człowiek swą myślą i życiem nie pochodzi od  materii i nie jest jej na zawsze podległy; jest on duchem który tej materii używa i przez nią siebie wyraża”

To ujęcie jest kluczem do zrozumienia hinduskiej filozofii i psychologii; wedle niej życie człowieka wypływa z wewnątrz, z centrum niejako jego istoty, (Monady) dążąc do przejawienia się poprzez siedmiostrefowy wszechświat coraz gęstszej, czy bardziej, „materialnej” materii; świat fizyczny jest tego wszechświata najzewnętrzniejszą, powierzchnią niejako sferą; a fizyczne ciało człowieka jest najcięższą, najgrubszą, najmniej podatną, najtrudniejszą do opanowania, powłoką jego prawdziwej istności.

Ale trzeba podkreślić, że wedle tej filozofii materia jest pewną postacią ducha; (nazywa się ją często duchmaterią) nie istnieje nic „martwego”; cała istniejąca materia jest nietylko przeniknięta duchową energią i z nią nierozerwalnie złączona, ale może być zamieniana jedna w drugą; tzn.  to, co jest „materią” w jednej sferze, jest „duchem” w niższej np. lotna materia świata astralnego może być uważana – i przez wielu jest uważana - za „duchową” w stosunku do materii fizycznej. Siedem wielkich sfer energii – które ogarniają wszystkość przejawionych światów – wszelkie w nich życie i wielkie formy, - to siedem stanów czy postaci ducha, od przenajwyższej świadomości do tejże, uwięzionej i zamkniętej (czasowo), aż w najgłębszą fizyczną materię naszej sfery.

W rozpatrywaniu nauki o reinkarnacji mówimy głównie o trzech powłokach czyli ciałach, człowieka – fizycznym, emocjonalnym i mentalnym. W każdej z tych sfer świadomość człowieka przejawia się i wyraża poprzez najzewnętrzniejszą powłokę. W życiu na ziemi uczucia swe i myśli człowiek wyraża poprzez widzialne, konkretne ruchy, czyny i dzieła. A gdy się od fizycznego ciała uwolni, wyraża się z tą samą swobodą i oczywistością przez swe narzędzie emocjonalne, w świecie tej subtelniejszej astralnej materii, która jest dlań wówczas równie konkretną, jak była fizyczna za życia na ziemi. To samo się powtarza w świecie mentalnym, gdy najzewnętrzniejszą powłoką świadomości człowieka jest jego organizm mentalny.

Te trzy nasze niższe narzędzia zostały nam przekazane z królestwa zwierzęcego; mają one za sobą miliony wieków ewolucji zanim stają się dostatecznie urobione – zwłaszcza ciało fizyczne, najdoskonalej ze wszystkich uorganizowane – i przygotowane do zstąpienia w nie iskry najwyższego Płomienia Świadomości, czyli Ducha boskiego.

Prawdą jest bowiem, że człowiek swą niższą naturą „pochodzi” od królestwa zwierzęcego, ale prawdą jest również, że Duch jego jest boski.

Przedziwne jest zjawisko tzw. „indywidualizacji”, czyli złączenia się duszyczki najbardziej rozwiniętego zwierzęcia, np. psa, w chwili jakiegoś najwyższego wzruszenia na jakie jest zdolny, ze spływającą z góry „potopem” energią boskiego Ducha, co tworzy tzw. „duszę ludzką” i jej narzędzie, zwane „ciałem przyczynowym”. Odtąd owa dusza ludzka jest oddzielona „przepaścią” od zwierząt, (ogniwo brakujące pomiędzy najwyższym zwierzęcym organizmem a najniższym ludzkim, nie zostało jeszcze przez naukę odkryte) choć dziedziczy od nich swą niższą naturę, którą będzie musiała opanować, aby się stała jej powolnym sługą; ale jest oddzielona również od Ducha, do całkowitego zjednoczenia z którym ma odtąd dążyć przez długie wieki, wznosząc niejako, wedle symboliki wschodniej, „ziemię w niebo” lub: powracając jako „Syn w Dom Ojca” gotów do współtworzenia razem z Nim.

Nie miejsce podawać tutaj szczegółowy opis tego przedziwnego zjawiska; wspomnę tylko, że nie jeden badacz uważa, iż zjawisko to odpowiada temu, co zostało nazwane symbolicznie w pismach hebrajskich „upadkiem Aniołów”. Owo zstąpienie Ducha w niższe sfery, aby je „wznieść” i powrócić po wiekach bogatszym w ich poznanie i władzę, jest sensem i celem całej ewolucji, której drobnym fragmentem jest jeden „cykl reinkarnacyjny”, a tym bardziej jego połowa, tj. jedno nasze życie na ziemi.

W symbolice wszystkich narodów starożytności istota ludzka jest przedstawiana jako napoły boska, a napoły zwierzęca (Grecja, Egipt itd.). W Indii mówi się, iż dusza człowieka musi zdobyć swą nieśmiertelność, co tłumaczy się wyraźnie w świetle tych badań – jasnowidzeniem – nad procesem „indywidualizacji”. Stwierdzają one, iż tzw. „dusza ludzka” nie jest jakąś mglistą, nieokreśloną istnością, niewiadomo w jakim pozostająca stosunku do tego, co zwykle (na nieszczęście) uważamy za siebie, tj. do fizycznego ciała; że jest ona ośrodkiem promiennej energii (trójcy duchowej – mocy, miłości, myśli twórczej) działającym w swej strefie poprzez swe narzędzie tj. „ciało przyczynowe”; które się składa, jakeśmy już wspomnieli, z najsubtelniejszej materii mentalnej sfery wszechświata. Przeznaczeniem i zadaniem tej „ludzkiej duszy” jest przejawić w niższych sferach, opanowując je i zdobywając pełną nad nimi władzę – swe boskie cechy i moce, poprzez pracę wielu ludzkich żywotów na ziemi. Dusza ludzka choć ma początek, bo jest „zrodzona w czasie”, nie ma końca, gdyż bierze udział w nieśmiertelności i niezniszczalności Ducha. Jej powolne opanowywanie niższych narzędzi i przejawianie coraz więcej swych twórczych cech i zdolności, wymaga oczywiście czasu, stąd następujące po sobie cykle inkarnacji; w każdej z nich wyciąga z ziemskich doświadczeń to, co jest najlepsze, najtrwalsze i w jej ewolucji pomocne; aż w końcu dochodzi do doskonałości tj. do pełnego przejawienia trzech postaci Ducha w ich płomiennej pełni, czyli osiąga szczyt ludzkiej ewolucji – Wyzwolenie, „Synostwo Boże” lub nadczłowieczeństwo.

To szkicowe podanie, tak ciekawej teorii reinkarnacji może zachęci czytelnika do dalszych studiów; ale chyba wystarcza, żeby zrozumieć czym jest w jej świecie to, co zostało nazwane wyżej „świadomą nieśmiertelnością”, a co należałoby raczej nazwać uświadomieniem sobie i w obecnym życiu, własnej nieśmiertelności. Przypomnijmy słowa św. Pawła, iż człowiek składa się z Ducha, duszy i ciała; różnica pomiędzy Duchem a duszą jest w nich wyraźnie zaznaczona. Możemy również pomyśleć o słowach Chrystusa, iż mamy się stać doskonali jako Ojciec nasz niebieski doskonałym jest; i zadać sobie pytanie czy byłoby to możliwe w przeciągu choćby najdłuższego, ale jedynego życia na ziemi? A cóż z tymi, którzy są jeszcze w stanie intelektualnego i moralnego dzieciństwa? Gdy się nad tym zastanowimy, teoria reinkarnacji wyda się nam może nie tylko logiczną i ciekawą, ale i prawdopodobną i w najwyższej mierze sprawiedliwą.

(następny rozdział w kolejnym wpisie)

Ostatnio edytowany przez Dakszan (2019-02-06 08:50:54)

4b. Proces reinkarnacji (część druga)


Stan i życie człowieka po zrzuceniu fizycznego ciała – a tylko tym jest śmierć – zależy całkowicie od stopnia jego rozwoju oraz rodzaju energii jakie za życia na ziemi zgromadził.

Sama śmierć, czyli wycofanie się świadomości ze swego fizycznego narzędzia jest procesem o wiele prostszym aniżeli ludzie zwykli sobie wyobrażać. Najnowsze badania przeprowadzone w Ameryce wykazują że to, co się zazwyczaj uważa za bolesną agonię, najczęściej tym nie jest; że są to raczej odruchy czysto fizyczne bez udziału świadomości, (a więc i bez odczuwania bólu), która o wiele wcześniej poczyna miarowo wycofywać się z ciała i skupiać się w sobie, niżby lekarze mogli sądzić; a wszelkie symptomy, które by można uważać za objawy męki i cierpienia dzieją się niemal bez jego udziału. Czyli pomiędzy początkiem tego wycofywania się a chwilą, gdy oddech i bicie serca ustają jest o wiele dłuższy interwał niż się sądzi. Zachodzi wówczas doniosłe dla świadomości zjawisko, stwierdzone przez wszystkich, którzy te chwile odchodzących ludzi badali; mianowicie przegląd krótki i syntetyczny całego życia, gdy dusza jakby w nagłym jasnowidzeniu dostrzega cały sens i cel swego istnienia; widzi jasno swe pobudki i ich rezultaty, błędy i pomyłki, osiągnięcia i zwycięstwa i to zazwyczaj inaczej niż je oceniała za życia; widzi treść najważniejszych przeżyć i ich dla przyszłości cel. Wymaga to niesłychanego skupienia na przesuwających się przed duszą obrazach, toteż cząstka świadomości, która pozostaje jeszcze w przeciągu tych chwil z ciałem fizycznym jest bardzo znikoma. Wszystkie religie świata zalecały zawsze modlitwy i spokój przy umierającym, właśnie dlatego, aby nie zakłócać tych doniosłych chwil przeglądu całego życia, co ma na najbliższą i dalszą przyszłość ogromne dla człowieka znaczenie.

Gdy świadomość się już całkowicie wycofa z fizycznego ciała, to stygnie i sztywnieje, tkanki i komórki nie przestają jednak działać i ten proces rozprzęgania się „republiki” komórek fizycznych i ich dalsze zachowywanie się, gdy kierownicza siła, która trzymała je w zorganizowanej i wspaniale ułożonej wspólnocie odchodzi, jest niezmiernie ciekawym tematem do dalszych badań, ale nas tutaj nie zajmuje.

Jedno z podstawowych twierdzeń wszystkich badaczy jest: świadomość człowieka nie zmienia się po odrzuceniu fizycznego ciała. Nie staje się on ani gorszy, ani lepszy, nie oczyszcza się nagle ze wszystkich przywar i słabości, i oczywiście nie „idzie do nieba czy piekła”. Są to stany a nie miejsca; a jeśli chodzi o cierpienie jest ono na ziemi najostrzejsze i właśnie ziemię, można by nieraz uważać za najokrutniejsze piekło. Stany cierpienia – oczywiście nie wiecznego, bo przypuszczanie, że przyczyna skończona może dać nieskończony skutek jest absurdalne – rzeczywiście istnieją, ale są tylko nieuniknionym skutkiem żywionych fizycznych namiętności (żarłoczność, pijaństwo, morfina, chuć) bez możności fizycznego ich zaspokojenia; istnieją również w pewnych specjalnych wypadkach, jak samobójstwo, nagła śmierć w paroksyzmie strachu itp.

Przejście świadomości poza bramę śmierci niewiele sie zazwyczaj różni od zapadnięcia w sen, do czego jesteśmy przyzwyczajeni. Z tą różnicą, że część – zresztą nieznaczna – świadomości pozostaje w ciele fizycznym do którego reszta jej rano powraca, a w śmierci wycofanie się jest definitywne, całkowite, bezpowrotne. Człowiek na niskim poziomie rozwoju, którego ciało astralne jest jeszcze bardzo słabo zorganizowane i nie mogące działać samodzielnie podczas snu, jak i po śmierci, jest bardzo mało świadom swego otoczenia, jest w stanie pół sennym i niewiele może odczuwać chyba, że nim miotały gwałtowne namiętności za życia i trwają nadal szukając wyrażenia się. Ale na stopniu przeciętnie kulturalnego człowieka naszej doby podczas, gdy ciało fizyczne jest pogrążone we śnie, świadomość jego już może działać w astralnym przewodniku, postrzegać otaczający go świat, poznawać ludzi również w ich astralnych powłokach; nieraz może spotykać przyjaciół umarłych, albo którzy równie jak on pozostawili swe fizyczne ciało w uśpieniu. Może także, o ile jest nieco bardziej rozwinięty, przenosić się z niebywałą szybkością z miejsca na miejsce, według własnej woli; zazwyczaj sny o unoszeniu się w powietrzu, lataniu, przechodzeniu przez fizyczne zapory itd. są odbiciem w mózgu fizycznym, wspomnień takich wędrówek.

