Ja na wegetarianizm przeszłam wiele lat temu. Wtedy zaczęłam interesować się jogą . Przez wiele lat ukrywałam się z tym wśród znajomych ale potem przestałam się przejmować ich komentarzami. Co ciekawe kiedy studiowałam na studiach medycznych mieliśmy zajęcia w klinice onkologii. Okazało się, że profesor który tam wykładał powiedział, że osoby które nie jedzą mięsa rzadziej chorują na nowotwory i od razu osoby, które ze mnie szydziły miały zamknięte usta. Nadal pokutuje w naszym społeczeństwie mit, ze to jakaś fanaberia. Byłam kiedyś na wymianie międzyszkolnej w Holandii. Zapytali nas wtedy w restauracji kto je obiad wegetariański. Jedna z nauczycielek nie mogła sama za siebie i od razu próbowała nas uciszyć niejedzących mięsa tekstem " przecież raz możecie zjeść normalnie". Tam to nie był żaden problem bo już wtedy było to normalny styl życia ale dla niej to była fanaberia. Dostaliśmy obiad i okazało się, że był on tak wspaniały, że tym co jedli mięso aż do niego ciekła ślina. Jak mówię, że nie jem mięsa bo nie chcę krzywdzić to zaraz słyszę " ale to niezdrowe". Nadal mam wrażenie, że ludzie po prostu nie myślą tylko powtarzają zasłyszane komunały. Wszystko jest dla ludzi. Pod warunkiem, że robią to z głową.

Ja przeszedłem na wegetarianizm w wieku 18 lat. Zanim całkowicie zrezygnowałem z mięsa, nosiłem się z tym zamiarem jakiś rok czasu. Zresztą od najmłodszych lat nie potrafiłem zrozumieć dlaczego zadaje się tyle cierpienia zwierzętom. Mieszkając nad morzem jadłem oczywiście ryby w dzieciństwie, ale samo łowienie ich było dla mnie za bardzo drastycznym zajęciem, a widok duszących się na powietrzu ryb, powodował u mnie długi smutek. Dlatego też, gdy już jako starszy nastolatek usłyszałem, że są ludzie niejedzący mięsa, to bardzo mnie to zaciekawiło i ucieszyło jednocześnie. Decyzję o rzuceniu mięsa podjąłem krótko po 18-tych urodzinach, oznajmiając rodzinie, że oto przestaję jeść mięso. Oczywiście wszyscy pukali się w czoło, ale z drugiej strony bardzo wyrozumiale podeszli do sprawy.
Początki były mocno eksperymentalne i pod znakiem proteiny sojowej, która w tamtym czasie weszła na polski rynek. Medaliony sojowe, kostka sojowa - jadało się tego bardzo dużo. Dużo płatków zbożowych naturalnych, samorobotne musli, surówki warzywne, owoce... Po roku przyszło zainteresowanie jogą i kolejne odkrycie, że od tysięcy lat są systemy filozoficzne, zbudowane na podobnych podstawach ideologicznych, które od zawsze mi przyświecały, z wegetarianizmem jako jedną z nich.
Odkąd przeszedłem na dietę wegetariańską, nigdy nie miałem pokusy zjedzenia mięsa, nie odczuwałem nigdy jego braku. Dla mnie to absolutnie naturalny sposób odżywiania.

Ostatnio edytowany przez Mitra (2021-03-14 23:18:16)

W moim przypadku było tak, że od dzieciństwa nie lubiłam mięsa i nie chciałam go jeść, a zwłaszcza czerwone mięso. Za rybami też specjalnie nie przepadałam. Za to lubiłam nabiał. Na wegetarianizm przeszłam całkiem naturalnie, w momencie gdy się usamodzielniłam i poprostu nie było w mojej diecie mięsa, oraz nikt mnie do jedzenia mięsa nie nakłaniał. Jak zaczęłam praktykować jogę to już była taka kropka nad i.