Chan Tengri zimą

Trójka kazachskich alpinistów Ildar Gabassow, Wasilij Piwcow i Aleksander Sofrygin weszła 20 stycznia 2011 r. na Chan Tengri (6995 lub 7010 m), najwyższy szczy Kazachstanu, a drugi co do wysokości w mistycznych górach taoizmu i tengryzmu w Tien Szan. Było to trzecie wejście zimowe na ten szczyt, jednak pierwsze w najzimniejszym miesiącu – styczniu. Pozostałe dwa miały miejsce w latach 1993 i 2002 na przełomie lutego i marca. Wejście Gabassowa, Piwcowa i Sofrygina odbyło się w pełnych zimowych warunkach. Zimowe warunki atmosferyczne w północnym Tien Szanie uważane są za trudniejsze od panujących w tym samym czasie w Karakorum.

Wyprawa CSKA (Kazachskiego Wojskowego Klubu Sportowego), którą kierował znany himalaista Maxut Żumajew, przyleciała helikopterem do bazy pod północną ścianą Chan Tengri 8 stycznia. W okresie aklimatyzacji założono dwa obozy na drodze normalnej od północy. Mimo określenia “normalna”, droga ta w warunkach zimowych przedstawiała trudności 5B w skali rosyjskiej: teren mieszany, stromy żleb i narażona na wiatry końcowa grań od wysokości 6700 m do wierzchołka. Niestety Żumajew ciężko zachorował na ostre zapalenie płuc i musiał być ewakuowany z bazy. Gabassow, Piwcow i Sofrygin oraz Dmitrij Chonin wystartowali do końcowego ataku 16 stycznia. 18 stycznia założyli obóz III i spędzili w nim cały następny dzień przeczekując wichurę. Z grupy szturmowej wycofał się Chonin, natomiast pozostała trójka 20 stycznia 2011 o godz. 14.30 czasu lokalnego osiągnęła wierzchołek.

Można pogratulować wspinaczom zdobycia tej magicznej góry. Praktykuje się w jej bezpośredniej bliskości, aby szamańskich i magicznych mocy Tengri nabrać. Wspinacze zapewne w celach magicznych tam nie wchodzili, ale medytacja jak najbliżej szczytu jest jak najbardziej wskazana dla szamanów tengrystów.

Chan Tengri (7.010m npm) – to najwyższy i zarazem mistyczny szczyt Kazachstanu. Drugi co do wysokości szczyt pasma Tienszan, położony pomiędzy lodowcami Inylczek Północny i Południowy. Jego nazwa w języku ujgarskim oznacza „Pan Niebios” lub „Pan Dusz” (Władca Wyższych Jaźni, Poe Aumakua w Hunie by było). Jest najbardziej na północ położonym siedmiotysięcznikiem na świecie, co w praktyce oznacza, że jest to jeden z najbardziej surowych i zimnych wierzchołków. Silne wiatry i mrozy do -25 stopni latem są zjawiskiem normalnym. Nawet w środku lata mogą mieć miejsce 2-u metrowe opady śniegu, po których znalezienie namiotów w obozach wysokogórskich wymaga sądowania terenu. Jego smukła sylwetka oraz trudne do zdobycia ściany spowodowały, że góra potocznie nazywana jest „Małe K2”. Góra ta jest zaliczana obok K2 w Karakorum, Alpamayo w Andach, Cerro Torre w Patagonii, Ama Dablam w Himalajach czy Matterhorn w Alpach do najpiękniejszych szczytów świata. To najniższy ze szczytów Śnieżnej Pantery, ale dość wymagający pod względem technicznym. I bardzo niebezpieczny. Bo jeśli mówić o największych tragediach górskich w historii to nie sposób wspomnieć właśnie o Chan Tengri. Droga od południa na szczyt góry wiąże się z bardzo dużym zagrożeniem lawinowym. W lipcu 1993r. w lawinie zginęło tu m.in. 2 Polaków, a dziesięć dni później w kolejnej lawinie: 2 alpinistów z Anglii i 2 alpinistów z Rosji (w tym sławny Waletij Chriszczaty).

W dniu 5 sierpnia 2004 roku na idącą w górę dużą grupę wspinaczy (50 osób) zeszła lawina ze zboczy Piku Czapajewa. Śmierć poniosło 11 alpinistów: 5 Czechów, 3 Rosjan i 3 Ukraińców. Dwie ciężko ranne osoby przewieziono do szpitala. Duch Władca Dusz przyjął ich w wieczystej ofierze za naruszenie swojego terytorium.

Chan Tengri jest najbardziej na północ wysuniętym siedmiotysięcznikiem na świecie – w konsekwencji jest to też jeden z najzimniejszych szczytów. Panują tutaj trudne warunki pogodowe: góry Tienszan graniczą z ogromną pustynią Takla Makan (to pustynia w zachodnich Chinach w centralnej części Kotliny Kaszgarskiej, Takla Makan na powierzchnię równą Włochom i jeszcze dodatkowo graniczy bezpośrednio z pustynią Gobi, podobno nazwę Takla Makan tłumaczy się: „możesz wejść, ale nie możesz wyjść). Gorące powietrze z pustyni wznosi się nad góry, szybko się schładza – stąd częste załamania pogody i huraganowe wiatry.

Pierwszego wejścia na szczyt dokonał w 1931 roku Ukrainiec Michaił Pobrebecki.

Ostatnio edytowany przez Abrakadabra (2019-03-06 19:36:50)