W ogóle pierwsze czasy po śmierci ciała fizycznego nie są łatwe, bo się człowiek zupełnie nie orientuje, co się z nim dzieje, nie pojmuje, że „umarł”, wszystkie mgliste pojęcia jakie miał o świecie „po tamtej stronie” nie znajdują potwierdzenia, jest – poza wyjątkami – zdezorientowany. Nieraz starając się wejść w kontakt z tymi, którzy pozostali na ziemi, a których astralne powłoki widzi wyraźnie, choć nie może postrzegać fizycznych, nie potrafi pojąć dlaczego nie rozumieją go i nie odpowiadają, a nawet w ogóle nie reagują. Powoli zaczyna pojmować, że się znajduje w jakimś „innym” świecie i dostosować się do tej „inności”.

Dostosowanie się owo nie jest pozbawione pewnego cierpienia, zwłaszcza jeśli człowiek trwa w swoim upartym usiłowaniu wejścia w kontakt z pozostającymi na ziemi, (najniższe „duchy” z seansów spirytystycznych) lub w wywieraniu jakiegokolwiek wpływu na przedmioty fizycznego świata. Nieraz potrzeba dużych wysiłków jednej z istot, których zastępy zajmują się pomaganiem takim „zdezorientowanym”, aby „przekonać” ich, że warunki się zmieniły, że nie znajdują się już na ziemi i im prędzej odwrócą od niej swą uwagę, tym lepiej dla nich (dlatego seanse spirytystyczne są szkodliwe).

Można tu wspomnieć o ciekawym lecz smutnym stanie pośmiertnym tych, którzy nie wierzyli w żadne istnienie po za fizycznym i byli zupełnie przekonani, że świadomość ich zginie wraz ze śmiercią. Ponieważ myśl i uczucia wywołują o wiele konkretniejsze skutki aniżeli nam się zdaje – jesteśmy otoczeni tym, o czym myślimy, wyobraźnia stwarza wokół to, co wyobraża – ludzie ci stwarzają sami własne nieistnienie, czyli trwają w upartym przekonaniu, że nic z ich świadomości nie przetrwa i nie ożyje, i istotnie ją usypiają; zanim wysiłki takich pomocników, których jest legion, nie potrafią obudzić jakiegoś ruchu w ich zamkniętej w wyobrażonej otoczce świadomości; a trwa to nieraz długo.

Bo prawie natychmiast po „wyprowadzeniu” się z ciała fizycznego, po fali uczucia ulgi i radosnej swobody, po spojrzeniu świadomym na krewnych i przyjaciół – o ile ci nie rozpaczają zanadto i nie chcą gwałtownie przywołać świadomości z powrotem w ciało zakłócając tym spokój i jasność, która w niej na chwilę powstaje – następuje zazwyczaj cichy stan, jakby snu, zanim się człowiek nie zbudzi w tym nowym świecie. Otóż ów „materialista”, który jest przekonany, że nie ma żadnego istnienia po śmierci fizycznego ciała, poprostu nie budzi się, a trwa dalej w tym stanie uśpienia; a to się równa zatrzymaniu normalnego rozwoju.

W ogóle niebezpiecznie jest wyobrażać sobie jakieś określone stany, obrazy czy otoczenia, które mamy rzekomo spotkać po śmierci, bo właśnie to się spełnia. Trudno opisać ilość niepotrzebnego cierpienia jakie okrutne, przesądne, bezsensowne pojęcia piekła przyczyniły milionom ludzi „po tamtej stronie”. Człowiek nietylko sam staje się tym o czym myśli, ale myślą i wyobraźnią stwarza swoje otoczenie, bo myśli jego stają się wyraźnymi kształtami w materii subtelniejszej, którą poznaje dopiero po przejściu bramy śmierci.

Wkrótce po zrzuceniu ciała fizycznego zachodzi w astralnym przewodniku pewne przegrupowanie cząstek, (o ile ktoś, na o wiele wyższym stopniu rozwoju, własnoręcznie się temu nie przeciwstawi) a mianowicie najgrubsze, najcięższe, o najpowolniejszych wibracjach układają się w najzwenętrzniejszą powierzchnię owoidu, a dalej ku wnętrzu jego idą kolejno coraz lżejsze i subtelniejsze, aż do najsubtelniejszych w samym centrze. Innymi słowy świadomość znajduje się teraz zamknięta w siedmiowarstwową powłokę, której każda warstwa, tak długo ją zamyka, aż się energia ożywiająca ją – a wprowadzona w ruch przez człowieka za życia na ziemi – nie „wyżyje się”, czyli nie wyczerpie, a więc i warstwa odpowiedniej materii nie rozproszy się. To koncentryczne przegrupowanie materii ciała astralnego odpowiada z matematyczną dokładnością ilości różnych rodzajów namiętności, pożądań i wzruszeń jakie człowiek żywił za życia na ziemi. Budzi się w tej sferze astralnego świata, do której powinowactwem swych namiętnościowych wibracji należy; a koncentryczny układ przegrupowanych cząstek wedle ich „ciężaru”, określa jak długo będzie musiał w każdej z tych sfer czy regionów przebywać.

W najniższej, pod wielu względami odpowiadającej pojęciom „piekła”, znajdują się tylko ludzie o instynktach zbrodniczych, pełni nienawiści i okrucieństwa; mordercy, złoczyńcy wszelkiego rodzaju, o najdzikszych i najbardziej wyrafinowanych namiętnościach i żądzach; pozostają tam w stanie dużego cierpienia, aż nim się te nagromadzone za życia na ziemi, straszne, niszczące energie nie wyczerpią.

Nie znaczy to, że się ich na zawsze pozbywa, pozostają one jako wyraźne tendencje i skłonności, które ożyją przy jego powrocie w następną inkarnację, czyli zostaną wplecione niejako w jego „wrodzoną” natrę i wyrażą się w budowie przyszłego astralnego narzędzia. Jednak i pamięć przebytych z ich powodu cierpień, w owym czasowym „piekle” pozostawi swój ślad w psychice i da początek temu, co z czasem rozwinie się w tzw. „głos sumienia”. Ale jakkolwiek cierpienie ich może być ostre – nie trwa w nieskończoność, przychodzi i dla nich czas, gdy najzewnętrzniejsza warstwa zamykającej ich „skorupy” rozprasza się, a wówczas znajdują się w strefie odrobinę jaśniejszej.

Owa mroczna sfera i stany w niej przeżywane przez owe najniższe jednostki ludzkie – może nawet nie zasługujące na miano człowieka (hitlerowcy np. i wszyscy na takim jak oni poziomie) odpowiada w znacznej mierze opisom piekła wedle wizji świętych różnych religii, (jak i Dantego); oczywiście bez fizycznego ognia, smoły i diabłów; ale postacie umęczonych, czy zamordowanych przez okrutników ofiar, mogą się im wydawać szatanami zemsty; a kłębiące się wciąż w nich samych najdziksze żądze, mogą być porównywalne do pożerczych płomini.

Należy jednak pamiętać, że nawet w najpotworniejszych zbrodniarzach iskra nieśmiertelna trwa i choćby nawet dane życie było dla duszy niemal stracone, inne mogą wyrównywać tą „stratę czasu” i naprawić błędy, a wyrabiający się z czasem „głos sumienia” może wziąść górę. Bo wszak i każdy dobry czyn, myśl czy uczucie – a któż może wiedzieć czy nawet najniższy złoczyńca nie miał takich paru w życiu? czy nie kochał żony, dziecka, rodziców, - znajdą także swój skutek, i wyrażą się w znacznie wyższej strefie, pozostawiając także ślad w skłonności do tych uczuć w przyszłości.

W tej samej, mrocznej strefie znajdują się też, choć nieraz na krótko, samobójcy; oczywiście zależy to od pobudki, która człowieka pchnęła do tego czynu, czasem jest nią tchórzostwo, chęć ucieczki od spodziewanych ciężkich rezultatów jakiejś uprzedniej zbrodni, albo lekkomyślości; czasem tęsknota za kimś ukochanym kto odszedł, a kogo spodziewa się człowiek spotkać po „tamtej stronie”; albo też znużenie i niechęć do dalszej walki życiowej, chęć „skończenia ze wszystkim”. W każdym z tych wypadków spotyka człowieka zawód, bo w tym samym stanie psychicznym cierpienia, niepokoju albo rozpaczy, znajduje się w tej drugiej sferze, a spodziewane spotkanie nie może się spełnić, bo człowiek, który umarł naturalną śmiercią przebywa w innym, o wiele wyższym stanie, więc i strefie; a ten kto liczył, że skończy ze sobą, przekonywa się z przerażeniem, że nie da się siebie zabić, że poprostu nie można umrzeć!

Czas danej inkarnacji został wyznaczony wedle przygotowanego przez Duszę, a dostosowanego do jej dobra losu i przeznaczeniu temu nie może się przeciwstawić osobowa samowola; podobne to jest do sytuacji jaka wynikłaby, gdyby ręka czy noga zbuntowała się przeciwko całemu organizmowi i nie chcąc służyć mu dłużej dokonała samoamputacji; organizm tak okaleczony żyłby dalej, ale o ileż byłoby jego życie trudniejsze, dzięki tej bezprzykładowej samowoli jednego członka!

Tak samo niedopuszczalne jest dla naszej małej fizycznej świadomości pobieranie decyzji w tym, co dotyczy Duszy i jej postanowienia, płynącego z głębokiego pojmowania, a matematycznego obliczenia jej pomocników. Toteż zamiast polepszenia swego stanu samobójca pogarsza go tylko, cierpienie jego się wzmaga zwłaszcza, że wkrótce poznaje swój błąd, a nie może go już naprawić; poza tym jest świadom potwornej brzydoty i ohydy otoczenia, wśród którego jest zmuszony przebywać. I w tym wypadku pomoc istot rozumniejszych, a czasem modlitwy i miłość pozostałych na ziemi, mogą znacznie pomóc. Ale jeśli choćby w podświadomym danego człowieka tkwiło wspomnienie zasłyszanych chrześcijańskich nauk, że samobójcy idą do piekła, może to znów ten smutny stan przedłużyć.

Niemal równie ciężki jest stan ludzi traconych „legalnie” na podstawie wyroków śmierci. Gdyby rządy różnych narodów znały choć trochę dorobek badań nad skutkami tego okrutnego prawa, napewno zniesiono by wszędzie karę śmierci; bowiem pomijając nawet jej całkowitą amoralność z punktu wszelkiej religijnej czy świeckiej etyki, jest ona z punktu społeczeństwa karą całkowicie niepraktyczną, gdyż zamiast zmniejszać przestępczość, powiększa ją, co zostało dowiedzione przez szereg statystyk. Dzieje się tak dlatego, że człowiek umiera nieraz w straszliwym stanie przerażenia z nienawiścią i żądzą zemsty, które trwają nadal, gdy ciało ginie; i automatycznie stara się na pozostałych przy życiu ludziach tą zemstę wywrzeć, „kusząc” podatniejsze jednostki, wywierając na nie z całym żarem nienawiści silny wpływ, niemal pchając je także ku zbrodni lub samobójstwa. Toteż warto robić wszelkie możliwe wysiłki, aby karę śmierci zniesiono, a także starać sie kierować myśl skazańców zawczasu, gdy jeszcze są w więzieniu, ku innym sferom, pomagając zrozumieć prawo przyczyny i skutku (Karmy) i wzbudzać uczucia, jak najbardziej od nienawiści i zemsty za wyrok odległe. Oczywiście i po „tamtej stronie” pewna pomoc może być dana, nieraz z dobrym skutkiem.

Wreszcie trzecią kategorią ludzi, których świadome przebywanie w najniższej sferze Kamaloki (piekło-czyśćca) stanowią ci, którzy giną gwałtowną śmiercią w jakimś wypadku, zwłaszcza, jeśli mu towarzyszy przerażenie, jak np. wśród pożaru, w powodzi, podczas zderzenia pociągów itp. Ale nawet, gdy nagłej śmierci nie towarzyszy straszny lęk, sama nagłość jej, zastający zwykle człowieka w pełni zaangażowania w jakąś pracę, stwarza niepożądany stan i otoczenie, bo skłonny jest powtarzać dalej automatycznie zaczętą działalność, nie rozumiejąc przez dłuższy czas co się stało. Ale w tym wypadku, wszystko zależy od sfery w jakiej myślą i uczuciem dany człowiek podczas życia, jak i w chwili wypadku przebywał.

Ciekawą i zastanawiającą pod tym względem jest relacja jednego z filozofów amerykańskich, o swoim prawie śmiertelnym wypadku i przeżyciu jakie przeszedł oraz wniosku jakie zeń wyciągnął, że: jakie jest wewnętrzne życie człowieka, taką jest jego śmierć, czyli unosi ze sobą na „tamtą stronę” treść swego wewnętrznego życia, zwłaszcza stan, w którym go śmierć zastaje.

Tak oto opowiada swe doświadczenie: „Szedłem po szerokiej drodze w jasne zimne popołudnie; wiatr był silny, więc nastawiłem kołnierz i wszelkie dochodzące odgłosy zlewały się w moich uszach z szumem wiatru. Szedłem po stronie drogi naprzeciw pędzących pojazdów, ale w chwili, gdy przechodziłem na drugą stronę drogi, aby zawrócić i wracać, żadnego nie było widać. Byłem pogrążony w głębokich filozoficznych dociekaniach, pochłonięty całkowicie pewnym zagadnieniem w nastroju radości i spokoju. Nie zdawałem sobie zupełnie sprawy, że w chwili, gdy miałem wejść na chodnik, z tyłu zbliżał się szybko samochód. Kierowca usnął przy kierownicy i samochód jechał wzdłuż nieodpowiedniej strony drogi, gdzie się właśnie znajdowałem, nie mając najmniejszego pojęcia o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Nagle samochód w pełnym biegu uderzył mnie z tyłu, powalił, przejechał przez nogi, uderzając w głowę i ramiona, i odrzucając na kilkanaście stóp w przód, na chodnik ciało, które zdawało się już martwe.

„Mogę kategorycznie stwierdzić że nie odczułem ani bólu, ani najlżejszego przerażenia, w ogóle żadnego przykrego uczucia. Cała moja uwaga była w chwili wypadku skupiona na zagadnieniu piękna, a świadomość była pełna radosnego zachwytu; nagle poczułem tylko, iż zdaje się ona niepomiernie rozszerzać i pogrążać w świat bezgranicznego ogromu, nie tracąc przy tym wcale poczucia swej indywidualności. To pogrążenie dokonało się w jednym mgnieniu oka, bez chwili poprzedzającego zamroczenia czy ciemni, po prostu jakbym nagle wszedł w bezbrzeżny ocean pulsującej życiem światłości, promieniejącej i żywej bezgranicznym pięknem, i miłością. Najciekawszym było nieprzerwane poczucie tożsamości mej indywidualnej istoty oraz najprostsze stwierdzenie, bez zdumienia, ani niepokoju, że przecież śmierci nie ma, że jest ona złudzeniem. Byłem żywy i świadomy w bezgranicznej światłości, widziałem jak spływają z niej jaśniejące promienie w niższy świat; a w sferze fizycznej każda żywa istota zdawała się skupiać w sobie te promienie; każdy kwiat, drzewo, zwierzę i człowiek w swym fizycznym organizmie, zdawał się być wśród fizycznej materii, jakby kotwicą dla tych promieni lub punktem zestrzelającym tą świetlistą energię, która wciąż spływa i przemienia wszystko wokoło.

„Choć świadomość moja przez cały czas nieprzytomności w szpitalu, była wciąż skupiona w tych górnych sferach, od czasu do czasu mogłem własnowolnie ją skierować w mózg fizyczny, aby dać jakiś znak życia bliskim, i zaraz znów powrócić świadomością w ten wspaniały, bezgraniczny świat. Oczywiście ośrodek mej świadomości znajdował się tam, w „górze” podczas wypadku i cała uwaga tam była skupiona, a nie w fizycznym mózgu na ziemi, więc trwało to i nadal, gdy połamane ciało leżało na łóżku. Ale wkrótce zrozumiałem, że nie można stale przebywać w tej dziedzinie, zanim nie rozszerzy się całej swej świadomości, łącząc ją z ogromem świadomości kosmicznej; oraz, że wszystkie nasze żywoty właśnie to mają na celu; że cała szkoła życia, a raczej ich długiego szeregu, do tego zmierza – do odkrycia w nas samych tych wyższych wymiarów i kosmicznej świadomości.

„Po pewnym czasie intensywnego życia w tym świecie, coś się zmieniło w tajemniczej głębi mej świadomości, zaistniała jakby chęć ponownych doświadczeń poprzez zmysły, a w ślad za nią, jakby świadomy i dobrowolny powrót do życia na ziemi; wraz z tym ośrodek uwagi świadomości powracał w dół, aż znów się skupił w fizycznym mózgu, choć jednocześnie odczuwałem wyraźnie jego ograniczenie. Przez wiele tygodni byłem przykuty do łóżka, ale pozostała mi zdolność wznoszenia się do tej sfery dobrowolnie w głębokich skupieniach medytacyjnych, z całą świadomością jednak, że teraz – odwrotnie do tego, co przeżywałem przez tamte dni po wypadku - „tu”, w fizycznym mózgu, na ziemi, jest centrum mego życia, a „tam” się wznoszę, by znów „tutaj” powrócić.

„Gdy analizowałem potem to swoje niezwykłe przeżycie, zdało mi się, że przedstawiało ono w skrócie cały cykl życia duszy, swobodnej w swojej własnej sferze jak tylko została uwolniona nagle od fizycznego ciała; a potem jej wyraźną chęć „powrotu”, jakby zdając sobie sprawę, że na stałe w tym górnym, własnym świecie jeszcze nie zdoła przebywać. Zrozumiałem również, że złudzenia nasze pochodzą przeważnie z utożsamiania się z ciałem fizycznym, ograniczając zdobywanie poznania do fizycznych zmysłów; a przecież wiemy już, że można poznawać przez wchodzenie w „magnetyczny” kontakt; przez odpowiedni wibracyjny stosunek czy też, jak nieraz się to nazywa, przez odpowiednie „zharmonizowanie”, jednoczenie się, łączenie świadomości, miłość.

„Stało mi się zupełnie jasne że świadomość uwolniona z fizycznego ciała jest przyciągnięta magnetycznie do tej sfery w której za życia w fizycznym organizmie przeważnie się skupiała. Było również dla mnie znamienne, że przy wypadku moim nie odczułem żadnego wstrząsu ani bólu, jakby świadomość moja ani przez sekundę nie przebywała przy fizycznym, pogruchotanym ciele. Z całego tego przeżycia pozostało mi przeświadczenie że nie jestem wyjątkiem, że świadomość człowieka zawsze skupia się po śmierci tam, gdzie wpierw bywała najczęściej ześrodkowana”.

Autor tej ciekawej relacji wspomina również o głębokim tybetańskim pojęciu filozoficznym, iż można i trzeba posiąść „wiedzę umierania”, i odpowiednio do tego przygotować się, do przejścia w następną sferę; takie przygotowanie jest często praktykowane.

Całe to opowiadanie jest dla mnie nie tylko autentyczne, bo znam dobrze autora, jego trzeźwość i wiarygodność; ale i dlatego, że wiem, iż pozostała mu i po wyzdrowieniu i do dziś dnia, czyli w kilkanaście lat po wypadku, zdolność wznoszenia się do tej samej sfery w godziny głębokich rozmyślań.

A jeśli weźmiemy jego relację za wiarygodne świadectwo, nie powinno nas dziwić, że kto żywi nienawiść za życia tutaj, ten przez nią i wszelkie jej straszne przejawy będzie otoczony i po „tamtej stronie”; a kto trawi tu życie na zmysłowych uciechach i materialnych przyjemnościach, ten i dalej będzie ich pożądał i będzie cierpiał z powodu ich braku; a kto otacza się tu małostkami, pospolitością, egoizmem, ten i tam będzie w nich na długo zamknięty i uwięziony.

Ludzie przeciętni – a trzeba pamiętać, że wielcy zbrodniarze, jak i samobójcy są stosunkowo rzadcy – którzy nie żywili żadnych morderczych i nienawistnych namiętności, ale wszystkie swe zainteresowania skupiali na najpospolitszych ziemskich sprawach, wyzyskiwali innych, byli chciwi i egoistyczni, i po za drobną ilością dobroci i rodzinnych przywiązań, nie mieli wiele lepszych wzruszeń i niemal żadnych idealistycznych myśli, jednym słowem przyziemni materialiści – ale przypuszczający, że jakieś życie po śmierci fizycznego ciała może przecież istnieć – znajdują się w następnej, nieco jaśniejszej strefie, która zawiera astralne jakby „sobowtóry” wszystkich fizycznych istot i przedmiotów, tak, iż świat ten wygląda niemal jak odbicie ziemskiego. Znaczna większość naszej ludzkości „zatrzymuje” się tu dość długo, i „wyżywa” swoje pożądanie uciech, przyziemne pragnienia i namiętności. Trzeba bowiem zrozumieć, że zadanie tego okresu polega na wyplątaniu energii namiętności i wzruszeń z utożsamiania się z ciałem i przywierania do fizycznych przedmiotów; przekonanie się niejako, że istnieje coś od nich wyższego i ciekawszego. Czas potrzebny na takie wyplątanie się z niższych namiętności i egoistycznych pożądań, zależy od stopnia rozwoju i indywidualnego charakteru jednostki.

Najczęściej gonią one w tej sferze dość długo za wrażeniami zmysłów i zaspakajaniem pragnień; a że nie mogą tego osiągnąć, są niespokojne, niezadowolone, nieraz nieszczęśliwe, aż nim się nie oswobodzą od znacznej części swych pożądań fizycznych przyjemności i rozkoszy. Niejedna niepotrzebnie przedłuża swój pobyt w tej strefie powtarzając komunikowanie się z tzw. mediami, gdyż znajduje przyjemność w takich „gawędach” z ludźmi na ziemi. Większość przeciętnych komunikatów spirytystycznych z tej sfery pochodzi; są one na poziomie małostkowych plotek, lub najgłupszych salonowych rozmów, a czasem banalnego moralizowania, gdyż inteligencją te „duchy” nie grzeszą. Z tej sfery również pochodzą innego rodzaju kontakty z ludźmi na ziemi, jak ukazywanie się wrażliwym osobom, albo usiłowanie wpłynięcia na kogoś z bliskich, aby dopełnił jakiegoś, nie wykonanego zobowiązania lub wyrównał jakiś, i tam męczący świadomość człowieka dług itp.

Znacznie wyżej w tej sferze znajduje się urzeczywistnienie konkretnych marzeń o raju, na kształt ziemskich wspaniałych ogrodów, najpiękniejszych gajów czy klejnotami wysadzanych przybytków o jakich marzą prymitywni wierni różnych religii. Strefa ta jest już świetlista i radosna; tu prosty muzułmanin znajdzie swój raj z hurysami, Czerwony Indianin, świetne łowieckie zagajniki i prerie; a nieoświecony chrześcijanin swe wizje świętych i aniołów; bowiem tu właśnie, może najjaskrawiej konkretyzują się wyobrażenia, jakie sobie ludzie tworzą za życia o owych pośmiertnych szczęśliwościach rajskich. Nie tylko zresztą religijne pojęcia znajdują tutaj swój wyraz, bo i zapalony a egoistyczny reformator czy przedstawiciel dobroczynności, który wiele dobrego robił, ale dla własnej sławy i pochwały, znajdują tutaj swój „raj”; oddają się swej ulubionej pracy, rzucają się w różne aktywności, odtwarzając w materii lotnej tej strefy wszystkie swoje ulubione marzenia i „sny o potędze”. Politycy, mężowie stanu, społecznicy, którzy nigdy nie zaprzątali sobie głowy wyższymi religijnymi czy duchowymi sprawami, a trwają w zainteresowaniu pozostawioną na ziemi działalnością, starają się coś podobnego stworzyć sobie i w tym, dość ciasnym, konkretnym raju.

Wielu i stąd „odwraca się” jeszcze ku ziemi i szuka odpowiednich osób, aby im przekazywać najczęściej bardzo górnolotnym stylem wyrażane „posłania”; a chcąc im nadać więcej wagi i autorytetu mienią się różnymi znanymi z historii imionami, a nawet świętymi i bohaterami. Znam sama parę wrażliwych, uczuciowych, ale bardzo łatwowiernych osób, które twierdzą z całym przekonaniem, że są w kontakcie ze św. Cecylią, a nawet Matką Boską, a misją ich jest przekazywanie od nich „instrukcji”. Podziwiałam naprawdę pychę, a zarazem naiwność tych skądinąd inteligentnych ludzi.

Chodzi o zrozumienie zasady, że w tym „raju” każdy przeciętny i w dużej mierze egoistyczny człowiek znajdzie to, co mu daje, według jego własnego mniemania zadowolenie i szczęście; to o czym marzył, to co sobie jako najmilsze wyobrażał. Zapalony badacz – wszystkie narzędzia i księgi potrzebne do badań; człowiek nauki w dość ciasnym intelektualnym zakresie – wielkie biblioteki i zbiory; malarz wspaniałe muzea; każdy artysta może urzeczywistnić tu swoje marzenia i niewypowiedziane za życia, lecz niezbyt wzniosłe idee. Każdy widzi tu również swoich najbliższych i ukochanych; czy to tych, którzy pozostali na ziemi, czy tych którzy przed nim odeszli, ale trzeba to dobrze zrozumieć: widzi własne o drogich mu osobach pojęcia, jakby „fotografie” jaka się w ich wyobraźni i myśli tworzy; czyli ta sama osoba zgoła inaczej będzie wyglądała np. w pojęciu jej matki, a inaczej męża czy kochanka, przyjaciela lub sąsiada.

Czyli w najwyższym regionie tej astralnej sfery „raju” wyrażają się konkretne myśli, szczere, ale egoistyczne przywiązania, niezbyt wysokie marzenia, nie widzi się „rzeczy samych w sobie”, czyli dusz innych, choćby najbardziej kochanych ludzi, takimi jakimi w istocie są; to bezpośrednie widzenie w całej prawdzie, w duchowej jasności, należy do znacznie wyższego „nieba” właściwej ojczyzny, w wyższych strefach następnego planu.

Większość istot przebywająca w tym najwyższym regionie sfery astralnej czuje, że są przed nimi jakieś szersze możliwości; a te, które tak lubią „grać rolę” nauczycieli wobec pozostałych na ziemi, a mediumicznych i łatwowiernych ludzi, czują instynktownie, że wszelki kontakt z ziemią się przerwie, więc warto teraz się wysilać, by jak najwięcej z nią „gadać”. Ale choć niektórzy mogą w tej sferze przebywać dość długo, wszakże dla każdego nadchodzi czas, gdy cały zapas ich uczuć-myśli, odpowiadających tej sferze wyczerpuje się i mogą przejść w następną.

Świadomość wycofuje się wówczas ze swego astralnego narzędzia w nieco podobny sposób, jak to uczyniła wpierw z fizycznym, opuszczając obłok astralnej materii, którego używała jako swego narzędzia; a szczątki jego powoli rozpraszają się i łączą z oceanem tejże materii wokoło.

A sama popada w cichy, krótki sen z którego budzi ją uczucie niezmiernej radości, swobody, siły, intensywności życia i szczęścia jakiego jeszcze nigdy nie zaznała; gdyż w tej sferze, zwanej Dewakan, czyli „świat bogów”, nie ma już ani odrobiny cierpienia, wszelkie jest zapomniane, nie ma do przybywających tu istot żadnego dostępu, jak i własne ich wady, usterki, słabości czy przewiny, a nawet o nich pamięć. To wszystko zostało już „wyżyte” w poprzedniej, astralnej sferze; a tylko tendencje, jako możliwości wibracyjne zostały zmagazynowane w utajonym potencjalnym stanie, w atomie permanentnym, który dusza ze sobą zabiera, jako podstawę do zbudowania w następnym na ziemi wcieleniu, nowego astralnego narzędzia.

Najbardziej znamienną cecha tego „nieba” jest praca przetwarzania dorobku życiowego – myśli, uczuć, doświadczeń – w stałe cechy charakteru, w zdolności, cnoty i władze psychiczne. Jest to okres intensywnej pracy wewnętrznej, wplatania w charakter sumy wszystkich pozytywnych i twórczych myślo-uczyć. Jeśli ktoś za życia na ziemi kochał muzykę, a miał sam niewiele sposobności do nauki, ale korzystał z każdej, która sie nadarzyła, wciąż marząc o talencie i nie przestając doń „tęsknić”, tu przetworzy te wszystkie marzenia, przetworzy w zdolności i w następnym życiu na ziemi może istotnie zostać wielkim muzykiem. To samo stosuje się do wszelkich, choćby przelotnych, albo okresowych dobrych, ładnych impulsów, szczodrości, współczucia, życzliwości oraz wnikliwej głębszej myśli czy impetu do czynu, do użytecznej, choćby w części nie egoistycznej działalności, itp.

Niemal każdy człowiek, jakkolwiek mógł mieć liczne upadki, przywary, a nawet złoczyny w swym życiu na ziemi, jeśli choć parę razy w życiu uniósł się dobrocią, współczuciem, zapałem dla czegoś pięknego, choćby to była chwila, małe ziarenko dobra, co kiedyś dopiero ma wydać bogaty plon, dociera do tej sfery radości i właśnie jako wrodzona skłonność dla przyszłego życia; tutaj człowiek o nieco wyższym typie, zbiera plon swoich dobrych czynów, miłosierdzia, życzliwości, serdecznej dobroci – a przecież każdy w swym życiu musiał je mieć, przynajmniej dla nielicznej garstki przyjaciół. Więc, choćby króciutki czas przebywa w tej sferze.

Można więc powiedzieć, że nic z lepszych impulsów, subtelniejszych wzruszeń, głębszych uczuć nie ginie; każdy kwiat uczucia ludzkiego, choćby się zrodził w otoczeniu śmietniska – małych, niskich, egoistycznych, a nawet podłych namiętności i żądz, nie jest przez nie zgnieciony, ani nawet w najmniejszej mierze „skalany”; każda energia działa we właściwej sferze; można więc powiedzieć że każdy człowiek choćby na jedną chwilę do tej dziedziny szczęścia powraca i pod działaniem jej słonecznej atmosfery, nie tylko „odpoczywa” po trudach i znużeniu niższych form bytowania, i nabiera niejako „oddechu” na dalszą drogę – wkrótce kierującą się znów w dół – ale wszystko istotne, lepsze, bardziej twórcze w nim jest zasilone, gotowe do zakiełkowania i puszczenia choćby jeszcze słabych pędów, w następnym życiu na ziemi.

Trzeba zaznaczyć, że życie w stanie szczęścia w Dewakanie jest nieskończenie intensywniejsze, żywsze i bliższe prawdy rzeczy każdej, aniżeli to, co znamy na ziemi; twórczość myślowo-uczuciowa jest szybsza, nie zna tu tych utrudnień w wyrażaniu się, jakie nam nieraz ciążą na ziemi; jesteśmy tam z tymi których kochamy, o ileż bliżej i prawdziwiej, a bez możliwości nieporozumień i oddaleń; widzimy znacznie więcej z ich prawdziwej natury, ich duszy, a węzły nieprzemijających uczuć zadzierzgają się tam coraz silniej, by przechodzić z jednego żywota na ziemi w drugi, wciąż rosnąc w głębię i wielostonność.

Im więcej człowiek za życia na ziemi nagromadził twórczości myśli, głębi uczuć, zapału dla piękna, subtelnych wzruszeń, im wyżej sięgał myślą odkrywczą i nieustraszoną, im żywiej czuł związek ze swym narodem, a życzliwość dla każdego człowieka i dobroć dla wszelkiej żywej istoty, tym owo „niebo” jego będzie bogatsze, bardziej wspaniałe i porywające. Ale nie ma tam nic z kwietyzmu, z biernego czy sentymentalnego uniesienia, z jednostajności zadowolenia z siebie itp.

Ten świat, jak i astralny ma parę poddziałów o różniących się znacznie „mieszkańcach”; w pierwszej jego strefie znajduje się wiele dobrych, szczerych, nie egoistycznych ludzi, o pięknych dążeniach i aspiracjach; w drugiej wielu głęboko religijnych o czystych uczuciach uwielbienia i czci dla Najwyższego, w jakiejkolwiek postaci; czyli ludzi wszystkich religii i wyznań, nie pozbawieni jeszcze pewnej ciasnoty pojęć, nie umiejący jeszcze wznieść się do wzniosłych filozoficznych i metafizycznych koncepcji, ani najszerszego rozumienia, że nie w jednej religii można znaleźć „zbawienie”, ale w każdej; jednak nie żywiący fanatycznej niechęci do „innowierców”, i pełni szczerej, głębokiej i czystej miłości dla jakiejkolwiek postaci Boga, którą czuli jako najbliższą. Ci mają niebo pełne ekstazy i strzelistych uniesień, ale i rozwijają także i wszelkie inne cechy, których zalążki mogli w życiu na ziemi przejawiać, czyli wracają w następne wcielenie nie tylko silniejsi w miłości i samooddaniu, ale i szersi w pojęciach i rozumieniu, wyrozumialsi i energiczniejsi w dobrych czynach.

Trzeci region to miejsce „pobytu” bezinteresownych pracowników, poświęcających swe życie służeniu ludziom nie myśląc o sobie, ani o nagrodzie, nawet w „niebie”; nie jest ważne czy byli „wierzący” czy nie, ważną jest bezinteresowność, czystość intencji, szerokie rozumienie człowieka i odczuwanie jego potrzeb, tęsknot, nędzy, walki i wyciąganie doń wszędzie, gdzie się da pomocnej ręki, a serdecznym słowem, dodającym otuchy uśmiechem. Jest rzeczą znamienną, że nie pojęcia, ani wyznania wiary prowadzą do „nieba” tak wysokiego, a właśnie czystość, prostota i bezinteresowne służenie człowiekowi. A ludzi takich jest dziś na świecie nie mało. Zażywają w tej strefie Dewakanu cichej, głębokiej radości, tworzą twórcze plany, ogarniają myślą szerokie horyzonty i tak samo jak poprzedni wracają w następne wcielenie o wiele silniejsi, z większą zdolnością realizacji wszelkich zamierzeń, z gorętszym sercem i większą szerokością myśli i pojęć.

Ale najbardziej różnorodną i najciekawszą zdaje się być grupa, może nie nazbyt liczna, ale jakże bogata, w następnym niebie; tu najwięksi artyści, geniusze w muzyce, literaturze, sztukach plastycznych czy architekturze, znajdują swobodny wyraz dla swych natchnień; a materia, w której teraz z najwyższą rozkoszą tworzą, jest giętka i świetlista, o najbogatszych, niemożliwych nawet do wyobrażenia na ziemi, odcieniach barw, o najsubtelniejszych, a zarazem najpotężniejszych tonach i dźwiękach; nie ma tu oporu brył marmuru czy kamienia, nie ma trudu we wznoszeniu strzelistych katedr i posągów.

Tu harmonie największych muzyków jakich znamy na ziemi są po stokroć zwiększone; Bethoven – nie pamiętający już o swojej ziemskiej głuchocie – tworzy najwspanialsze dzieła; tu się rozumie co znaczy „harmonia sfer”, bo słyszy się mowę – wibracje ukrytego „Słowa” - rzeczy każdej, od atomu do planety. A wielcy uczeni, którzy wznosili się za życia na ziemi ponad analityczny intelekt w dziedzinę natchnień i wielkich wizji twórczych – jak Kopernik, Newton, czy Einstein – poznają dalsze, dotąd ukryte tajniki przyrody, badają roztaczające się przed ich oczyma systemy światów, z ich ukrytym mechanizmem w całym jego skomplikowaniu i niezmiernej subtelności; ci powrócą na ziemię jako genialni odkrywcy, o nieomylnej intuicji i dalekowidztwie. A wielcy filozofowie i metafizycy - jak twórcy filozofii Indii, czy Grecji lub najtęższej europejskiej, jak Hegel, Kant, Spinoza – poznają teraz własnym doznaniem to, do czego się wznosili w głębokich dociekaniach, znajdują potwierdzenia lub dopełnienia swoich najszerszych syntez; wnikają poza zasłonę form i pojęć, wchodzą w tą najgłębszą filozofię, która ogni była odsłaniana tylko w wielkich Misteriach, po szeregu moralnych prób, a nosiła miano Wiedzy Ezoterycznej. A ludzie, którzy za życia ukochali któregoś z tych wielkich filozofów, albo nauczycieli religijnych, wchodzą tutaj w bezpośredni z nimi kontakt, i dalej poznają to, co pragnęli pojąć i do dna zrozumieć za życia na ziemi. Będą sami światłonościami i przewodnikami ludzkości gdy do niej powrócą. Więc najgłębsze bezosobiste pragnienia i tęsknoty znajdują tutaj swój wyraz i swoje wypełnienie.

Czas spędzony w tej wysokiej dziedzinie zależy od ilości zgromadzonego za życia na ziemi „materiału”, który do tej sfery należy – wzniosłej myśli, wielkich uczuć. A gdy wszystek zostanie wyczerpany, gdy do ostatniej kropli wychylą przygotowaną przez siebie czarę i zamienią w zdolności, i talenty cały zgromadzony, o nieprzemijającej, wieczystej wartości materiał; czyli to, co należy do nieśmiertelnej duszy w jej własnym świecie i może znaleźć wyraz tylko w jej narzędziu zwanym ciałem przyczynowym (bo w nim się gromadzą i utrwalają skutki wszystkich tworzonych w wędrówce poprzez trzy światy przyczyn) świadomość wycofuje się ze swego myślowego, podobnie jak wpierw z astralnego przewodnika – i choćby na chwilę dotyka, czy też się pogrąża w Świat Ducha ojczyznę ludzkiej Duszy, dziedzinę boskiej myśli, wyższo-mentalny świat, zwany wedle ksiąg induskich „A-rupa”, to znaczy „ponad czy poza formą”.

Nazwa do zrozumienia dość trudna, wymaga omówienia. W czterech poprzednich regionach świata mentalnego, zwanych Rupa, czyli posiadający kształt, o których częściach tworzących „niebo” mówiliśmy, każda energia wypromieniowana przez świadomość, czy to działającą w tej sferze, tworzy w otaczającej ją materii mentalnej, wyraziste, jasno obrysowane formy, zwane myślo-kształtami; są one podobne do „żywych”, dłużej lub krócej trwających, „istot”. A w trzech regionach wyższych – sferze Ducha, a ojczyźnie duszy – energie świadomości wyrażają się raczej w falach, prądach, strumieniach barwo-dźwięków, a nie w konkretnych kształtach; jest to świat platońskich, Idei, tzw. archetypów, syntetycznych, podstawowych abstrakcyjnych idei. Oczywiście w naszym obecnym rozwoju ludzkości nieliczni są ludzie, którzy za życia wiele odpowiedniego tej sferze materiału mogli zgromadzić.

Świat ten należy już do sfery ducha, który jest właściwą nieśmiertelną istotą Człowieka; a że jest on „na obraz i podobieństwo” Wszechducha, a ściślej mówiąc jest Jego żywą cząstką, więc jest również trójcą w jedności; wedle indyjskiej filozofii – Sat Czit-Ananda, czyli: Byt, Świadomość-myśl, Szczęśliwość; i stanowi nieprzemijającą indywidualność człowieka. Z nim łączy się dusza ludzka w tej wysokiej sferze, jeśli jest dość „obudzona” dla jej wibracji, jeśli człowiek już na ziemi znał dobrze najwyższą abstrakcyjną myśl i najszerszą bezosobistą miłość, które tylko w należącym do tej sfery narzędziu ciele „przyczynowym” - mogą się wyrazić.

Swobodnie działają w tej sferze najwięksi myśliciele, Jogowie i ich uczniowie oraz prawdziwi tj. wszechstronni święci (wielu jest „kanonizowanych” w różnych kościołach, którzy jeszcze do takiej świętości nie doszli) i ci z wielkich artystów, którzy poza całą bogatą działalnością uczuciowo-myślową, wznosili się do pojęć najszerszych, do archetypów, pierwowzorów wszystkiego, co istnieje; czyli którzy byli już w kontakcie z Myślą najwyższego Twórcy; wielcy Riszi, jasnowidze, i Mistrzowie mądrości i współczucia.

Ale i o wiele „młodsze” dusze dosięgają tej sfery i choćby w krótkich chwilach w niej spędzonych, przeżywają najcenniejszą dla całej przyszłości naukę; oto w błysku jakby jasnowidzącej pamięci widzą swą przeszłość, przyczyny swych upadków czy błędów i następujące po nich skutki, czyli pojmują do głębi każde zjawisko swego ubiegłego życia: dlaczego było ono takie a nie inne, widzą jasno i wyraziście, co sprowadziło cierpienia, a co szczęście. Tak częste w życiu „nie pojmowanie” swego losu, tu się rozprasza, znajduje się jego wyjaśnienie ponad wszelką wątpliwość wyraźne. Co więcej, w takim samym błysku jasnowidzenia danym jest duszy ujrzeć i swoją przyszłość, czyli już nieuniknione w następnym życiu skutki, dawno zaistniałych a teraz dojrzałych do wyrażenia się przyczyn przez nią samą stworzonych. Czy pamięć tego widzenia, choćby w formie niejasnego przeczucia czy „głosu duszy”, przejawi się i poprzez fizyczny mózg w następnym życiu na ziemi, zależy zarówno od stopnia rozwoju duszy, jak i podatności, i wrażliwości na takie przekazywanie „wieści z góry” - jej narzędzi, czyli mentalnego i astralnego przewodnika oraz systemów gruczołowego i nerwowego fizycznego organizmu. Są ludzie, może dziś nawet dość liczni, którzy niczemu w swoim życiu sie nie dziwią, którzy przeczuwają zdarzenia, i jakby czują skąd one pochodzą, co się poza każdym ukrywa, jakie jest ich wewnętrzne znaczenie; są to właśnie nieuświadomione wspomnienia owej mapy swego życia widzianej w świecie Ducha. Jeszcze krok, a tacy ludzie przypominają wyraźnie swoje przeszłe żywoty, choćby na początku częściowo i fragmentarycznie; znam sama chyba z tuzin takich oraz paru, którzy posiadają ciągłość pamięci, czyli wiele swoich poprzednich wcieleń; a znaczy to, że są już w stanie sprowadzić pamięć duszy w świadomość działającą przez fizyczny mózg.

W świecie tym nie istnieje już poczucie rozdzielności, które panuje w poprzednich stanach świadomości; tu przy głębokim poczuciu swej prawdziwej indywidualności - („indywidualnej jedyności”, jak ją zwie jeden ze współczesnych filozofów Indii) – każdy czuje nie tylko łączność ze wszystkimi innymi, ale takie zbratanie i zjednoczenie, że nigdy już nie może przeciwstawiać „własnej sprawy” dobru innych. Jeszcze wyżej, w świecie duchowej Anandy (Szczęśliwości) już nie tylko zjednoczenie jest nieustannie odczuwaną a niezaprzeczalną, najżywszą prawdą, a zupełna jednia; jest to sfera Ducha Chrystusowego – wszechmiłości i wszechjedni.

Oto w krótkości zarys sfer i stref, które w różnych religiach noszą nazwy piekła, czyśćca i form! Można by powiedzieć, że każdy człowiek tworzy sobie nieco odmienne, własne, tak piekło, jak niebo. Ale ten opis – na podstawie badań dawnych Jogów i współczesnych badaczy jasnowidzeniem – różni się znacznie od nieokreślonych popularnych, powtarzanych przez różne religie „legend”. Nigdzie bierności, „spoczywania na laurach”, kołysania się w rajskich huśtawkach; wszędzie „praca”, choć i radosna, a nieraz pełna szczęścia, praca dla ewolucji, dal nieustannego rozszerzania się Wielkiego Życia, aż... w nieskończoność.

Ważne jest aby zrozumieć, że „wszystko w Duchu i z Ducha jest”. Jedna potężna Energia Świadomości duchowej (o jej potędze możemy w przybliżeniu sądzić z siły utajonej w atomie) działa wszędzie; zależnie od środowiska, od rodzaju materii (która jest także specjalną odmianą energii duchowej) w jednej sferze przejawia się jako ruch; w innej jako to, co my zwiemy namiętnością z wszelkimi jej odmianami, aż do uczuć włącznie; w jeszcze innej jako myśl, z niezliczonymi jej atrybutami. Więc w obrazie, który dość nieudolnie nakreślimy, trzeba zaznaczyć, że niezniszczalną, nieśmiertelną istotą człowieka, jego prawdziwą indywidualnością jest: Duch (troisty). O jego działaniu w sferze Myśli Kosmicznej (świat Arupa) mówiliśmy; pomijamy w tym szkicu działanie dwóch wyższych jego postaci – Sat i Ananda – Bytu i Szczęśliwości, gdyż nie dotyczy to bezpośrednio naszego tematu – reinkarnacji.

Gdy chwila, czy okres przebywania w tym duchowym świecie ma się ku końcowi, czyli materiał (rodzaj wibracji) odpowiadający tej sferze wyczerpuje się, powstaje w duszy pragnienie wznowienia doświadczeń w niższych światach, analogicznie do tego, o którym wspomina w relacji o swym przeżyciu, amerykański filozof cytowany poprzednio; i jako skutek tego pragnienia (buddhyjska Tanha) rozpoczyna się nowy cykl życia. Dusza wysyła cząstkę swej energii, która poczyna działać w świecie mentalnym niższym, budzi atom permanentny i ukryte w nim z poprzednich żywotów pochodzące, potencjalności i wokół niego zarysowuje się lekko przyszłe ciało mentalne; wibracje te budzą znów odpowiednie w następnej sferze astralnej i powtarza się tu ten sam proces – atom permanentny zaczyna wibrować, odpowiednia materia tej sfery zostaje przyciągnięta i powstaje zarys ciała astralnego, które wkrótce połączy się, najprzód bardzo lekko, potem coraz silniej, z przygotowującym się w łonie matki organizmem fizycznym.

Od stopnia rozwoju duszy i osiągniętego przez nią opanowania swoich przewodników w poprzednich żywotach zależy czas dzielący jedną inkarnację od drugiej; trzy zmienne czynniki grają tu również rolę, mianowicie:

a) Długość życia na ziemi; po długim życiu ziemskim następuje zwykle odpowiednio dłuższy okres pobytu w światach niewidzialnych.

b) Intensywność i napięcie życia psychicznego; jedni mają życie monotonne i spokojne, inni burzliwe, bogate, różnorodne, obfite w zdarzenia. Im bardziej tu na ziemi zbiera się doświadczeń, tym dłuższy będzie okres ich przyswajania.

c) Stopień ewolucji. Im „starszą” jest dusza, im wyżej wzniosła się w rozwoju, tym dłużej przebywa w wysokiej sferze, „nieba”. Jest psychologicznym pewnikiem, że każde przeżycie jest tym bogatsze, głębsze i większą posiadające wartość, im świadomość człowieka jest silniejsza i szersza, toteż więcej potrzeba czasu aby je zrozumieć i w pełni przyswoić.

(kolejny rozdział w następnym wpisie)

Ostatnio edytowany przez Dakszan (2019-02-06 09:27:49)

6. Dowody reinkarnacji - pamięć minionych wcieleń

Pamięć minionych wcieleń.

Choćby argumenty logiczne przemawiały za reinkarnacją, musimy zgodzić się, iż dopiero możność pamiętania minionych wcieleń byłaby dla nas dowodem ostatecznym. Wielu ludzi nie może przyjąć teorii reinkarnacji zanim nie otrzyma odpowiedzi na pytanie: „Dlaczego nie pamiętamy na tej ziemi?”. Tym pytaniem kwestionują oni nie tylko reinkarnację, ale i moralne usprawiedliwienie samego procesu wielokrotnych czynów popełnionych niegdyś w innym życiu, jeśli nie zachowujemy najlżejszej o nich pamięci? Moore zaznacza: „Już w starożytności powstał Epikur przeciw filozofii pytagorejskiej o wielokrotnych wcieleniach, mówiąc, iż jeśli dusza nie posiada pamięci poprzednich istnień, to nie ma poczucia tożsamości, a w takim razie skutki spadają, jakby na kogo innego, kto nie zna ich przyczyny, więc nie może stać się mądrzejszym i lepszym przez ponoszenie za nie odpowiedzialności”.

Jeśli nie istnieje pamięć przeszłości to dusza nie może czerpać wiedzy z długich doświadczeń nie będąc w stanie połączyć obecnego skutku z dawniejszą przyczyną; wobec tego reinkarnacja byłaby nonsensem, a cały proces ewolucji okrutnym i bezcelowym trudem. Nie tylko więc wartość i prawdopodobieństwo teorii reinkarnacji, ale i uznanie moralnego sensu całego procesu ewolucyjnego zależy od odpowiedzi na pytanie: „Czy istnieje pamięć przeszłości?” Jeśli tak, to reinkarnacja jest logiczną konsekwencją; jeśli nie, to jest fantastyczną bajką.

Zanim odpowiemy na to ważne pytanie, należy zastanowić się w jakiej formie zachowujemy pamięć zdarzeń swego obecnego życia. Dopiero zrozumiawszy jasno sposób działania pamięci w obrębie jednego wcielenia, będziemy mogli zastosować tę samą metodę do wcieleń poprzednich i w ten sposób udowodnić lub zaprzeczyć ich istnieniu.

Zastanówmy się, a stwierdzimy z całą pewnością, iż pamięć pierwszych lat życia jest zupełnie nie podobna do normalnej, obecnie działającej; pierwsze trzy lub cztery lata życia są zupełnie zamglone; wiemy, że świadomość nasza istniała, ale nie mamy po temu żadnego osobistego pamięciowego dowodu. Następnie stwierdzamy, że zasadniczo szczegóły zdarzeń z dawnych lat zatarły się w pamięci, że nie umiemy dobrze sobie przypomnieć wielu szczegółów z ostatniego roku, miesiąca, a nawet tygodnia. Często nie potrafimy sobie dokładnie przypomnieć, co robiliśmy wczoraj o danej godzinie, a tym bardziej cośmy wówczas mówili czy myśleli. Z tego widać, iż mózg pozwala nam zapominać wielką ilość szczegółów; istotnie jest to jedną z jego ważnych funkcji.

Cóż wiec pozostaje ze wszystkich przeżyć i myśli, które przeszły przez mózg? Możemy powiedzieć, iż tylko ich sumaryczne rezultaty.

Dzięki tym sumom rezultatów zdajemy sobie sprawę z ubiegłych doświadczeń. Umiemy dziś doskonale czytać, ale nie pamiętamy zupełnie tysięcznych szczegółów związanych z nauka czytania – miejsca, ani okoliczności, towarzyszących poznawaniu liter, pisowni i składni. Wiemy, iż musieliśmy uczyć się tego, ale nie dlatego, że pamiętamy sam proces nauki, lecz po prostu dlatego, że dziś umiemy czytać; zdobyta umiejętność jest jedynym dowodem, że w przeszłości musieliśmy podjąć wiele wysiłków i pracy, by ją posiąść.

Inny przykład. Nikt nie włoży wody do wrzącej wody. Dlaczego? Nie dlatego, że niedawno się sparzył, lecz dlatego, że we wczesnym dzieciństwie, z którego nic już nie pamięta, musiał mieć jakieś osobiste, zapewne bolesne, doświadczenie. Mogliśmy zupełnie zapomnieć o samym fakcie, lecz wspomnienie pozostało w dzisiejszej instynktownej ostrożności. Właśnie ten instynkt czy odruch, jest syntetyczną pamięcią dawnego doświadczenia. Setki takich instynktów i odruchów rządzi naszymi czynnościami.

Ludzie o wysokim pojęciu honoru i uczciwości nie potrafią kłamać, gdyż sprzeciwiałoby się to ich wewnętrznemu „instynktowi”. Być może, iż w dzieciństwie rozmijali się nieraz z prawdą, dopóki wielokrotne nauki nie zasiliły w nich wewnętrznego przekonania, podobnego do instynktu, że kłamstwo jest niegodne uczciwego człowieka. Pamięć, jak się to przekonanie utrwalało znika, ale cecha charakteru pozostała.

Z tych przykładów widzimy jasnom, w jaki sposób funkcjonuje pamięć. Zapominamy mnóstwo szczegółów lecz wyciągamy z nich stale pewne wnioski; tak się wyrabiają pewne skłonności, cechy, talenty i wewnętrzne „instynkty”. Niezliczone szczegóły byłyby niepotrzebnym balastem dla umysłu, stanowiłyby przeszkodę w szybkości jego działania; natomiast syntetyczne wnioski przeżyć są ważne, bowiem w każdej chwili daje się je zużytkować praktycznie.

Wróćmy do kwestii reinkarnacji i zastanówmy się, czy w takich skrótach pamięci nie można odnaleźć oznak poprzedniego żywota na ziemi. Oczywiści należy przede wszystkim badać charakterystyczne wrodzone cechy dzieci, gdyż właśnie w ich psychice taką pamięć można dostrzec najłatwiej. Prawdopodobnie wielu czytelników zna sporo podobnych skrótów pamięci, lecz nigdy nie przychodziło im na myśl uważać je za wspomnienia przeszłych wcieleń, po prostu dlatego, że nie spotykali się z teorią reinkarnacji.

Rozpatrzmy więc różne odmiany tej pamięci przeszłości.


Wrodzone zdolności u dzieci.

Uderzają nas u dzieci różnice zarówno umysłowe, jak moralne. Nawet w jednej rodzinie, a niekiedy u bliźniąt; które rozwijały się wszak i przed urodzeniem w identycznych warunkach i podlegały jednakowym wpływom.

Jedno dziecko instynktownie zwraca się ku sztuce i spędza czas z największą przyjemnością, nad rysunkami i obrazkami i samo wciąż kreśli i maluje; inne natomiast lubuje się w narzędziach, majstruje koło jakichś wież i gmachów, a gdy trochę podrośnie przepada za wszelkiego rodzaju warsztatami, lubi maszyny, bada ich budowę itp. Inne wcześnie zdradza spryt kombinatorski, zaniedbuje naukę, jest złym uczniem w szkole, gdyż wciąż zaprzątają jego uwagę i zajmują czas różne wymiany, handle, sprzedawanie i nabywanie od kolegów rozmaitych przedmiotów. A jeszcze inne pochłania książki, marzy, żyje więcej w świecie wyobraźni niż w tym, który je otacza.

Obserwowanie tych różnorodnych, tak odmiennych, a wyraźnie zaznaczających się typów już we wczesnym dzieciństwie, może nieraz wprawić w głębokie zakłopotanie wyznawców dziedziczności; gdyż często można zauważyć u dzieci wiele cech nieobecnych zarówno u rodziców, jak i u dalszej rodziny. Przy tym te wrodzone skłonności zdradzają się wcześnie, nie rzadko wśród najmniej sprzyjających warunków i jakby na przekór otoczeniu.

Czy te wrodzone cechy dziecka nie wykazują jasno zasadniczych linii jego rozwoju w poprzednich wcieleniach i czy nie są same przez się syntetyczną pamięcią przeszłości?

Czy nie jest logicznym w takich razach przypuszczenie, że dusza o talencie muzycznym po paru poprzednich inkarnacjach, w których uprawiała muzykę, będzie jako dziecko zdradzała niezwykłe zdolności i zamiłowanie do muzyki? Że urodzi się w rodzinie muzykalnej, aby mogła otrzymać odpowiednie wykształcenie, odziedziczyć świetny słuch oraz subtelny i wrażliwy system nerwowy, rozwijany specjalnie w tym kierunku przez kilka pokoleń? Równie logiczne jest przypuszczenie, że jeśli muzyka nie pociągała danej indywidualności w poprzednich wcieleniach, najusilniejsza nauka i najcierpliwsze ćwiczenia nie zdołają obudzić do niej zamiłowania w obecnym życiu. Sądzę że nauczycielom muzyki przypuszczenie to trafi do przekonania, bo aż nazbyt często oczekuje się od nich cudownego przekształcenia przeciętnych i tępych uczniów w artystów.

Gdy powracamy z wyższych, niewidzialnych światów na ziemię i bierzemy w posiadanie nowe ciało fizyczne, by zacząć jeszcze jeden dzień nauki w wielkiej Szkole Życia, nie przynosimy ze sobą istotnie pełnej i szczegółowej pamięci długich wieków ubiegłych wcieleń, jakie mamy za sobą, bo żaden mózg nie byłby, tak pojemny, aby zamknąć w sobie całkowitą wiedzę duszy. Natomiast przejawiamy szereg skłonności, cech i upodobań, które są bezsprzecznie wynikiem naszych przeżyć, wysiłków i prac w odległej przeszłości; przy tym owe zdolności i zamiłowania wyrażają się w formie odpowiedniej dla bezpośredniego przejawiania ich w obecnym życiu. A więc wrodzone cechy i tendencje są dalszym ciągiem działalności i upodobań minionych, a wiedza raz zdobyta nie marnuje się nigdy, nawet w świecie fizycznym, w swym praktycznym zastosowaniu. Chłopiec mający wrodzoną umiejętność używania różnych narzędzi oraz zdolność do rzemiosł i robót ręcznych, mógł być niegdyś sprawnym artystą-rzemieślnikiem. Inny który przewodzi z zapałem w szkolnych zabawach, zagrzewając towarzyszy do dzielnej i bohaterskiej walki, był zapewne w poprzednich wcieleniach wojownikiem lub rycerzem. A dziecko lubiące marzyć, zamyślone, wsłuchujące się w szmery lasu i szum morza, kochające wszystko co piękne, mogło być poetą, pieśniarzem dawnych wieków. Inne, o zamiłowaniu do wymiany i drobnych transakcji, do handlu – mogło być niegdyś zdolnym kupcem; a dziecko, które pociągają zagadnienia oderwane, obrzędy religijne, ideały dobroci i braterstwa, mogło być kapłanem lub filozofem.

W zabawach dziewcząt można często obserwować subtelne przejawy instynktu macierzyńskiego, które może być wspomnieniem znanej im z przeszłości, głębokiej miłości macierzyńskiej.

W świetle nauki o reinkarnacji wszystkie instynkty znajdują logiczne uzasadnienie. Dlaczego kurczę zaledwie wyjęte z jaja, ucieka szukając okrycia na sam widok cienia jastrzębich skrzydeł na ziemi? To instynkt, mówimy. Ale samo słowo „instynkt” nic nie tłumaczy. Dopiero, gdy w tym instynkcie kurczęcia dopatrzymy się działania pamięci przeszłości, należącej do całej grupy jego rodzaju, co jest rezultatem niejednokrotnej śmierci wielu kur w szponach jastrzębia, wówczas sprawa tłumaczy się jasno.


Zdolność przyjmowania nowych indei.

Jakieś nowe pojęcie, nową prawdę, przedstawia się dwu słuchaczom o jednakowym wykształceniu i widnokręgu umysłowym. Jeden chwyta w lot jej znaczenie, a drugi pomimo wysiłku i dobrej woli nie może jej ogarnąć. A gdy po pewnym czasie poruszymy wobec tych ludzi jakieś inne pojęcie, zobaczymy, że role się odwróciły. Pierwszy przyjmuje to obojętnie, drugi jest porwany zapałem. Czy istnieje bardziej logiczne wytłumaczenie tego zjawiska aniżeli przypuszczenie, że natychmiastowe, żywe odczucie jakiejś prawdy jest skutkiem przypomnienia życia, gdy była nam znana, a może nawet bliska sercu? Wiele przemawia za tym, że prawdy, która by dla nas była zupełnie nową, nie moglibyśmy przyjąć zupełnie od razu. Musimy nieraz poświęcić wiele trudu i czasu, zanim nowe pojęcie utoruje sobie niejako drogę do naszego umysłu, zanim zdołamy je ogarnąć. Szybkość zrozumienia i oddźwięku polega na przypomnieniu sobie czegoś, cośmy dobrze znali w poprzednich wcieleniach.


Zdolność uogólniania na podstawie jednej obserwacji.

Są ludzie o naturze wrażliwej i intuicyjnej, którzy umieją dojrzeć i sformułować jakieś prawo powszechne na podstawie jednej obserwacji, jednorazowego zapoznania się z pewnym zjawiskiem. Nieraz jedno spostrzeżenie, na które ogół nie reaguje, u wyjątkowych ludzi porusza jakby nagromadzone pokłady dawnych doświadczeń i prowadzi do syntetycznego wniosku, a nieraz dojrzałego sądu o całym zespole zjawisk, czyli do sformułowania powszechnego, acz dotychczas nieuchwytnego prawa.

Dlaczego niektórzy ludzie posiadają tak szczególny dar? Skąd np. młoda kobieta, wychowana z dala od brudu i nędzy życia, w wysokiej kulturze i czystym otoczeniu, potrafi do głębi rozumieć tragedie swych sióstr z nizin społecznych, prostytutek, tą całą mroczną i straszną stronę życia, z którą osobiście nigdy się nie zetknęła? Skąd się w niej jawi ta przenikliwa, rozumiejąca mądrość i żywe odczucie? Skąd ma tak wszechstronną i głęboką znajomość dobra i zła, niebezpieczeństw i słabości ludzkiej natury? Zwiemy to nieraz intuicją, lecz czymże jest intuicja, jeśli nie głosem przeszłych doświadczeń?

Głębokie, wszechogarniające współczucie i rozumienie, które budzą się w sercach pewnych ludzi pod wpływem jakiegoś nagłego ciosu czy osobistego bólu, tak, iż odtąd niczyje cierpienie czy poniewierka nie mogą im już być obojętne, nie jest również niczym innym, jak nagłym obudzeniem się dawno nagromadzonych wspomnień z własnej przeszłości.


Zdolność rozumienia przeżyć, niedoświadczonych osobiście.

Zastanawiającą jest również zdolność wielu mówców lub powieściopisarzy, którzy odczuwają i rozumieją przeżycia i stany psychiczne, którzy sami w tym życiu nigdy nie doznali. Ciekawym przykładem jest pisarz angielski, Wiliam Sharp, znany pod pseudonimem kobiecym Fiony Macleond; mężczyzna o takiej przenikliwości, subtelności i zrozumieniu psychologii kobiecej, że czytając jego utwory trudno uwierzyć, aby to mógł napisać mężczyzna. Wielu dramaturgów potrafiło odtworzyć z wielką siła i prawdą wielorakie, skrajnie różne charaktery. Czy nie wypada uznać za prawdopodobne, że niezwykła zdolność wnikania i rozumienia najbardziej złożonych tajników natury ludzkiej, została zdobyta niegdyś przez własne doświadczenia, że jest wyrazem wiedzy duszy, która budzi się w autorze i umożliwia mu najgłębsze wczucia się, dzięki tej sumarycznej pamięci.


Aspiracje przewyższające zdolności.

Nieraz widzimy ludzi, których pragnienia i dążności przewyższają znacznie ich umiejętności i zdolność realizacyjną. Pomimo największych wysiłków nie udaje się im osiągnąć celu i raz po raz ponoszą klęski; myśli ich i marzenia przewyższają zdolności mózgu, tęsknoty wznoszą się ponad możliwości wykonawcze. Gdybyśmy chcieli w tym wypadku tłumaczyć sprawę dziedzicznością, nie byłoby to przekonywujące, albowiem umysłowość w której rodzą się aspiracje, będąca wytworem mózgu, nie mogłaby przewyższać jego dziedzicznych kwalifikacji. Można to raczej rozumieć w świetle nauki o reinkarnacji, gdyż aspiracje i tęsknoty mogą być rezultatem przeszłych osiągnięć, to jest dorobku dawnych wcieleń, a spełnienie ich w tym życiu staje się trudne wskutek ograniczeń, któreśmy niegdyś sami stworzyli, nie korzystając ze sposobności, zaniedbując lub przeoczając odpowiednią chwilę, dzięki np. niedbalstwu lub lenistwu. Trzeba więc zrozumieć, że wszelkie, uzdolnienia powinny być czynnie ćwiczone i wyrażane choćby z wysiłkiem, aby nie uległy atrofii.

Jeśli podczas jednego istnienia na ziemi opuszczamy i nie wykorzystujemy sposobności, by rozwijać swe uzdolniania, to w następnym napotykamy na przeszkody fizyczne, jeszcze bardziej utrudniające wyrażanie tych zdolności.


Świadomość dziecka odzwierciedla w skrócie przeszłość.

Wielokrotne zwracano uwagę na osobliwe zmiany, przez jakie w swym rozwoju przechodzi świadomość dziecka. Wiele dzieci w swej wczesnej młodości zachowuje się jak prawdziwi mali dzikusi, są okrutne, bez serca i bezwzględnie egoistyczne. W miarę, jak podrastają wchodzą kolejno w okres bohaterskich walk, w nastroje zdobywcze, a potem w okres bliższy cywilizacji. Niektóre dzieci dojrzewają wcześniej, inne później, a stopień dojrzałości waha się w szerokich granicach. Niektóre dzieci w dziesiątym roku życia są podobne starym ludziom, inni ludzie po czterdziestce są jak niemądrzy, swawolni chłopcy. Nauka tłumaczy to twierdząc, iż dziecko przeżywa w pewnym skrócie całą fizyczną ewolucję przeszłości; w świetle reinkarnacji zaś wypada, że dziecko powtarza kolejno w streszczeniu szereg swych indywidualnych przeszłych wcieleń, co wydaje się bardziej logiczne, ponieważ mamy tu do czynienia ze zmianami świadomości, a nie tylko ze wzrostem struktur komórkowych.


Wrodzone skłonności cnoty lub występku.

Wiele dzieci, choć są potomstwem uczciwych rodziców i przodków, i są otoczone od pierwszych lat pieczołowitością, dobrocią i najlepszym przykładem, przejawia nie wiadomo skąd powstałe złe instynkty i skłonności do występku. A kiedy indziej odwrotnie: dzieci urodzone w atmosferze zbrodni, nędzy i najgorszego otoczenia, zdradzają dodatnie, piękne i szlachetne cechy. Ta wrodzono indywidualna skłonność do występku lub cnoty nie jest niczym innym, jak budzeniem się dawnych cech, posiadanych w ostatnim wcieleniu. Właściwie i głos sumienia jest pamięcią przeszłych decyzji i wyboru pomiędzy dobrem a złem. Im więcej tych doświadczeń mamy za sobą, tym „sumienie” jest subtelniejsze, bardziej stanowcze, imperatywne, tak iż zmusza całą naszą naturę do posłuszeństwa.


Geniusz.

Jedną z najbardziej uderzającą form pamięci minionych wcieleń jest geniusz. Jest on tak szczególny, wystrzela tak niespodziewanie i niezależnie od praw dziedziczności, że zwraca specjalną uwagę psychologów. Rodzina, w której pojawia się dziecko genialne, rzadko wyróżnia się czymś nieprzeciętnym, zarówno w dzisiejszych jak i w poprzednich pokoleniach. Natomiast potomstwo człowieka genialnego niemal nigdy nie jest wybitne. Genialności nie dziedziczy się. Z punktu widzenia reinkarnacji, jest ona rezultatem całych wieków doświadczeń, zwycięstw i osiągnięć duszy; na geniusz, w jakiejkolwiek dziedzinie – matematyce, muzyce, malarstwie – składają się wieki pracy, a do wypowiedzenia się dusza potrzebuje odpowiedniego ciała fizycznego, specjalnej wrażliwości i odbiorczości. Dzięki przeszłemu doświadczeniu geniusz z łatwością może uczynić to, co inny człowiek, mimo posiadania odpowiednich zdolności z trudem, tylko po wielu wysiłkach i niepowodzeniach zadziałać potrafi.

Przejawienie się każdego talentu zależy od dwu nieodzownych czynników, pierwszym jest Dusza, Jaźń, czyli świadomość, która dzięki długim doświadczeniom w szeregu wcieleń, obudziła w sobie i rozwineła w bardzo wysokim stopniu taką lub inną zdolność; drugim jest odpowiednie narzędzie, czyli ciało fizyczne o niezmiernie wrażliwym systemie nerwowym, umożliwiającym wyrażanie danego talentu.


Cechy kobiece u mężczyzn i męskie u kobiet.

Dość częstym zjawiskiem są ludzie, których charakter i umysłowość nie odpowiadają ich płci. Wiele kobiet w swych poglądach na życie, w sposobie rozumowania i przyjmowania wrażeń, a nawet w czynach, zdradza przewagę cech męskich nad kobiecymi. I odwrotnie: niektórzy mężczyźni odznaczają się wrażliwością, miękkością oraz intuicją wybitnie kobiecą.*(W rozdziale książki „O miłości”, „Płeć przejściowa” Edward Carpenter porusza temat o którym dalej.) Teoria reinkarnacji twierdzi, że dusza wciela się w męskie, to znów w kobiece ciało, aby łatwiej wyobrazić sobie różnorodne cechy, gdyż dla wszechstronnej pełni człowieczeństwa trzeba rozwinąć zarówno męskie, jak kobiece. Gdy po paru inkarnacjach w ciele męskim dusza przechodzi w kształt kobiecy, jest jakby do niego jeszcze nie przyzwyczajona; cechy zdobyte w doświadczeniach ostatnich wcieleń przeważają i wybitnie zabarwiają charakter. Bowiem psychika nie może się od razu o nowe cechy rozszerzyć, a zdobyte właściwości dopełniających może zająć parę inkarnacji. Więc natura nasza, temperament i charakter zależą od doświadczeń poprzednich istnień.


Niewytłumaczalny lęk.

Psychologowie zastanawiali się nieraz nad pochodzeniem dziwnych, żywiołowych napadów przerażenia czy strachu, powstających nagle w podświadomości bez widocznego powodu, wbrew zdrowemu rozsądkowi, a nawet nieraz pomimo największych wysiłków woli, aby je opanować. Podobne ataki lęku usiłowano tłumaczyć bądź wpływem psychicznym matki w okresie brzemienności, bądź niejasnym, nierozumianym wspomnieniem stłumionych i zapomnianych lęków z pierwszych lat dzieciństwa. Wyjaśnienia te jednak nie wystarczają. Z punktu widzenia teorii reinkarnacji są to głuche przypomnienia teorii jakichś strasznych przeżyć w poprzednich wcieleniach, wywołanych przez nieoczekiwane skojarzenia, pod wpływem niemal niedostrzegalnych bodźców zewnętrznych. Np. lęk przed wodą lub ogniem, może być spowodowany wspomnieniem śmierci, w którymś z tych żywiołów, itd.


Nagła przyjaźń i miłość.

Ciekawym, dość często spotykanym przykładem pamięci dawnych istnień i przeżyć są nagłe, od pierwszego wejrzenia zapalające się uczucia. Dwoje ludzi spotyka się po raz pierwszy i w tej jednej chwili pociąga ich ku sobie nieprzeparta moc budzi się w nich uczucie miłości tak silne, że nie mogą mu się oprzeć, a trwa lata całe, nieraz do końca życia. Nie jest to kwestią powinowactwa czy też dopełniania się natur, mogą one być zupełnie odrębne i w niczym zewnętrznym do siebie nie podobne. Teoria reinkarnacji mówi: znali się oni przed wiekami, łączyła ich już wówczas więź wielkiego uczucia, a spotykając się w tym życiu „poznają się” od pierwszego wejrzenia. Wzajemne zaufanie, rozumienie się, miłość, gotowość poświęcenia wszystkiego, to jeno dalszy ciąg dawniejszego współżycia w rodzinie czy przyjaźni. Miłość rozwija się, rośnie, potężnieje, staje się coraz głębsza i bogatsza poprzez wiele żywotów.

Ludzi, których kiedykolwiek łączyła prawdziwa miłość nic nie może rozdzielić. Spotykają się oni wciąż w różnych wcieleniach, a związek ich ciągle się wzbogaca i urasta w wielkość. Za każdym nowym żywotem, gdy spotykają się po raz pierwszy, płomień miłości ukryty w duszach wybucha znów, tylko pozornie niespodziewanie, a właściwie w prostej i nieprzerwanej ciągłości. Spotkanie takiego prawdziwego związku miłości jest jednym z najpiękniejszych zjawisk życia, jest najgłębszym szczęściem, które jego zmaganie czyni lekkim i radosnym.


Poznawanie miejscowości której nigdy się nie widziało.

Jednym z najczęstszych doświadczeń przemawiających za reinkarnacją, jest uczucie przypomnienia na widok miejscowości, których się w ciągu obecnego życia nigdy nie widziało. Człowiek przyjeżdża po raz pierwszy do miasta, chodzi po ulicach, ogląda zabytki z narzucającym się uczuciem, iż są mu od dawna doskonale znane. Nieraz nawet przypomina sobie szczegóły, wie co ujrzy na zakręcie ulicy. Przy tym w starych częściach miasta czuje się jak u siebie w domu, nowe zaś są mu obce.

Podobnie przyjeżdżając po raz pierwszy do jakiegoś kraju, zdarza się nieraz że człowiek czuje się jakby wracał do dawno opuszczonej ojczyzny, którą rozumie i kocha. Niektórzy czują to przyjeżdżając do Anglii, Francji, czy Włoch, inni w Grecji, Egipcie lub Indii. A wrażenie to nie zależy od czytania, czy zebranych wiadomości, gdyż nie raz nie wie się niemal nic o tym kraju, a uczucie swojskości i przypomnienia jest niezmiernie silne. Czyż wszystko to jest „grą nerwów”, czy też są to słabe wspomnienia z innych żywotów, spędzonych w tym lub innym kraju?

W tych wszystkich przykładach mamy do czynienia z tym samym rodzajem działania pamięci, co w obrębie aktualnego życia; uważając je za wspomnienia z dawnych żyć nie wprowadzamy żadnej nowej zasady, gdyż pamięć działa ściśle w ten sam sposób w jednym jak i w ciągu wielu żywotów.


Szczegółowa pamięć minionych wcieleń.

Jeśli reinkarnacja jest prawem ewolucji, metodą rozwoju moralnego ludzkości, to należy przypuszczać, że musi istnieć w nas całkowita i szczegółowa pamięć ciągłości i logiki wszelkich zdobytych doświadczeń, gdyż inaczej nie moglibyśmy pojąć w czym mianowicie nasz obecny los jest skutkiem przeszłych czynów i myśli – i nie moglibyśmy wyciągnąć wniosków i nauk, nie widząc ich bezpośredniego przyczynowego związku. Gdzież więc jest w nas siedlisko tej pamięci?

W ostatnich latach wielu psychologów poczyniło znamienne badania nad pamięcią drzemiącą w nas w stanie ukrytym. Stwierdzono, że w czasie półsnu lub snu hypnotycznego, ludzie z łatwością przypominali sobie zdarzenia z dawnych lat, zupełnie w stanie normalnym zapomniane. Na jednym posiedzeniu badany opowiedział z największą dokładnością, gdzie znajdował się pewnego popołudnia dwanaście lat temu, jak był ubrany, co i do kogo mówił, co jadł, jak wyglądało otoczenie itd. W stanie normalnym nie przypominał sobie nic z tego.

Czyniono wiele doświadczeń, wykazujących, iż w naszej świadomości, a raczej w podświadomym, drzemie niezliczona ilość szczegółowych wspomnień z przeszłości, o których istnieniu nie wiemy zazwyczaj nic. Wspomnienia te powstają dopiero w specjalnych okolicznościach. Wskazuje to, iż nie jest argumentem przeciwko reinkarnacji nie pamiętanie przeszłych wcieleń. Argument ten jest obosieczny, bo gdybyśmy chcieli tą drogą udowodnić, że nie żyliśmy na ziemi poprzednio, to równie dobrze można by dowieść, iż wiele zdarzeń z dzieciństwa nie istniało, ponieważ nie zachowaliśmy o nich pamięci w normalnej świadomości.

Zachodzi więc pytanie: jeśli możliwe jest w specjalnych warunkach obudzić, a raczej wydobyć na powierzchnię świadomości, najszczegółowsze przypomnienia z dawnych lat, to czy nie byłoby możliwe w podobny sposób cofnąć pamięć jeszcze bardziej wstecz, sięgając do jeszcze głębszych pokładów wspomnień?

Paru uczonych francuskich, mianowicie słynny de Rochas i prof. Geley, twierdzą na podstawie przeprowadzonych badań, że jest to zupełnie możliwe, że w szeregu doświadczeń próbowali cofać pamięć swych pacjentów pogrążonych w sen hypnotyczny, po za obręb obecnego wcielenia. Udawało się im osiągnąć niezmiernie ciekawe rezultaty: cofając pamięć tych osób o kilka inkarnacji wstecz, otrzymali liczne szczegółowe informacje z dalekiej przeszłości, których część mogli sprawdzić. Poza cztery inkarnacje, oddzielone jedna od drugiej okresem przebywania w świecie niewidzialnym, o których nie dawno żadnych szczegółów prócz wykrzyknika „o jakie szczęście!”, nie zdołali cofnąć pamięci osób badanych, wskutek nadmiernego ich naprężenia i wysiłku. Jeśli doświadczenia te*(Galey: „De I Inconscient au Conscient”) nie są ostatecznym dowodem reinkarnacji, to w każdym razie poważnym przyczynkiem i wskazówką gdzie i jak, należy szukać tych niezbitych dowodów.

Nieraz wspomnienia przeszłych wcieleń pojawiają się w świadomości lecz są to zazwyczaj fragmenty, nie mogące służyć jako dowody; któż bowiem stwierdzi czy obraz domu lub dawno przeżytej sceny lub przypomnienie rodzaju poniesionej śmierci, jest prawdziwe, jeśli nie możemy przypomnieć sobie szczegółowych danych, łatwych do sprawdzenia, jak kraju, miejscowości i daty.

Dzieci pamiętają fragmenty poprzednich inkarnacji o wiele częściej niż dorośli; prawdopodobnie dlatego, że mózg ich jest o wiele plastyczniejszy i wrażliwszy i mniej ich dzieli od tamtych okresów. Na nieszczęście większość rodziców, nie mając pojęcia o reinkarnacji, strofuje, a nawet karze dzieci, gdy naiwnie opowiadają zdarzenia, w których brały udział. Nazywa się to kłamstwem, fantazją i usiłuje się je wypleniać. Gdybyśmy jednak trochę więcej rozumieli dzieci, moglibyśmy nauczyć się wiele z ich wspomnień.

Czasem zamiast przebywać długi okres pomiędzy jedną inkarnacją a drugą w światach niewidzialnych, dusza bardzo prędko powraca na ziemię w nowe fizyczne ciało, które zbudowała sobie w poprzednim wcieleniu. W tym wypadku możliwość pamięci wielu szczegółów ostatniego życia jest znacznie większa. Są to jednak wypadki bardzo rzadkie; tylko wysoko rozwinięte, pod kierunkiem wielkiego Guru – nauczyciela duchowego – pozostające dusze, stać na tak ogromny wysiłek i natężenie paru bezpośrednio po sobie następujących wcieleń, rezygnując dobrowolnie z dłuższego okresu „wypoczynku”, jakim jest Dewakan. Jednak w ostatnim ćwierćwieczu liczni badacze zauważyli, że duża ilość dusz ludzi poległych w ostatniej wojnie, spośród największych idealistów i bohaterów, którzy szli świadomie na ofiarną śmierć za ojczyznę, za „wielką sprawę”, za ideał, powraca na ziemię o wiele szybciej. Można przypuszczać, że tą sposobność przyspieszania swej ewolucji zdobyli poświęceniem i bohaterstwem, więc zapewne odegrają ważną rolę w nadchodzącej epoce odbudowy i odrodzenia. Możemy również przypuszczać, iż z dzieci urodzonych w ostatnich 15-stu latach wiele przyniesie żywe wspomnienie swych doświadczeń.

Jeśli przewidywania niniejsze sprawdzą się, będzie to przekonywującym dowodem reinkarnacji, tak, że nikt z ludzi myślących nie zdoła tego pojęcia definitywnie odrzucić.


Dlaczego nie pamiętamy szczegółów przeszłości.

Przede wszystkim dlatego, że ani nasz mózg, ani narzędzie uczuciowe lub myślowe, których dziś używamy, nie służy nam jako takie w przeszłości. Przebyły one doświadczenia i bodźce tylko w obecnym życiu, więc tylko te wrażenia normalnie zachowują w pamięci; wyższą zaś pamięć, ducha, ujawniają tylko w wyjątkowych chwilach napięcia lub wzniesień.

Szczegółową pamięć wszystkich wcieleń posiada nasz nieśmiertelny Duch; gdy wznosimy się świadomością w jego sferę – co nie jest dziś wśród ludzi rzadkością – możemy odbijać w mózgu całą skalę wspomnień. Znam osobiście conajmniej z dziesięciu, ze wszech miar wiarygodnych i poważnych ludzi, którzy z największą łatwością widzą swą wielowiekową przyszłość; a więcej drugie tyle, którzy pamiętają z uderzającą jasnością główną linię wytyczną wielu wcieleń, najważniejsze przeżycia i doznania, co zaważyły decydująco na całym szeregu ich żywotów na ziemi, aż do obecnego włącznie.

Dlaczego to sama treść naszej świadomości, jej niezniszczalny ośrodek jest w możności zawsze rozumieć znaczenie każdej nauki, które to znaczenie zwykłej, niższej świadomości nieraz się wymyka. Innymi słowy dla nadświadomości – Jaźni, czyli Ducha – nie ma najmniejszej niesprawiedliwości w przeznaczeniu. Tylko niższej świadomości, ograniczonej pod względem wiedzy i pamięci do jednego życia, zdawać się może, że światem rządzą niesprawiedliwość i przypadek.


Potrzeba zapomnienia.

Zastanówmy się nieco, a stwierdzimy, że pamięć przeszłych wcieleń nie jest najbardziej pożyteczna, może nawet odwrotnie, zbyt szczegółowa pamięć byłaby przeszkodą, a nie pomocą. Możemy np. być pewni żeśmy w przeszłości popełniali wiele błędów i „grzechów”, gdyż tylko właśnie doświadczenia mogły rozwinąć w nas siłę wewnętrzną, samodzielność, czujność i zdolności rozpoznawcze. Potem mogliśmy poznać te błędy, rozszerzyć pojmowanie i urosnąć wewnętrznie tak, iż nasze ostatnie wcielenia były już jaśniejsze; a gdybyśmy wciąż pamiętali zdarzenia i „grzeszne” czyny dalekiej przeszłości, mielibyśmy do czynienia z nadmiarem przykrych, przygnębiających wspomnień, co odbierałoby nam wiarę w siebie i siłę. Gdyby podobne wspomnienia osaczały dziecko w trudnym wieku przełomowym, jakże smutny byłby tego rezultat! Wpływ ich mógłby działać wręcz destrukcyjnie, a nawet przyczyniać się do zmarnowania całej inkarnacji. Najlepszym sposobem zabezpieczenia od przygnębiających i bolesnych wpływów wspomnień, jest usunięcie z pamięci szczegółów dawnych przewinień i błędów, pozostawiając syntetyczną pamięć przeżyć jako zdobyte doświadczenia i czujność sumienia.

Weźmy inny przykład. Przypuśćmy, że w którejś z przeszłych inkarnacji nienawidziliśmy jakiegoś dobrego, uczciwego człowieka, czy to przez zazdrość, czy błędne przypuszczenie, że nas skrzywdził. Zaślepieni niechęcią nie mogliśmy w nim widzieć stron dodatnich, ani prawdziwej wartości. Jakże ogromną przeszkodą byłaby dokładna pamięć takiej dawnej nienawiści u progu nowej inkarnacji! Uniemożliwiałaby nam zbliżenie się jakby na nowo do tego człowieka i utrudniałaby bezstronną ocenę i zniweczenie niechęci.

A więc wcale nie pamięć jest najużyteczniejszą dla naszego rozwoju; rozpoczynanie nowego życia z brzemieniem wspomnień przeszłych grzechów i błędów, nienawiści religijnych i rasowych, z wyrzutami sumienia, przygnębieniem i bezwiarą, byłoby tak trudne i ciężkie, że zamiast pomagać i przyśpieszać, opóźniałoby znacznie nasz rozwój.

Nie pamiętając szczegółów przeszłości nie możemy też przewidywać przyszłości; jedno i drugie jest bezcelowe i destrukcyjne; wszak oczekiwanie przykrych zdarzeń i „przeznaczonych” nieszczęść uczyniłoby nam życie nieznośnym.


Możliwość badania przeszłych wcieleń.

Na pewnym wysokim stopniu rozwoju, po długim urabianiu i ćwiczeniu władz zarówno fizycznych, jak i moralnych i umysłowych, istnieje możliwość obudzenia w sobie specjalnych zdolności, które nam umożliwiają bezpośrednie badanie i to w najdrobniejszych szczegółach, minionych inkarnacji, czy to własnych, czy innych ludzi.

W sferze Myśli Kosmicznej* (Patrz „Człowiek we Wszechświecie” C. Dżinarajadasa, Biblioteka Polsko-Indyjska. Madras 1957r.) istnieje dziedzina Pamięci, w której odbija się i utrwala każde zdarzenie fizyczne, każde pragnienie, myśli, uczucie, zarówno człowieka, jak i wszelkiej istoty żyjącej, z fotograficzną dokładnością. Jest to niejako „archiwum kosmiczne”; z niego badacz, który wzniósł swą świadomość dość wysoko, może czerpać dane o całej przeszłości i dawnych istnieniach człowieka; widzi wówczas przesuwające się przed nim obrazy na podobieństwo żywych filmowych zdjęć. Dziś mamy zaledwie kilku takich badaczy; dla nich reinkarnacja jest niezbicie stwierdzonym faktem; ale każdy z nas będzie z czasem w stanie te zdolności w sobie rozwinąć

(następny rozdział w kolejnym wpisie)

To jedna z moich ulubionych lektur Wandy Dynowskiej. Temat reinkarnacji wyłożony jest tu bardzo jasno z naukową precyzją. Ta idea jest tak elegancka i wyjaśnia tak wiele ze zjawisk życia, że dziwne jest, że nie jest powszechnie przyjęta jako coś naturalnego. Tak jest w nauce, teoria objaśniająca w spójny sposób szerszy zakres zjawisk, jest przyjmowana za bliższą prawdy.

Kraje zachodnie są zdziwione tym tematem, zaś w krajach wschodnich nie mają problemu z akceptacją reinkarnacji. Uczymy się nawzajem.